بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

وقتی مالمان را به فقیر می‌دهیم، در واقع به او می‌گوییم: من که نمی‌توانم این بار را با خودم تا قیامت بیاورم، اما تو می‌توانی، این بار را برای من بیاور! هیچ‌کسی نمی‌تواند اموال خودش را با خودش تا قیامت بیاورد، مگر اینکه آن را به دیگری بسپرد تا برایش بیاورد. ادبیات دین ما این‌گونه است.

امام باقر (ع) می‌فرماید: «خدا از بندگانش دو انتظار بیشتر ندارد؛ یکی اینکه وقتی نعمت به آنها داد، به این نعمت اقرار کنند (یعنی بفهمند که این نعمات به‌نفع آنهاست)، دیگر اینکه وقتی گناه کردند، به گناه خود اقرار کنند (یعنی بفهمند که گناه به ضرر آنهاست).» همین دوتا بس است! خدا انتظار دیگری از بندگانش ندارد.

خدا می‌فرماید: اگر زندگی‌کردن در این جهان منظم و پیچیده برایت سخت است، بیا با من زندگی کن! من خودم دستت را می‌گیرم، از تو حمایت می‌کنم و سختی‌ها و مشکلات را برطرف می‌کنم.

طبق روایات، قوّت مؤمن از نیّت اوست. نیّت انسان وقتی قوی شد، می‌تواند از بدنش، چندین برابر کار بکشد.

در جامعهٔ ما بسیاری فکر می‌کنند وقتی گناهی مرتکب می‌شوند، خدا را از خودشان ناراحت کرده‌اند و توجه ندارند به اینکه در واقع به خودشان ضربه زده‌اند. لذا وقتی توبه می‌کنند، فقط می‌خواهند خدا را راضی کنند که دیگر ناراحت نباشد؛ همین!

برای اینکه انسان به اصل دین‌داری یعنی «ترک گناه» متقاعد شود، باید مراحلی را طی کند تا باورش به ضرورت ترک گناه افزایش یابد، ترک گناه برایش راحت شود و حتی مراقبت‌کردن دائم برای ترک گناه برایش لذت‌بخش شود، تاجایی‌که سرگرمی زندگی‌اش، مراقبت‌کردن برای ترک گناه باشد که نام این مراقبت از گناه، «تقوا» است.

وقتی من به خودم لطمه می‌زنم، خدا ناراحت می‌شود.

علت اینکه هنوز عده‌ای به خودشان این جرأت و اجازه را می‌دهند که برخی از احکام دین را مسخره کنند همین است که آنها سطحی‌نگر هستند و ما نیز بیان عمیقی از دین ارائه نداده‌ایم؛ به همین سادگی!

یکی از موانع جذب همهٔ جوانان به دین، و همچنین یکی از موانع رشد دیندران، ذهنیت و برداشت ناقص و بعضاً نادرستی است که از دین و مفاهیم اصلی آن دارند. یکی از مهم‌ترین مفاهیمی که ذهنیت نادرست نسبت به آن در جامعهٔ ما فراگیر است، مفهوم گناه و توبه است.

باید عمیقاً متقاعد شویم به اینکه گناه به ضرر ما است و خدا بسیار لطف کرده است که به ما دستور دوری از آن را داده است، برای دورکردن از آن ما را به جهنم تهدید کرده و بهشت را قرار داده است، و اثر بعضی از اعمال و گناهان ما را فوری به ما نشان نداده تا ما را به یک انسان عمیق و دقیق تبدیل کند؛ انسانی که عمیقاً دین را بفهمد تا عمیقاً به آن عشق بورزد!

وقتی ما گناهی انجام می‌دهیم، به‌طور طبیعی باید اثر آن را ببینیم، اما وقتی توبه می‌کنیم، خداوند جلوی اثرِ این گناه را می‌گیرد، در واقع خداوند جلوی نظم عالم را می‌گیرد، اما طوری جلوی این نظم را می‌گیرد که بی‌نظمی در عالم پدید نیاید. در واقع اینجا معجزه اتفاق می‌افتد. پذیرش توبه یعنی خداوند جلوی ضررِ ناشی از گناه ما را می‌گیرد؛ ضرری که بر اساس نظمِ عالم، باید به ما می‌رسید.

همچنین پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: «کسی که شراب‌خوردن را -نه به‌خاطر خدا- بلکه به‌خاطر غیر خدا ترک کند (به هر دلیلی؛ مثل اینکه ضررش را فهمیده و می‌داند برایش مضر است) خدا از شراب بهشتی به او می‌نوشاند، چون خودش را حفظ کرده است و خدا هم برای اینکه انسان خودش را از ضررها حفظ کرده است از او تشکر می‌کند.»

اساساً خاصیت دین همین است که در آن «مسابقه به‌سوی خوبی‌ها» وجود دارد.

این خیانت است که ما به فرزندانمان نیاموزیم که زندگی دنیا پر از محدودیت‌ها، شکست‌ها، سوءتفاهم‌ها و زمین خوردن‌ها است!

ما همه سعی می‌کنیم مرگ را فراموش کنیم، وگرنه خود مرگ، تلنگر مهمی برای جاودانگی‌طلبی انسان است.

با پناه‌بردن به آغوش خدا همهٔ مشکلات قابل حل است؛ تعجب ندارد که ابوعلی‌سینا وقتی مشکلی در مسائل علمی پیدا می‌کرد به مسجد می‌رفت و نماز می‌خواند تا بتواند مسئله را حل کند.

خداوند انسان را برای رسیدن به اوج لذت آفریده است که در عبودیت و تقرب الی الله به دست می‌آید و هرگونه حرکتی که انسان را از مسیر عبودیت و تقرب الی الله منحرف کند معصیت محسوب می‌شود.

باید برای ما جا بیفتد که در این جهان، نمی‌توان هر رفتاری را انجام داد؛ این عالم، حساب‌وکتاب دارد و ما نیز وقتی در این عالم قرار گرفته‌ایم، طبیعتاً باید رفتارمان دارای حساب‌وکتاب باشد، چون عکس‌العمل‌های رفتار ما به خودمان برمی‌گردد.

خداوند متعال به موسی (ع) فرمود: مرا در دلِ مردم، محبوب کن! موسی (ع) گفت: خدایا من چگونه تو را بین مردم محبوب کنم؟ چه کنم که مخلوقاتت عاشق تو شوند؟ خداوند فرمود: نعمت‌های مرا به آنها یادآوری کن تا مرا دوست بدارند.

وقتی جهان انسان بزرگ شد، کم‌کم پدیده‌ای به نام «گناه» برایش مهم می‌شود. وقتی لباس کسی خیلی تمیز باشد، یک لکهٔ کوچک نیز خودش را نشان می‌دهد.