بریده‌هایی از کتاب پرده (آخرین پرونده هرکول پوآرو)

خب، ظاهراً این بار برای دختر تو دام پهن کرده.»

آدم دلش می‌خواهد فلان‌کس را بکشد، اما این کار را نمی‌کند. مادام که ارادهٔ فرد بر میل او مُهر تأیید نگذارد، اتفاقی نمی‌افتد. در ذهن کودکان، این ترمز به شکل ناقصی عمل می‌کند. یک بار کودکی را دیدم که از دست بچه‌گربه‌اش به ستوه آمده بود و به او می‌گفت: «آرام بگیر، وگرنه می‌کوبم توی کله‌ات و می‌کشمت.» و واقعاً هم همین کار را کرد. اما لحظه‌ای بعد، وقتی فهمید بچه‌گربه دیگر زنده نمی‌شود، مات ومبهوت شد و به وحشت افتاد، چون عاشقانه آن حیوان را دوست داشت. بنابراین همهٔ ما قاتلانی بالقوه‌ایم.

خب، ظاهراً این بار برای دختر تو دام پهن کرده.»

نورتون، این مرد نرمخوی و مهربان، در نهان یک سادیست بود. او به رنج و عذاب و شکنجهٔ ذهنی دیگران اعتیاد داشت. در سال‌های اخیر، این بیماری در جهان همه‌گیر شده است؛ L'apptit vient en mangeant. کار نورتون هیزم آتش دو شهوت را فراهم می‌آورد: شهوت آزار و شهوت قدرت‌طلبی. کلید مرگ و زندگی در دستان او بود، در دستان نورتون.