بریده‌هایی از کتاب فلسفه در زمانه حاضر

ژرف‌ترین مفاهیم فلسفی چیزی شبیه این به ما می‌گویند: «اگر می‌خواهید زندگی‌ شما معنایی داشته‌باشد، باید رخداد را بپذیرید، باید از قدرت فاصله بگیرید و باید بر تصمیم‌ خویش ثابت‌قدم باشید.»

فلسفه زمانی به ارائۀ اصول بنیادین هستی دل‌مشغول بود و زمانی خود را به ساحت زبان محدود ساخت.

فلسفه __ پیش از هر چیزی __ این است: ابداع مفاهیم جدید.

در این میانه ما یک رابطۀ واقعی را فاقدیم؛ بنابراین مباحثه به‌راستی مباحثه نیست بلکه یک رودررویی است. آنچه برای هر یک از خوانندگان این متن روشن است این است که ماجرا این‌گونه نیست که یکی دیگری را متقاعد کند بلکه در پایان هر بحثی یک فرد پیروز است و دیگری شکست‌خورده

می‌توانیم بگوییم که میان قدرت و حقیقت نوعی فاصله وجود دارد _

کنون می‌توانیم وظایف فلسفه را با توجه به وضعیت‌های ذکرشده جمع‌بندی کنیم: نخست: پرتوافکندن بر انتخاب‌های بنیادین تفکر. همان‌گونه که آلتوسر می‌توانست بگوید در «وهلۀ نهایی» چنین انتخاب‌هایی همیشه میان امور پُرمنفعت و امور بری از منفعت است. دوم: پرتوافکندن بر فاصلۀ میان تفکر و قدرت، میان حقایق و دولت؛ سنجش این فاصله و دانستن اینکه این فاصله قابل‌عبور است یا نه. سوم: پرتوافکندن بر ارزش استثنا.

پارادوکسیکال منجر نمی‌شوند بلکه بالعکس، رابطه‌ای معمول و قانون‌بنیان به وجود می‌آورند. همه به‌ آسانی این را دریافته‌اند که دیر یا زود اپوزیسیون جای اکثریت فعلی را می‌گیرد (و این همان چیزی است که از آن به‌اصطلاح به عنوان «تناوب دموکراتیک» یاد می‌شود) . درواقع، برای پارلمانتاریسم ضرورت دارد که میان دو گروه وجه مشترکی وجود داشته ‌باشد؛ چون اگر شما

این تعریف بیش از حد توتولوژیک است.

الف) اینکه تفکر میانجی یا رسانۀ درخور امر کلی است، بدین‌معناست که هیچ امر کلی‌ای وجود ندارد که به شکل ابژه یا نظم ابژکتیو درآید. امر کلی اساساً «غیر ابژکتیو» است. امر کلی تنها از طریق تولید (یا بازتولید) خط سیر تفکر تجربه می‌شود. این خط سیر نیز حالتی سوبژکتیو می‌سازد (یا بازسازی می‌کند) .

البته نه در قبال این یا آن آموزه بلکه وفاداری یا بی‌وفایی به[ رخدادهایی چون ]انقلاب کبیر فرانسه، کمون پاریس، اکتبر ۱۹۱۷، مبارزات رهایی بخش ملی یا جنبش مِه ‌۱۹۶۸. در مقابل، برای نفی کلی‌گرایی سیاسی، و نفی خودِ مضمون رهایی‌، چیزی بیش از پروپاگاندای ارتجاعی صرف لازم است.