بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار فریدون مشیری

غمی شیرین دلم را می‌نوازد

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت. من همه، محو تماشای نگاهت

بیا به خاک بلا دیده‌ای بیندیشیم که ناله می‌چکد از برق تازیانه در او به خانه‌های خراب به کومه‌های خموش به دشت‌های به آتش کشیده متروک

بی‌تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم، شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در بنفشه‌زار چشم تو من ز بهترین بهشت‌ها گذشته‌ام

کاش می‌دیدم، چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری‌ست!

خاک خواهی شد! از رخ آیینه‌ها هم پاک خواهی شد! چون غباری گیج، گم، سرگشته در افلاک خواهی شد!

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی‌ست آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

بسی گفتند: ـ «دل از عشق برگیر! که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!» ولی ما دل به او بستیم و دیدیم که این زهر است، اما!... نوشداروست!

بیا، به حال بشر های‌های گریه کنیم که با برادر خود هم نمی‌تواند زیست چنین خجسته وجودی کجا تواند ماند؟ چنین گسسته عنانی کجا تواند رفت؟ صدای غرش تیری دهد جواب مرا: ـ به کوه خواهد زد به غار خواهد رفت بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد!

کاش می‌دیدم، چیست آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری‌ست!

پس چرا ما نتوانیم که این‌سان باشیم؟ به‌خودآییم و بخواهیم که: انسان باشیم!

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق، که نامی خوش‌تر از این‌ات ندانم.

به آسانی، مرا از من ربودی

بی‌تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ؛ هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ!

خوب خوب نازنین من! نام تو مرا همیشه مست می‌کند بهتر از شراب بهتر از تمام شعرهای ناب! نام تو، اگرچه بهترین سرود زندگی‌ست من تو را به خلوت خدایی خیال خود: «بهترین بهترین من» خطاب می‌کنم، بهترین بهترین من!

هزار سال به سوی تو آمدم، افسوس! هنوز دوری! دور از من، ای امید محال هنوز دوری، آه، از همیشه دورتری! همیشه، اما، در من کسی نوید می‌دهد که می‌رسم به تو! شاید هزار سال دیگر

ای کودک من، مال بیندوز. وان علم که گفتند، میاموز!

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک، شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک آسمان آبی و ابر سپید، برگ‌های سبز بید، عطر نرگس، رقص باد، نغمه شوق پرستوهای شاد، خلوت گرم کبوترهای مست... نرم نرمک می‌رسد اینک بهار، خوش به حال روزگار!

تو کیستی، که من این‌گونه، بی‌تو بی‌تابم؟ شب از هجوم خیالت نمی‌برد خوابم.

«یکسو نگریستن و یکسان نگریستن»

جای مهتاب به تاریکی شب‌ها تو بتاب

ای ستاره، ای ستاره غریب! ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟ ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید از خدا چرا صدا نمی‌رسد؟

تا مرگ نیامده‌ست برخیزم در دامن زندگی بیاویزم.

من، دگر آن نیستم، به خویش مخوانم من گل خشکیده‌ام، به هیچ نیرزم عشق فریبم دهد که مهر ببندم مرگ نهیبم زند که عشق نورزم!

بر گور عشق خویش شباهنگ ماتمم دانی چرا نوای عزا سر نمی‌کنم؟ تو، صحبت محبت من باورت نبود من ترک دوستی ز تو باور نمی‌کنم.

شب‌های غمناک شب‌ها که خیل بی‌گناهان چون برگ می‌افتند بر خاک

وان شعله که بر جان شما رفت، دودش همه در دیده ما رفت.

خاک خواهی شد! از رخ آیینه‌ها هم پاک خواهی شد! چون غباری گیج، گم، سرگشته در افلاک خواهی شد!