بریده‌هایی از کتاب جمعه را گذاشتم برای خودکشی

آدم‌های بزرگ ما را بزرگ می‌کنند و آدم‌های حقیر حقیر. ما دیگر حوصلهٔ حرف‌های تکراری نداریم. حوصلهٔ کپی‌های دست‌چندم نداریم. آدم‌های اصیل و بزرگ هستند که جهان را پیش می‌برند، که ما را شگفت‌زده می‌کنند. اگر قرار بر ملال بود که زندگی همه‌مان به اندازهٔ کافی ملالت‌بار هست. ما به دنبال دیدن و خواندن چیزهایی هستیم که عجیب باشند.

توی سریال روزی روزگاری یک جایی شکیبایی به ژاله علو گفت: من ادعایی ندارم. علو گفت: من ادعایی ندارم خودش کم‌ادعایی نیست.

شخصیت فقط حرف‌هایی نیست که از یکی می‌شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم‌هاست. لحنی که در تک‌تک لحظات در بطن وجود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده‌ریزهاست که همه‌چیز را قوام می‌دهد.

آدم‌ها در یک بازهٔ رفتاری گسترده در حرکت و در تغییرند. کسی ثابت نمی‌ماند. ما ربات نیستیم که به ازای جمیع مقادیر ایکس جواب ثابتی داشته باشیم. تغییر می‌کنیم. در زمان‌ها و مکان‌های مختلف رفتارهای مختلفی داریم. و، مهم‌تر از همه، همهٔ ما بدون استثنا خاص هستیم. ما در عکس فقط یکی از آن حلقه‌های زنجیر را می‌بینیم، یکی از بی‌نهایت حلقه را، و چون دوست داریم که معمای عکس زودتر حل شود آن حلقه را به تیپ‌ها متصل می‌کنیم. ما در برابر دوربینِ یک غریبه یکی می‌شویم و در برابر دوربینِ خواهرمان یکی دیگر.

گاهی از پشت دوربین آدم‌ها را بهتر می‌بینم. لنز را زوم می‌کنم و نزدیک می‌شوم. تمرکز می‌کنم روی چهره، انگار بدون آن‌که درگیر بشوی گفت‌وگویی پنهانی را شروع کرده‌ای که هیچ برخوردی در آن نیست. دوربین این قدرت را به آدم می‌دهد که تو بتوانی به هر کسی نزدیک شوی ولی او از تو دور بماند. تو صمیمی می‌شوی یا متنفر، ولی او خبر ندارد.

همهٔ ما ترجیح می‌دهیم خودمان باشیم و این خود، خودی باشد یکه، یگانه. شبیه بودن بی‌شخصیتی‌ست. کسرشأن است. قابل‌پیش‌بینی یا دم‌دستی بودن هنر نیست. نباید هر بی‌سروپایی بتواند تحلیل‌مان کند. کمی پیچیدگی به درد می‌خورد. راز داشتن خوب است. وقتی گوشه‌هایی از زندگی مبهم بماند جریان شیرین‌تر پیش می‌رود. پیچیدگی باعث می‌شود زود تمام نشویم.

توی سریال روزی روزگاری یک جایی شکیبایی به ژاله علو گفت: من ادعایی ندارم. علو گفت: من ادعایی ندارم خودش کم‌ادعایی نیست.

در این مملکت زن‌ها همیشه دور بوده‌اند. قابل‌دسترس نبوده‌اند. در نتیجه ذاتاً رازی را با خود حمل می‌کنند که جذاب است.

بروسلی بروسلی بود. مثل این جدیدی‌ها نبود، گولاخ نبود. مرد شش‌میلیون‌دلاری نبود. دوصفرهفت نبود که به هزار جا وصل باشد. مثل خودمان بود. حرف دل‌مان را می‌زد و زیر بار حرف زور نمی‌رفت.

شخصیت فقط حرف‌هایی نیست که از یکی می‌شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم‌هاست. لحنی که در تک‌تک لحظات در بطن وجود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده‌ریزهاست که همه‌چیز را قوام می‌دهد. شخصیت مجموعه‌ای‌ست که در منش هر فردی جای دارد.

مماسْ کلاً اروتیک است. دو میم دارد که کنار هم نشسته است. الف باریکی که حدفاصل است و یک سین که ما را دعوت به سکوت می‌کند، دعوت به آرامش. این واژه حتی در ظاهر هم شبیه خودش است. مماس تماس نیست، نزدیک است، خیلی نزدیک، ولی وصل نیست. در آن اتصالی صورت نمی‌گیرد. چیزی چیزی را قطع نمی‌کند تا وصالی انجام شود. مماس نرسیدن است، وهمِ رسیدن، حیله‌ای که در خود نوعی تعلیق شکل می‌دهد. انتظار ایجاد می‌کند. نرسیدن روش جذابی‌ست که در تمام داستان‌های افسانه‌ای تکرار می‌شود، شیرین و فرهاد، لیلی و مجنون، یوسف و زلیخا. در تمام این داستان‌ها شخصیت‌ها کنار هم هستند، در جوار هم‌اند، و به نوعی شکل روایی یا شکل مفهومی مماس را تداعی می‌کنند. در شکل ظاهری شاید بهترین مثال نقاشی‌های کلیمت باشد.

من عاشق این جملهٔ مردها هستم: این با بقیه فرق می‌کنه. حجت را تمام می‌کنند. ادامهٔ بحث بی‌فایده است. این جمله فوق‌العاده است، محشر. در این جمله چیزی نشسته که مخلوطی از ذکاوت و حماقت است. شاید عبارت درستش خودباهوش‌بینی باشد.

تعلیقی که از پایه پاسخ‌گو نباشد عدم‌تعادل است.

نباید هر بی‌سروپایی بتواند تحلیل‌مان کند. کمی پیچیدگی به درد می‌خورد

تعلیق انتظاری‌ست که برآورده می‌شود. بی‌تعادلیِ موقتی‌ست که در نهایت متعادل‌مان می‌کند و از رسیدن به آن است که لذت می‌بریم. تعلیقی که از پایه پاسخ‌گو نباشد عدم‌تعادل است.

تعلیق انتظاری‌ست که برآورده می‌شود. بی‌تعادلیِ موقتی‌ست که در نهایت متعادل‌مان می‌کند و از رسیدن به آن است که لذت می‌بریم. تعلیقی که از پایه پاسخ‌گو نباشد عدم‌تعادل است

اگر در یکی از مسابقه‌هایی شرکت کرده بودم که کلمه‌ای می‌پرسند تا کلمه‌ای به جایش بگوییم، حتماً برای زن می‌گفتم عشق و اگر می‌پرسیدند عشق می‌گفتم هنر، برای هنر لذت و برای لذت زیبایی و برای زیبایی زن. انگار دایره‌ای باشد که تا ابد در خودش بچرخد

توی سریال روزی روزگاری یک جایی شکیبایی به ژاله علو گفت: من ادعایی ندارم. علو گفت: من ادعایی ندارم خودش کم‌ادعایی نیست.

آدم‌های بزرگ ما را بزرگ می‌کنند و آدم‌های حقیر حقیر. ما دیگر حوصلهٔ حرف‌های تکراری نداریم. حوصلهٔ کپی‌های دست‌چندم نداریم. آدم‌های اصیل و بزرگ هستند که جهان را پیش می‌برند، که ما را شگفت‌زده می‌کنند. اگر قرار بر ملال بود که زندگی همه‌مان به اندازهٔ کافی ملالت‌بار هست. ما به دنبال دیدن و خواندن چیزهایی هستیم که عجیب باشند.

جهان مثل فیلم‌ها نیست. مثل فیلم‌ها پیش نمی‌رود.

هیچ‌کس دوست ندارد شبیه آدم دیگری باشد. هیچ‌کس دوست ندارد به این راحتی‌ها لو برود. همهٔ ما ترجیح می‌دهیم خودمان باشیم و این خود، خودی باشد یکه، یگانه. شبیه بودن بی‌شخصیتی‌ست. کسرشأن است. قابل‌پیش‌بینی یا دم‌دستی بودن هنر نیست. نباید هر بی‌سروپایی بتواند تحلیل‌مان کند. کمی پیچیدگی به درد می‌خورد. راز داشتن خوب است. وقتی گوشه‌هایی از زندگی مبهم بماند جریان شیرین‌تر پیش می‌رود. پیچیدگی باعث می‌شود زود تمام نشویم. رازهای کوچک را همه دارند. معماهای ساده زود فراموش می‌شوند. ولی این هزارتوها هستند که تمامی ندارند. پیچ‌وواپیچ‌های ماست که کنجکاوی برمی‌انگیزند و سؤال‌سازند. و عجیب این‌که، اوج این پیچیدگی سادگی‌ست.

شخصیت فقط حرف‌هایی نیست که از یکی می‌شنویم. فقط حرکات یا اعمالش نیست که با تقلید جور شود. شخصیت رفتار است. لحن آدم‌هاست. لحنی که در تک‌تک لحظات در بطن وجود ما نهفته. شخصیت فقط حاصل رفتارهای کلان یک نفر نیست. خرده‌ریزهاست که همه‌چیز را قوام می‌دهد. شخصیت مجموعه‌ای‌ست که در منش هر فردی جای دارد.

هیچ‌کس دوست ندارد شبیه آدم دیگری باشد. هیچ‌کس دوست ندارد به این راحتی‌ها لو برود. همهٔ ما ترجیح می‌دهیم خودمان باشیم و این خود، خودی باشد یکه، یگانه. شبیه بودن بی‌شخصیتی‌ست. کسرشأن است. قابل‌پیش‌بینی یا دم‌دستی بودن هنر نیست. نباید هر بی‌سروپایی بتواند تحلیل‌مان کند. کمی پیچیدگی به درد می‌خورد. راز داشتن خوب است. وقتی گوشه‌هایی از زندگی مبهم بماند جریان شیرین‌تر پیش می‌رود. پیچیدگی باعث می‌شود زود تمام نشویم. رازهای کوچک را همه دارند. معماهای ساده زود فراموش می‌شوند. ولی این هزارتوها هستند که تمامی ندارند.

تیپ تلهٔ بزرگی‌ست که در واقعیت نمی‌بینیم. در اصل همهٔ پول‌دارها عین هم نیستند. هر خسیسی با خسیس دیگر فرق دارد. هر کسی ویژگی‌هایی دارد مختص به خودش. تیپ‌ها دروغ‌هایی هستند برای خلاصه کردن جهان. ساخته می‌شوند برای ذهن‌های کندی که حوصلهٔ کشف کردن ندارند.

زخم زیباست. زخم یادگاری‌ست از گذشته. فقط نشانی نیست که بر دست یا صورت ما نشسته باشد. با خود خاطراتی دارد. ادامه‌دار است. زخم‌ها دو وجه دارند، و هر چه می‌گذرد و هر چه زمان می‌خورند، وجه مثبت‌شان بر وجه منفی غالب و غالب‌تر می‌شود.

ما به تلاش نمره نمی‌دیم به دونستن نمره می‌دیم.

هر کسی به نحوی گلیمش را از آب می‌کشد بیرون. یکی با منطق، یکی با شوخی، یکی با گریه، لوس‌بازی، زور، التماس، قدبازی و یا حتی ترکیبی از چند روش، ولی همهٔ این راهکارها از شخصیت ما آب می‌خورند.

کسی آدم‌های بی‌نقص را باور نمی‌کند. مگر می‌شود آدمی در طول زندگی وسوسه نشده باشد؟ مگر می‌شود کسی، هر چه‌قدر خوب، شیطنتی نکرده باشد؟ هر کسی یک مشکلی دارد. آدمی نیست که پاکِ پاک باشد. اگر این‌طور بود که همه معصوم می‌شدند.