بریده‌هایی از کتاب ۴۰ فکر سمی

اینکه چگونه رفتار می‌کنی، مهم‌تر ازاین است که چه کسی هستی.

«کمال‌گرایی اغلب به ناکامی و ناامیدی منجر می‌شود.» «برخی چیزها تنها لازم است به اندازه‌ی کافی خوب باشند.» «اگر هدف خیلی بالا را در نظر بگیری، به آن نمی‌رسی.» «لذت ناشی از انجام کار از نتیجه‌ی کار مهم‌تر است.» «همیشه مجبور نیستم تمام تلاشم را بکنم.»

ما به دیگران آموزش می‌دهیم که چطور با ما رفتار کنند.

تلقین‌‌های اصلاحی «صداقت بیشتر اوقات، اما نه همیشه، بهترین روش است.» «چیزی به عنوان صداقت افراطی یا وسواسی وجود دارد.» «نوع نادرستی از صداقت می‌تواند مخرب باشد.» «صداقت محض به اندازه‌ی دروغگویی‌ وقیحانه بد است.» «هیچ کس نباید تمام زوایای خصوصی زندگی‌ام را بداند. من مستحق مقداری حریم خصوصی هستم!» «صداقتی که به دیگران آسیب بزند، فضیلت نیست.» باور مثبت مخالف این باور عشق بهترین روش است، نه صداقت مطلق.

«نه» گفتن به اشخاصی که با آنان ارتباط صمیمانه دارید، مخرب است مگر اینکه دلیل خوبی داشته باشید. والدین اغلب با گفتن «نه» به بچه‌هایشان، بدترین اشتباه را مرتکب می‌شوند درحالی‌که جواب مثبت دادن یا حداقل گفتگو با کودک، به نفع همه است

«با دیگران منصفانه رفتار کن، اما بر این موضوع که آن‌ها نیز با تو منصفانه رفتار کنند، اصرار بورز.»

برای تغییر دادن زندگی‌ات، منتظر درک گذشته نمان، در زمان حال کاری بکن.

هرچه بایدها، بایست‌ها و الزام‌های بیشتری داشته باشیم، کمتر خوشحال خواهیم بود. بایدها، بایست‌‌ها و الزام‌ها، تفکر خشک و مطلق‌نگرانه‌ای را به وجود می‌آورند که فرصت گفتگو و مصالحه را کاهش می‌دهند. تحمیل بایدها، واکنش‌های دفاعی و پرخاشگرانه، و خشک مغزی به بار می‌آورد.

موضوع مهم و تکراری در سراسر این کتاب این است که روش‌های تنبیهی به ندرت سودمند است.

از «بایدها» اجتناب کن – انعطاف‌پذیری امکان شاد بودنت را افزایش می‌دهد.