بریده‌هایی از کتاب واتسلاو

در هرحال بی‌عدالتی وجود دارد. فقط یک پسر خوب از یک پدرومادر خوب یا یک پسر شرور از یک پدرومادر شرور می‌تواند نیاز عدالت را برآورده کند.

استهزا به هیچ‌کس و هیچ‌چیز رحم نمی‌کند؛ هم حماقتِ غاصبانِ قدرت را به ریشخند می‌گیرد و هم قهرمان‌پرستیِ قربانیانشان را.

دلقکی که می‌داند دلقک است، واقعا دلقک نیست؛ او فقط تظاهر می‌کند که دلقک است. دلقک واقعی هویت خود را به رسمیت نمی‌شناسد؛ او از دیگران دلقک می‌سازد.

موضوع خرس و پوستش چیز خنده‌داری است. او همیشه در پوستش نیست. ببینید، گاهی پوست خرس یک‌جاست، خود خرس جای دیگر.

اگر تقدیری در کار باشد و بخواهد که من آن بیچاره را نجات بدهم، کمکش می‌کنم، اما به نظر نمی‌آید که این‌طور باشد. برعکس، مثل اینکه اراده تقدیر بر این است که او غرق بشود و من که هستم که بخواهم در اراده تقدیر دخالت بیجا بکنم. البته داریم فرض می‌کنیم که تقدیری وجود دارد و در این‌حال من شرط می‌بندم که وجود دارد.

بی‌سوادها باید دیکته کنند. شب‌هنگام برای کمک فریاد نزنید؛ ممکن است همسایه‌ها را بیدار کنید. دارزدن عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی آسان است. طناب‌ها از قبل آماده‌اند. اسم اعظم دست به کار شو؛ می‌خواهم بگریزم. به جای تابلوی «ورود ممنوع» ، تابلوی «خروج ممنوع» را پیشنهاد می‌کنم.

ما به دکترهایی که به سلامتی روحی توجه دارند اعتماد نمی‌کنیم. آن‌ها بهتر است سعی کنند ما را متقاعد کنند مریض هستیم. و شاعران، آن‌ها می‌خواهند ما را وادارند تا به تراژدی ایمان بیاوریم. بله، ما به شاعران، کشیش‌ها و دکترها اعتماد نمی‌کنیم، چون اگر ما تراژدی، بیماری و معصیت را نپذیریم، آن‌ها پلیس را خبر می‌کنند. تکرار می‌کنم: اگر ما از دکترها، شاعران، قضات، قانونگذارها، روحانیون، مادرها، پدرها و بچه‌ها کنار بکشیم، قطع نظر از اخلاق و قوانین الهی، انسانی و طبیعی، هیچ‌چیز نمی‌تواند در مقابل ما قرار بگیرد. ما شاد و خوشحال خواهیم بود!

بابی: می‌فهمم. تو می‌خواهی یک بنای یادبود برای خفّت و تنزل مقام خودت بسازی... واتسلاو: در مقابلش زانو بزن. بابی: که از ضعفْ فضیلت به‌وجود بیاوری... واتسلاو: برایش دعا کن. بابی: که در احساس ِ حقارتْ زیبایی پیدا کنی...