بریده‌هایی از کتاب فرضیه خوشبختی

کسی که تجربه‌های سخت بیشتری را پشت سر گذاشته باشد، نسبت به کسی که هرگز رنج را تجربه نکرده است، در برابر مشکلات محکم‌تر ظاهر می‌شود. بنابراین از این دیدگاه، مقداری رنج، درس خوبی برای زندگی است.

ذهن را مانند کالسکه‌ای فرض کنید که کالسکه‌چی (خود یا روان) دیوانه‌وار تلاش می‌کند تا اسبی گرسنه، سرکش و بوالهوس (نهاد یا نفس اماره) را کنترل کند؛ درحالی‌که پدر راننده (فراخود، نفس لوامه یا وجدان سرزنشگر) در صندلی عقب نشسته است و اشتباه‌های کالکسه‌چی را گوشزد می‌کند.

هیچ‌چیزی محنت‌بار نیست؛ مگر آنکه شما این‌گونه بپندارید. از سوی دیگر، هیچ‌چیزی شادی‌آور نیست؛ مگر آنکه شما با آن خشنود باشید.

بشر حیوانی است گرفتار در تارهای مفاهیم مهمی که خود آن‌ها را تنیده است.» یعنی دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم واقعاً از صخره‌ها، درختان و اشیا ساخته نشده است، بلکه از توهین‌ها، فرصت‌ها، نمادهای برتری، خیانت‌ها، قدیسان و گناهکاران ساخته شده است. همهٔ این‌ها ساختهٔ دست بشر هستند و اگرچه به نوبهٔ خود واقعی محسوب می‌شوند، واقعیت آن‌ها از جنس صخره و درخت نیست.

ما شبیه آن مستی هستیم که زیر نور چراغ خیابان، دنبال سوئیچ ماشینش می‌گشت و وقتی پلیس از او پرسید که آیا کلیدش را آنجا گم کرده است، پاسخ داد: «نه، در کوچه گم کرده‌ام؛ اما اینجا نور بیشتر است».

«بیهوده است که بگوییم انسان‌ها باید به آرامش راضی باشند: آن‌ها باید دست به اقدام بزنند و اگر راهی برای آن نیابند، آن راه را بسازند.» (شارلوت برونته، ۱۸۴۷ م.)

بله، وابستگی‌ها مسبب رنج‌اند؛ اما بزرگ‌ترین شادی‌های ما را نیز به ارمغان می‌آورند و درست در همین تفاوت، ارزشی نهفته است که فیلسوفان آن را نادیده می‌گیرند.