بریده‌هایی از کتاب بی پایان

شما نباید از ناامید کردن دیگران واهمه داشته باشید. باید هرطور که می‌خواهید زندگی کنید. گاهی اوقات، باید هیچ‌کدام از افراد حاضر در اتاق را به حساب نیاورید و کاملاً با این قضیه راحت باشید

ما برای نجات خود، نباید هراسی از رها کردن بار اضافی داشته باشیم.

هر دقیقه‌ای را که صرف افسوس خوردن برای خود می‌کنید، یک دقیقه دیگر است که بهتر نشده‌اید، صبح دیگری است که در باشگاه از دست داده‌اید، یک عصر دیگری است که بدون مطالعه تلف کرده‌اید.

چیزی که یک وحشی حقیقی را از بقیه جدا می‌کند، توانایی او در تسلط دوباره بر ذهنش در کسری از ثانیه است، علی‌رغم این واقعیت که همه چیز هنوز به هم ریخته است!

نسبت به تیک‌تاک ساعتی که در پس ذهنمان است هشیار باشیم چراکه برای هر کاری در زندگی، ضرب‌الاجلی وجود دارد. روی تمام رویاها و اهداف ما با جوهری نامرئی، تاریخ انقضایی حک شده است. پنجره‌های فرصت همیشه باز نخواهد بود و حتما بسته خواهد شد، بنابراین ضروری است که وقت خود را با مزخرفات تلف نکنیم. هیچ‌کدام از ما هیچ اطلاعی از فردا یا زمان مرگ خود نداریم

یک روز ۸۶۴۰۰ ثانیه است. شاید از دست دادن تنها یکی از آن ثانیه‌ها،‌ نتیجه روز و به‌طور بالقوه زندگی‌تان را تغییر دهد.

دستاوردهای من در گذشته، به‌قدری مبهم و کوچک بودند که اکثر افراد هرگز متوجهش نمی‌شدند. من نه‌تنها استعدادهای خود را کشف کردم، بلکه یاد گرفتم که آنها را به بالاترین سطح نیز برسانم.

وقتی در حال بالا رفتن از یک کوه یا درگیر هر کار دشوار دیگری هستید، تنها راه خلاصی، تمام کردن آن است. پس چرا وقتی اوضاع سخت می‌شود، در مورد آن غر می‌زنید؟ وقتی می‌دانید سرانجام به پایان خواهد رسید، چرا آرزو می‌کنید که زود تمام بشود؟ وقتی در مواجهه با یک وظیفه، شروع به شکایت می‌کنید و ذهنتان به دنبال دکمه انصراف می‌گردد، شما از حداکثر توانایی‌هایتان استفاده نمی‌کنید، به عبارت دیگر، شما درواقع درد را طولانی‌تر می‌کنید. ‫افراد مصمم، سر خود را پایین می‌اندازند و به مسیر خود ادامه می‌دهند

برای بزرگ شدن هیچ پیش‌نیازی وجود ندارد. شما می‌توانید توسط یک گله گرگ در جنگل بزرگ شده باشید. می‌توانید در سی سالگی بی‌خانمان و بیسواد باشید و در چهل سالگی از دانشگاه هاروارد فارغ‌التحصیل شوید. می‌توانید یکی از موفق‌ترین افراد حاضر در کشور باشید، اما همچنان گرسنه بمانید و در تلاش برای فتح یک عرصه و میدان جدید، از همه افراد دیگری که می‌شناسید، سخت‌تر کار کنید. همه چیز با این تعهد شروع می‌شود که به دنیایی فراتر از دنیای شناخته‌شده‌تان نگاه کنید. فراتر از خیابان، شهر، ایالت یا ملیت شما. فراتر از فرهنگ و هویت. تنها در این صورت است که می‌توان خودکاوی واقعی را آغاز کرد.

در طبیعت، نابودی همیشه جای خود را به ساختن می‌دهد

مدت خیلی زیادی است که ذهن خود را با مزخرفات پر کرده‌اید. وقت آن است که تمرکز خود را به چیزهایی معطوف کنید که شما را همچون تیری که از چله کمان رها می‌شود، به سمت جلو پرتاب کند.

مشکلات و گذشته شما در دستور کار هیچ‌کس دیگری نیست. حداقل، نه به معنای واقعی کلمه. ممکن است چند نفر در دور و اطراف خود داشته باشید که به مسائل شما اهمیت بدهند، اما در اکثر موارد، هیچ‌کس به مسائل شما اهمیتی نمی‌دهد، چون آنها سرگرم مسائل خودشان هستند و روی زندگی خود تمرکز کرده‌اند.

من احساس می‌کردم شغلم در حد و اندازه‌های من نیست، بنابراین هر شب صدایی در سرم فریاد می‌زد، نمی‌خواهم اینجا باشم! و این صدا به همه چیز در زندگی‌ام سرایت کرد. احساساتم را نادیده می‌گرفتم، به‌شدت عصبانی می‌شدم و در یک افسردگی عمیق فرو می‌رفتم. من یک زندگی متفاوت می‌خواستم، اما نگرش مزخرف من ساختن آن زندگی را غیرممکن کرده بود.

اگر برای آسان کردن زندگی خود زخم‌هایتان را فهرست کنید و از آنها به‌عنوان بهانه یا اهرم فشار استفاده کنید، فرصت خود برای بهتر شدن و رشد بیشتر را از دست خواهید داد

ابتدا، باید تشخیص دهید که از کار افتاده هستید یا به‌طور مداوم در کارها کوتاهی می‌کنید. سپس، بپذیرید که خودتان تنها هستید. کسی برای نجات شما نخواهد آمد.

ما برای نجات خود، نباید هراسی از رها کردن بار اضافی داشته باشیم.

همه ما باید مانند تکنسین‌های فوریت‌های پزشکی که در صحنه تصادف حاضر می‌شوند، با نوعی احساس اضطرار عمل کنیم و نسبت به تیک‌تاک ساعتی که در پس ذهنمان است هشیار باشیم چراکه برای هر کاری در زندگی، ضرب‌الاجلی وجود دارد. روی تمام رویاها و اهداف ما با جوهری نامرئی، تاریخ انقضایی حک شده است. پنجره‌های فرصت همیشه باز نخواهد بود و حتما بسته خواهد شد، بنابراین ضروری است که وقت خود را با مزخرفات تلف نکنیم.

موقعیت‌های ناگوار هرگز دوام نمی‌آورند، اما می‌دانستم که نگرش بد همیشه باقی می‌ماند و می‌تواند هر عقب‌نشینی را به یک سقوط تبدیل کند.

ذهن‌های کوچک و افراد ضعیف رویاهای بزرگ را خراب می‌کنند

در حالی که بیشتر افراد به هنگام خستگی متوقف می‌شوند، من فقط وقتی متوقف می‌شوم که کارم تمام شود

اگر مورد زورگویی، آزار و اذیت یا تجاوز جنسی قرار گرفتید و حاضر شدید حقیقت را بی‌کم و کاست برای خود ضبط کنید و بارها و بارها به آن گوش دهید، پس از مدتی، آن روایت فقط یک داستان دیگر خواهد بود. مطمئناً هنوز هم یک داستان قدرتمند است اما درنهایت سم آن خنثی و قدرتش از آن شما خواهد شد.

بدون کلمه‌ای برگشتم و شروع به دویدن در سمت مخالف کردم.

گاهی اوقات، باید هیچ‌کدام از افراد حاضر در اتاق را به حساب نیاورید و کاملاً با این قضیه راحت باشید

بسیار جالب است که انعطاف پذیری اهداف ما، وابسته به میزان شناخت ما از هویت، توانایی‌ها و احساساتمان است

زندگی را همچون بزرگراهی طولانی مملو از چراغ سبز تلقی می‌کنم.

دو سطح از باور وجود دارد. اولی، باوری سطحی است، همانند موعظه‌های دائمی مربیان، معلمان، روانکاوان و والدینمان. همه آنها می‌گویند: «به خودت باور داشته باش»، گویی این طرز فکر به‌تنهایی می‌تواند ما را در برابر چالش‌های گوناگون زندگی سرپا نگه دارد اما زمانی که خستگی و فرسودگی از راه می‌رسد، به‌تدریج شک و ناامنی رخنه کرده و آن باور ضعیف و سست از بین می‌رود. دومی، باوری است که بر اثر ایستادگی در برابر چالش‌ها متولد می‌شود. این باور از تلاش شما در مسیر درد و رنج، خستگی، منطق و البته نادیده گرفتن وسوسه‌های دائمی برای کنار کشیدن، نشئت می‌گیرد، تا درنهایت با نیروی راسخ درونتان مواجه شوید که حتی از وجودش خبر نداشتید.