بریده‌هایی از کتاب موضوع مرگ و زندگی

سوگ بهایی است که برای شجاعت عشق ورزیدن به یکدیگر می‌پردازیم.

«باید امید به داشتن گذشته‌ای بهتر را کنار بگذاری.»

کار من این است که تا لحظهٔ مرگ زندگی کنم

«جایی که مرگ هست، من نیستم. چرا باید از چیزی که هرگز حس نخواهم کرد بترسم؟»

اگر بتوانم از خوشی‌های ساده و روزمرهٔ زندگی لذت ببرم، اگر بتوانم با عزیزترین دوستانم ـ چه حضوری و چه با نوشتن برایشان ـ وداع کنم، اگر بتوانم به بهترین خودم برسم و عشقم به آنان را ابراز کنم و سرنوشتم را باوقار بپذیرم، در آن صورت، شاید لحظهٔ مرگْ خود شکلی از اوج باشد.

امیدوارم کسی را داشته باشد که دربارهٔ فشار روانی‌ای که هرروز باید تجربه کند، با او حرف بزند.

سال‌های سال این باور را در سر پرورانده‌ام که یک فرد زمانی واقعاً می‌میرد که هیچ انسان زنده‌ای نتواند چهره‌اش را به یاد بیاورد. در مورد مریلین و من، این بدان معنا است که ما تا زمانی که کوچک‌ترین نوه‌هایمان هستند، زنده خواهیم بود.

تو را جای‌گرفته در دستان خدا می‌بینم. تو آن‌قدر ظریفی که در دستانش جا می‌شوی»،

و خوبی را همه‌جا بیابیم در فرهنگ‌های دیگر، دین‌های دیگر در انسانیت در یکدیگر. دلم برای چراغی که در دست داشت تنگ خواهد

این باور که کردارها و پندارهای فرد بر دیگران موج می‌اندازد، درست مانند امواجی که از پرتاب یک سنگریزه در آبگیر پدید می‌آیند. این اندیشه هم اهمیت فوق‌العاده‌ای برای من دارد.

میلان کوندرا: «آنچه در مرگ بیش از هرچیز رعب‌آور است فقدان آینده نیست، بلکه از دست دادن گذشته است. در واقع، عمل فراموشی خود گونه‌ای مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.»

میلان کوندرا: «آنچه در مرگ بیش از هرچیز رعب‌آور است فقدان آینده نیست، بلکه از دست دادن گذشته است. در واقع، عمل فراموشی خود گونه‌ای مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.»

به‌رغم همهٔ این‌ها حتی اگر از خود مرگ نهراسم، برای جدایی از کسانی که دوستشان دارم، اندوهی مداوم احساس می‌کنم. بر اساس همهٔ رساله‌های فلسفی و همهٔ تضمین‌های حرفهٔ پزشکی، شفایی برای این واقعیت ساده که باید یکدیگر را ترک کنیم، وجود ندارد.

«گهواره‌ای بر فراز مغاکی می‌جنبد و عقل سلیم به ما می‌گوید که هستی ما چیزی نیست جز جرقهٔ نوری میان دو تاریکی ابدی.»

«آنچه در مرگ بیش از هرچیز رعب‌آور است فقدان آینده نیست، بلکه از دست دادن گذشته است. در واقع، عمل فراموشی خود گونه‌ای مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.»

سوگ بهایی است که برای شجاعت عشق ورزیدن به یکدیگر می‌پردازیم.

از او پرسیدم: «از چه چیز مرگ بیش از همه می‌ترسی؟» پاسخ داد: «از فکر دربارهٔ همهٔ کارهایی که تا حالا نکرده‌م.»

تو فقط همین یک زندگی رو داری. از هر بخش این پدیدهٔ شگفت‌انگیزی که "هوشیاری" می‌نامندش لذت ببر و خودت رو در حسرت خوردن برای اونچه زمانی داشتی غرق نکن!

مرگ چیزی نیست که بیاید و بگذرد. هم‌اکنون دارد اتفاق می‌افتد. ما در میانهٔ آن هستیم

او هم‌اکنون در حال مردن است: مرگ چیزی نیست که بیاید و بگذرد. هم‌اکنون دارد اتفاق می‌افتد. ما در میانهٔ آن هستیم.

«آنچه کامل شده است، هرآنچه رسیده است، مرگ می‌خواهد. اما آنچه نارسیده است، زیستن خواهد. هرآنچه رنج می‌برد، زیستن خواهد تا رسیده و شاد و مشتاق شود.»

از او پرسیدم: «از چه چیز مرگ بیش از همه می‌ترسی؟» پاسخ داد: «از فکر دربارهٔ همهٔ کارهایی که تا حالا نکرده‌م.»

سوگ بهایی است که برای شجاعت عشق ورزیدن به یکدیگر می‌پردازیم.

«باید امید به داشتن گذشته‌ای بهتر را کنار بگذاری.»

اجازه نداده دیگران برایش مهم شوند تا از آسیب دیدن بپرهیزد.

اگر در زندگی زیسته‌مان پشیمانی و افسوس کمتری داشته باشیم، رویارویی با مرگ آسان‌تر است.

برای نخستین بار، بغضم می‌ترکد و زیر گریه می‌زنم و می‌کوشم به‌سختی بگویم: «اون اینجا نیست، هیچ جا نیست. مریلین هرگز هرگز نمی‌فهمه امشب اینجا چه اتفاقی می‌افته.»

«زیستن در قلب کسانی که پس پشت می‌گذاریم، مردن نیست.»

عبارت دیگری از نیچه به ذهنم می‌آید: «بسیاری چه دیر می‌میرند و اندکی چه زود. بهنگام بمیر!»

آدمیزاد نه‌تنها برای خودش، که نیز برای دیگران زنده می‌ماند.