بریده‌هایی از کتاب بینوایان (جلد اول و دوم)

تنها خالق مطلق است که آدمی را به اوج شکوه می‌رساند و کیفر مشروع نزول نیز در ید اختیار اوست.

درماندگان به قفای خود نمی‌نگرند چون می‌دانند که بدبختی همه جا در پی آنها روان است.

هر آنچه آموخته‌اید به آنان که نمی‌دانند آموزش دهید، جامعه‌ای که در آن آموزش رایگان وجود ندارد مقصر است. اجتماعی که نادانی در آن پرده‌ای از تیرگی کشیده باشد، تقصیر دارد. مقصر آن نیست که در مغاک تیره گناه درمی‌غلتد، بلکه آن است که جامعه را مالامال از تاریکی کرده است.

«خانه‌ای که خداوند حافظش نباشد، تلاش آدمی برای حفاظتش کاری لغو است.»

می‌توانید خطا کنید؛ سست باور باشید؛ در دام گناه فرو افتید، اما در هر حال بکوشید منصف و عادل باشید.

اگر ما با سکوت، اشتباه سرنوشت را لاپوشانی کنیم، در واقع ریاکاریم؛ در ریا کاری نهایت دنائت است وجنایتی رذیلانه، حیله گرانه ونفرت برانگیز است.

«قانون آدمی، تاحد امکان دوری از گناه است. اما هیچ دست به گناه نیالودن، رویای فرشتگان است، هر که خلقت از خاک دارد پیروگناه است، گناه جاذبه‌ای نیرومند دارد.»

کیست که از مشیت پروردگار سر درآورد.

«برای یک مرد خدا، شجاعت همان قدر ضروری است که برای یک افسر سواره‌نظام.»

«روح آدمی بستان اوست»

«به تمام جهان بنگرید، همه با هم در جنگند. هر آن کسی که قوی‌تر است، افکار و باورهایش را بر دیگران تحمیل می‌کند، این فلسفه شما که توصیه به دوست داشتن یکدیگر است. درچنین جهانی بلاهت است.» عالیجناب بین و نو در پاسخ او گفت: «حتی اگر چنین فلسفه‌ای ابلهانه باشد، آدم وظیفه دارد که روح خود را همانند مرواریدی در شکم صدف حفظ نماید.»

کامیابی، چیزی بس ترسناک است که با لیاقت شباهتی دروغین دارد و فریب‌دهنده آدم است.