بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.

هرچه دارایی درونی فرد بیشتر باشد، کمتر از دیگران می‌خواهد.»

«با برخوردی مؤدبانه و دوستانه می‌شود مردم را حرف‌شنو و مطیع کرد: پس رفتار مؤدبانه با طبیعت انسان همان می‌کند که گرما با موم.»

یقین پیدا کن که داوری‌های ذهنی‌ات، داوری‌های عینی را از چشمت پنهان نکند.

«تسکین در این ایده است که اجازه ندم چیزای پیش‌پاافتاده ـ موفقیت‌ها یا شکست‌های بی‌اهمیت، چیزایی که در تملک منه، نگرانی دربارهٔ محبوبیت و اینکه کی از من خوشش می‌آد و کی خوشش نمی‌آد ـ جوهر هستیم رو ببلعه. برای من، آزاد موندن و قدردانی از معجزهٔ بودن یه جور تسکینه.»

به هرچیز به‌اندازهٔ خودش بها بده

گل پاسخ داد: ای ابله! تصور کرده‌ای من می‌شکفم تا دیده شوم؟ من برای خودم می‌شکفم نه برای دیگران، چون شکوفایی خرسندم می‌کند. سرچشمهٔ شادی من در وجود خودم و در شکوفایی‌ام است

هرچی دلبستگی‌های فرد بیشتر باشه، زندگی کمرشکن‌تر می‌شه و رنجی که فرد موقع جدایی از این دلبستگی‌ها باید تحمل کنه هم بیشتر می‌شه. شوپنهاور و بودایی‌ها هر دو معتقدن فرد باید خود رو از دلبستگی‌هاش جدا کنه

باید برای آرزوهایمان مرزی قائل شویم، اشتیاقمان را مهار کنیم، بر خشممان چیره شویم و همواره این واقعیت را در نظر داشته باشیم که هرکس قادر است تنها به سهم بسیار کوچکی از آنچه ارزش داشتن را دارد، دست یابد...

به ورق زدن ادامه داد تا به دو عبارتی رسید که با رنگ صورتی شب‌نما مشخصشان کرده بود: «به‌تمامی بزی.» «بهنگام بمیر.» این‌ها درست به هدف زدند. هستی‌تان را به‌تمامی زندگی کنید؛ و بعد از آن بمیرید. هیچ زندگی نازیسته‌ای پشت سر باقی نگذارید.

نظر دیگران دربارهٔ من، نظرم رو دربارهٔ خودم عوض نمی‌کنه یا نباید بکنه.» تونی گفت: «این حرف خیلی ماشینی و بی‌احساسه، چندان انسانی به نظر نمی‌آد.» «به نظر من غیرانسانی این بود که اجازه می‌دادم ارزش‌هام بر اساس نظر افراد نامعقول و کم‌اهمیت، مثل یه چوب‌پنبهٔ سبک بالاوپایین بره.»

زندگی را می‌توان به تکه‌پارچه‌ای گلدوزی‌شده تشبیه کرد. هرکس در نیمهٔ نخست عمر، به تماشای رویهٔ آن می‌نشیند و در نیمهٔ دوم، پشت آن را می‌نگرد. پشتش چندان زیبا نیست ولی آموزنده‌تر است زیرا بیننده را قادر می‌سازد ببیند که چگونه رشته‌های نخ به‌هم‌پیوسته‌اند.

باید تنها در زمان حال زندگی کنیم. دیروز و فردا وجود ندارند. یادگارهای گذشته و آرزوهای آینده فقط ناآرامی و تشویش به همراه می‌آورند.

گل پاسخ داد: ای ابله! تصور کرده‌ای من می‌شکفم تا دیده شوم؟ من برای خودم می‌شکفم نه برای دیگران، چون شکوفایی خرسندم می‌کند. سرچشمهٔ شادی من در وجود خودم و در شکوفایی‌ام است.

نوشتن یک رمان خوب، یکی از بهترین کارهایی است که یک آدمیزاد می‌تواند در عمرش انجام دهد.

ما بی‌چون‌وچرا از طریق همانندی رنجمان به یکدیگر پیوند خورده‌ایم.

اگر نمی‌خواهیم بازیچهٔ دست هر فرومایه‌ای و مایهٔ ریشخند هر تهی‌مغزی باشیم، اصل اول این است که محتاط و دست‌نیافتنی بمانیم.

هر نفسی که فرومی‌بریم، مرگی را که مدام به ما دست‌اندازی می‌کند، پس می‌زند... درنهایت این مرگ است که باید پیروز شود زیرا از هنگام تولد، بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه‌اش، با آن بازی می‌کند. بااین‌همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقهٔ فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می‌دهیم، همان‌جور که تا آنجا که ممکن است طولانی‌تر در یک حباب صابون می‌دمیم تا بزرگ‌تر شود، گرچه با قطعیتی تمام می‌دانیم که خواهد ترکید.

هم‌سُرایی دربارهٔ بدبختی، حس رقت و انزجار در من ایجاد می‌کنه

برترین خرد آن است که لذت بردن از زمان اکنون را والاترین هدف زندگی قرار دهیم، زیرا این تنها واقعیتی است که وجود دارد و مابقی چیزی نیست جز بازی‌های فکر

«همهٔ روابط شخصی را همچون راز خود بدانید و کاملاً با دیگران ـ حتی دوستان صمیمی ـ بیگانه بمانید. با تغییر شرایط، بی‌ضررترین مسائلی که دربارهٔ ما بدانند، ممکن است نقطه‌ضعفمان به شمار آید.»

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایهٔ عذاب‌اند.

شور به فروید قول داد هر وقت زمانش برسد، برای مرگ به فروید کمک کند و وقتی سرانجام فروید گفت درد چنان شدید است که ادامه دادن معنا ندارد، شور نشان داد قولش قول است و یک دوز کشندهٔ مرفین به او تزریق کرد. به این می‌گویند دکتر. این روزها کجا می‌شود یک دکتر شور پیدا کرد؟

بسه. دلسوزی برای خودت بسه.

او اصرار دارد هم‌اکنون زندگی را تجربه کنیم به‌جای آنکه به «امید» آینده‌ای بهتر زندگی کنیم.

بنیان‌های استوار جهان‌بینی ما و درنتیجه ژرف یا سطحی بودنش در سال‌های کودکی شکل می‌گیرد. چنین دیدگاهی بعدها پیچیده‌تر، مفصل‌تر و کامل‌تر می‌شود ولی بنیانش تغییر نمی‌کند.

انگار من در هیچ کجای دنیا در خانه و کاشانهٔ خودم نیستم.

شادی نسبی از سه منبع سرچشمه می‌گیره: آنچه هستی، آنچه داری و آنچه در چشم مردم جلوه می‌کنی. اون اصرار داره که ما باید فقط بر اولی تمرکز کنیم و بر دومی و سومی ـ بر داشته‌ها و بر وجهه‌مان ـ سرمایه‌گذاری نکنیم چون کنترلی بر اون دوتا نداریم

سرور و شادمانی جوانی ما بخشی به این دلیل است که در حال بالا رفتن از تپهٔ زندگی هستیم و مرگ را که در آن سوی کوهپایه جا خوش کرده، نمی‌بینیم.