بریده‌هایی از کتاب موضوع مرگ و زندگی

سوگ بهایی است که برای شجاعت عشق ورزیدن به یکدیگر می‌پردازیم.

«باید امید به داشتن گذشته‌ای بهتر را کنار بگذاری.»

کار من این است که تا لحظهٔ مرگ زندگی کنم

«جایی که مرگ هست، من نیستم. چرا باید از چیزی که هرگز حس نخواهم کرد بترسم؟»

اگر بتوانم از خوشی‌های ساده و روزمرهٔ زندگی لذت ببرم، اگر بتوانم با عزیزترین دوستانم ـ چه حضوری و چه با نوشتن برایشان ـ وداع کنم، اگر بتوانم به بهترین خودم برسم و عشقم به آنان را ابراز کنم و سرنوشتم را باوقار بپذیرم، در آن صورت، شاید لحظهٔ مرگْ خود شکلی از اوج باشد.

میلان کوندرا: «آنچه در مرگ بیش از هرچیز رعب‌آور است فقدان آینده نیست، بلکه از دست دادن گذشته است. در واقع، عمل فراموشی خود گونه‌ای مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.»

«آنچه کامل شده است، هرآنچه رسیده است، مرگ می‌خواهد. اما آنچه نارسیده است، زیستن خواهد. هرآنچه رنج می‌برد، زیستن خواهد تا رسیده و شاد و مشتاق شود.»

هر پنج رفیقم مرده‌اند!

«زیستن در قلب کسانی که پس پشت می‌گذاریم، مردن نیست.»

او هم‌اکنون در حال مردن است: مرگ چیزی نیست که بیاید و بگذرد. هم‌اکنون دارد اتفاق می‌افتد. ما در میانهٔ آن هستیم.

«بسیاری چه دیر می‌میرند و اندکی چه زود. بهنگام بمیر!»

نوشته بود اگر در زندگی زیسته‌مان پشیمانی و افسوس کمتری داشته باشیم، رویارویی با مرگ آسان‌تر است. وقتی به گذشته و به زندگی مشترک طولانی‌مان نگاه می‌کنم، می‌بینم ما بسیار کم افسوس خورده‌ایم.