بریده‌هایی از کتاب فرضیه خوشبختی

ذهن را مانند کالسکه‌ای فرض کنید که کالسکه‌چی (خود یا روان) دیوانه‌وار تلاش می‌کند تا اسبی گرسنه، سرکش و بوالهوس (نهاد یا نفس اماره) را کنترل کند؛ درحالی‌که پدر راننده (فراخود، نفس لوامه یا وجدان سرزنشگر) در صندلی عقب نشسته است و اشتباه‌های کالکسه‌چی را گوشزد می‌کند.

هیچ‌چیزی محنت‌بار نیست؛ مگر آنکه شما این‌گونه بپندارید. از سوی دیگر، هیچ‌چیزی شادی‌آور نیست؛ مگر آنکه شما با آن خشنود باشید.

بشر حیوانی است گرفتار در تارهای مفاهیم مهمی که خود آن‌ها را تنیده است.» یعنی دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم واقعاً از صخره‌ها، درختان و اشیا ساخته نشده است، بلکه از توهین‌ها، فرصت‌ها، نمادهای برتری، خیانت‌ها، قدیسان و گناهکاران ساخته شده است. همهٔ این‌ها ساختهٔ دست بشر هستند و اگرچه به نوبهٔ خود واقعی محسوب می‌شوند، واقعیت آن‌ها از جنس صخره و درخت نیست.

کسی که تجربه‌های سخت بیشتری را پشت سر گذاشته باشد، نسبت به کسی که هرگز رنج را تجربه نکرده است، در برابر مشکلات محکم‌تر ظاهر می‌شود. بنابراین از این دیدگاه، مقداری رنج، درس خوبی برای زندگی است.