بریده‌هایی از کتاب آدم ها روی پل

اگر کسی سراغ مرا گرفت. نشانه‌های خاص من حیرت و رنج است.

بازْ خیالش از هر بابتی آسوده است. عذابِ وجدان برای پلنگِ سیاه غریبه است. ماهی گوشت‌خوار در موردِ درستی رفتارش تردیدی ندارد. مارِ زنگی خودش را بدونِ هیچ ایرادی قبول دارد. شغالِ انتقادپذیری وجود ندارد. ملخ، تمساح، کرمِ خوک و خرمگس زندگی‌شان را می‌کنند، و از این راضیند. وزنِ قلبِ نهنگ صد کیلوست اما از یک لحاظ سبُک است. چیزی حیوانی‌تر از وجدانِ پاک در سومین سیارهٔ خورشید وجود ندارد.

آنکه می‌پندارد مرگ مقتدر است خود دلیلی زنده بر مقتدر نبودنِ آن است زندگی‌ای پیدا نمی‌شود که دست کم یک لحظه جاودان نبوده باشد. مرگ همیشه در فاصلهٔ همین لحظه تأخیر می‌کند. بیهوده دستگیرهٔ دری نامرئی را تکان می‌دهد. هرچه را که به دست آورده‌ای نمی‌تواند از تو پس بگیرد.

هر دو بر این باورند که حسی ناگهانی آنها را به هم پیوند داده. چنین اطمینانی زیباست، اما تردید زیباتر است. چون قبلا همدیگر را نمی‌شناختند، گمان می‌برند هرگز چیزی میانِ آنها نبوده. اما نظرِ خیابان‌ها، پله‌ها و راهروهایی که آن دو می‌توانسته‌اند از سال‌ها پیش از کنار هم گذشته باشند، در این باره چیست؟

رنگِ سبز را ترجیح می‌دهم. ترجیح می‌دهم نگویم که همه‌اش تقصیرِ عقل است. استثناها را ترجیح می‌دهم. ترجیح می‌دهم زودتر بیرون بروم. ترجیح می‌دهم با پزشکان دربارهٔ چیزهای دیگر صحبت کنم. تصاویرِ قدیمی راه‌راه را ترجیح می‌دهم. خنده‌دار بودنِ شعر گفتن را به خنده‌دار بودنِ شعر نگفتن ترجیح می‌دهم. در روابطِ عاشقانه سالگردهای غیرِ رُند را ترجیح می‌دهم

دوست داریم حق با ما باشد، نوازش کردنِ سگ‌ها را دوست داریم. شعر را ـ اما این شعر چیست. پاسخ‌های تردیدآمیزی که داده شده یکی دوتا نیست.