بریده‌هایی از کتاب هم وابستگی جدید

سرزنش خود، یکی از مهارت‌های ما برای بقاست. در مواقعی که زندگی منطقی به نظر نمی‌رسد، سرزنش خود کمک می‌کند احساس تسلط کنیم؛

به واکنش‌های احساسی و غریزی خود اعتماد کنیم. وقتی وضعیتی «اشتباه» به نظر می‌رسد، احساسمان با صدای رسا به ما خبر می‌دهد. احساس گناه و اعتماد نکردن به خود، ما را بیش‌تر در معرض فریب خوردن قرار می‌دهد؛ اگر احساس گناه داشته باشیم، فکر می‌کنیم مشکل از ماست.

درک مفهوم «گذرا بودن» دشوار است و از آن دشوارتر، کنار آمدن با آن است. اما این، حقیقت و قانون هستی‌ست. هر چیزی گذراست؛ حتی درس‌های ما هم به محض یادگیری می‌گذرند. پس از امتحان پایان سال، در مدرسه نمی‌مانیم. بعد از پایان درس‌ها می‌توانیم تلاش کنیم که به آن‌ها بچسبیم، اما شرایط تغییر کرده‌اند.

وقتی زندگی بی‌شور و شوق می‌شود یا بی‌حس می‌شوید، شاید به این دلیل است که چیزی مهم را از دست داده‌اید. خوب به خودتان نگاه کنید، آیا کودک درونتان را گم کرده‌اید؟ برای بازیگوشی کودک درون خود، قرار قبلی تعیین نکنید و هر جا که می‌روید، او را همراه ببرید. آماده، به جای خود، پرش!

همه جا را بگردید. درون انباری و کمدها را جست و جو کنید، کودک درونتان را کجا گذاشته‌اید؟ به جست و جو ادامه دهید تا او را بیابید، وقتی یافتید، محکم به او بچسبید؛ شما به گنج دست یافته‌اید. کودک درون خود را از دست ندهید.

بخش‌بخش کردن وجودم، جلوی احساس‌هایم را گرفته بود.

سوگواری از هزاران احساس تشکیل می‌شود: وحشت، ناباوری، غرق شدن در غم، خشم شدید و دلتنگی برای کسی که از دست داده‌اید.

اگر انتظار داشته باشیم که یک روان‌درمانگر ما را تغییر دهد، حتی بیست سال شرکت در جلسات روان‌درمانی هم فایده‌ای ندارد. نقطهٔ تغییر، درون یکایک ما وجود دارد.

راه فرار خود را مثبت کنیم. بهبودی، نردبانی به سوی آزادی‌ست. آیا می‌ترسید با اعتراف به مشکل خود، محبت عزیزی را از دست بدهید؟ بهبود به معنای ماندن یا ترک کردن نیست، بلکه به معنی مراقبت از خود در هر موقعیتی‌ست که در آن قرار داریم.

«پس از این که از زمین بلند شدیم، دیگر به راحتی نمی‌توانیم باز هم در نقش پادری ظاهر شویم.» سپس افزودم که عده‌ای تا پایان عمر در نقش مظلوم، گرفتار می‌مانند. آن‌ها فقط تا همین حد پیش می‌روند و این رفتار وابسته، اعضای جدید را دلزده می‌کند.

نسبت به مقاومت هوشیار باشید.

اعتماد بی‌دلیل به مردم، نشانهٔ ساده‌لوحی و خامی‌ست، نه سلامت؛ خطرناک است. اگر روزی به کسی اعتماد کردیم، به این معنی نیست که روز بعد هم می‌توانیم اعتماد کنیم.

اعتماد بی‌دلیل به مردم، نشانهٔ ساده‌لوحی و خامی‌ست، نه سلامت؛ خطرناک است. اگر روزی به کسی اعتماد کردیم، به این معنی نیست که روز بعد هم می‌توانیم اعتماد کنیم.

وقتی به بیش‌ترین حد هم‌وابستگی رسیده بودم، فکر می‌کردم خدا مرا رها کرده است، اما بعدها متوجه شدم من، خودم را رها کرده‌ام. خدا نمی‌توانست از من مراقبت کند؛ مگر این که خودم کمک می‌کردم.