بریده‌هایی از کتاب قلبت را به تپش وادار

وقتی دخترهای کلاس دربارهٔ آینده‌شان باهم حرف می‌زدند، ماری در دل به آن‌ها می‌خندید: عروسی، بچه‌دار شدن، خانه‌داری  چطور می‌توانستند به همین چیزها دل خوش کنند؟ واقعاً احمقانه نیست که امید خود را با این حرف‌هایِ به هزار دلیل حقیرانه بیان کرد؟

پس احساس و دلیل وجود هر زندگی این بود: اگر اینجا هستیم، اگر این همه درد و رنج را تحمل می‌کنیم، اگر برای نفس کشیدن تلاش بیشتری به خرج می‌دهیم، اگر این همه بی‌مزگی را می‌پذیریم، به خاطر این است که روزی «عشق» را بشناسیم.

برای تو اصلاً فرقی نمی‌کند که من دارم درد می‌کشم یا نه، تو این دردمندی را نمی‌بینی، اگر هم ببینی، دغدغهٔ چندانی نداری و این بدترین وضعیت ممکن است.

«قلبت را به تپش وادار، نبوغ در اینجاست.»

پیش از این، در دانشگاه و در بیمارستان، توانسته بود ملاحظه کند که فراموشی در نزد اشخاص چه قدرت مهیبی دارد: آن‌ها آنچه را که مورد رضایتشان نبود، فراموش می‌کردند، یا به عبارتی بهتر، هر وقت که چیزی بر وفق مرادشان نبود، یعنی بیشتر اوقات، دچار فراموشی می‌شدند.

«هستی هر کس می‌تواند تا حد اسرار ناچیزش تنزل یابد»

Home is where it hurts