بریده‌هایی از کتاب معماری زبان و ذهن در فلسفه ویتگنشتاین

ویتگنشتاین می‌گوید: «تفکر فرایندی غیرجسمانی نیست که به گفتار حیات و معنا ببخشد»

ویتگنشتاین می‌نویسد: «فیلسوف اهل هیچ دسته فکری نیست. همین است که او را فیلسوف می‌سازد.»

در اخلاق و زیباشناسی نیز هیچ گزاره اصیلی وجود ندارد. هیچ گزاره‌ای نمی‌تواند معنای جهان یا زندگی را بیان کند، چون همه گزاره‌ها محتمل هستند؛ اگر ارزشی وجود داشته باشد، ارزشش نمی‌تواند امری محتمل باشد (TLP ۶.۴۱)

بقای پس از مرگ موضوعی محتمل است که نمی‌تواند به حل «مسئله زندگی» کمکی کند، حتی اگر دلایلی برای چشمداشت و پنداشت آن وجود داشته باشد. تمام آنچه می‌توان گفت این است که هر انسانی به شرطی در حال تحقق هدف وجود است که دیگر به داشتن هدفی جز زیستن نیازی نداشته باشد. بدین دلیل است که حل مسئله زندگی، در ناپدید شدن مسئله جستجو می‌شود. این مسئله، یعنی این‌که «آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟»، با برطرف شدن انگیزه پرسیدن مسئله ناپدید می‌شود (TLP ۶.۵۲ff.; NB ۷۳).

«وقتی آرزو می‌کنم p وضع واقع باشد، p وضع واقع نیست، و لذا باید برای p در وضع امورِ مقوِّمِ این آرزو، حداقل به میزانی که در بیان آرزو هست، نشانگری موجود باشد» (PB ۶۶).

ویتگنشتاین در ملاحظات بیش از هر دوره دیگری از زندگی‌اش به مواضع و آراء محوری پوزیتیویسم منطقی نزدیک بود. معروف‌ترین این مواضع، اصل تحقیق‌پذیری است که در واضح‌ترین شکلش بیان می‌داردکه معنای گزاره نحوه تحقیق آن است. ویتگنشتاین چندین بار در گفتگوی ۱۹۲۹ ــ ۱۹۳۰ این اصل را تصدیق کرد ۸, ۷۹; WWK ۲۴۴) ــ (WWK ۴۷.

اما بنا بر دیدگاه ویتگنشتاین روش بررسی ماهیت قواعد همان بررسی وصف‌های قواعد است، درست همان‌طور که روش بررسی افکار و احساسات همان بررسی اظهارات آن‌هاست.

چنین شخصی به‌واقع باید معتقد باشد که زبان واقعیمان زبانی خصوصی است، نه به این معنی که خاص ِ کاربری واحد است، بلکه به این معنی که معانی کلمات نزد هر یک از ما از طریق فرایندی ذاتا خصوصی کسب شده است: نوعی تعریف اشاری درونی که در آن نمونه متناسبی از تجربه با واژه‌ای قرین می‌شود.

نهایتا، دو هفته‌ای پیش از مرگش گفت: آیا هر چه بیش‌تر به گفتن این مطلب نزدیک نمی‌شویم که منطق نهایتا قابل توصیف نیست؟ باید به فعالیت زبان توجه کنی، در این صورت به آن پی خواهی بُرد. (OC ۵۰۱)