بریده‌هایی از کتاب گوشی هوشمند، گوشی گنگ

آن‌ها با مطالعه کردن نحوهٔ عملکرد مغزهای ما و ساختن برنامه‌های کاربردی و هشدارهایی که از خلق‌وخو، غریزه و طرز فکر ما برای انداختن‌مان در قفس بهره‌برداری می‌کنند خود را سرگرم (و ثروتمند) نگه می‌دارند. آن‌ها بیشتر از خودتان دربارهٔ نحوهٔ عملکرد شما می‌دانند به همین خاطر می‌توانند شما را بی‌آن‌که متوجه شوید کنترل نمایند.

از این فناپذیرهای مطلق بت می‌سازیم و می‌کوشیم کمی از عظمت انعکاس‌یافته آن‌ها را جذب کنیم. به جای این‌که برای منفعت خودمان تبدیل به افراد کامل، قوی، محکم و منحصربه‌فرد شویم دنبال‌کننده و طرفدارهای تأثیرپذیر می‌شویم و خود را کاملاً پذیرای پیشنهادات دیگران می‌کنیم.

برای چیزی که شما نوشته‌اید یا عکسی که در شبکه به صورت پست گذاشته‌اید «لایک» می‌گذارد و این موجب مسرت شما می‌شود. بااین‌حال وقتی بچه‌ها شتابان از مدرسه برمی‌گردند و می‌خواهند شما را در آغوش بکشند یا وقتی همسرتان می‌خواهد با شما حرف بزند یا فقط دوروبرتان باشد (مسرت واقعی) شما بی‌صبرانه منتظر دست به سر کردن‌شان هستید تا بتوانید به مأموریت بازی آنلاین خود یا گپ‌وگفت‌های بی‌فایده در شبکه‌ها ادامه بدهید.

برای چیزی که شما نوشته‌اید یا عکسی که در شبکه به صورت پست گذاشته‌اید «لایک» می‌گذارد و این موجب مسرت شما می‌شود. بااین‌حال وقتی بچه‌ها شتابان از مدرسه برمی‌گردند و می‌خواهند شما را در آغوش بکشند یا وقتی همسرتان می‌خواهد با شما حرف بزند یا فقط دوروبرتان باشد (مسرت واقعی) شما بی‌صبرانه منتظر دست به سر کردن‌شان هستید تا بتوانید به مأموریت بازی آنلاین خود یا گپ‌وگفت‌های بی‌فایده در شبکه‌ها ادامه بدهید.

وقتی پای اعتیاد دیجیتال به میان می‌آید باید تمایز بین استفادهٔ هوشمندانه و استفاده حماقت‌آمیز را با دقت بیشتری تعریف کرد. ما این قضیه را روشن کردیم که فناوری دیجیتال مزایای بسیاری دارد و وظیفه‌تان این است که بین برنامه‌های کاربردی که مزیت واقعی برای شما دارند و آن‌هایی که فقط توهم لذت و آرامش را به شما می‌دهند تمایز قائل شوید.

نکته این است که مردم تحت‌تأثیر متقاعدکننده‌ترین شواهدی که به آن‌ها داده می‌شود قرار می‌گیرند و بیشتر چیزهایی که ما می‌دانیم براساس اطلاعاتی‌اند که دیگران به ما داده‌اند.

در واقع، همین واقعیت که اضافه‌بار وسیلهٔ دیجیتال «بد» است خودش بخشی از جذابیت آن است. ما خوش‌مان می‌آید که کمی سرکش باشیم. این امر شخصیت، ذکاوت، ناسازگاری و فردیت را نشان می‌دهد... ما می‌خواهیم خودمان تصمیم بگیریم.

اگر از گوشی‌های هوشمند درست استفاده نکنیم آن‌ها ما را کنترل خواهند کرد نه ما آن‌ها را. آن‌ها نق می‌زنند و مزاحم‌مان می‌شوند و وقتی مشغول انجام یک کار دیگر هستیم توجه ما را طلب می‌کنند. در نتیجه، ما به‌تدریج در دام تسلیم شدن می‌افتیم و در نهایت آنچه را که می‌خواهند، هر وقت که بخواهند، به آن‌ها می‌دهیم. تلفن‌ها عمداً طوری تنظیم می‌شوند که وادارمان کنند مرتب سراغ‌شان برویم. فارغ از این‌که درصدد تمرکز روی چه چیز دیگری هستیم یا داریم می‌کوشیم توجه‌مان را به چه کسی معطوف کنیم گوشی‌ها به ما هشدار می‌دهند، سقلمه می‌زنند و مزاحم‌مان می‌شوند. آن‌ها مدام توجه ما را طلب می‌کنند.

یک آدم بزرگسال به طور میانگین هر روز حدود ده ساعت از وقت خود را صرف نگاه کردن به نمایشگر دیجیتال خود می‌کند: موبایل، تبلت، لپ‌تاپ، رایانهٔ رومیزی، تلویزیون. ما به این نتیجه رسیده‌ایم که این امر را عادی بپنداریم اما برای بسیاری از مردم، دنیای دیجیتالی که در آن زندگی می‌کنند دستخوش وسواس و اجبار شده است، دارد بر زندگی واقعی چیره می‌شود و خطرات جدی برای سلامت به وجود می‌آورد. نه فقط از نظر سلامت روحی و خراب شدن روابط، بلکه موضوعاتی مانند چاقی، محرومیت از خواب و فشار جدی به چشم همگی به استفادهٔ مفرط از نمایشگر وسایل دیجیتال ربط داده شده‌اند.