بریده‌هایی از کتاب استانیسلاوسکی

گر طبق گفتهٔ گوگول، تئاتر «سکوی خطابه‌ای بود که وظیفه‌اش آموزش تماشاگر است»، بازیگر نباید مستقیماً موعظه کند. وظیفهٔ او نیست که به تماشاگر بگوید چطور فکر کند. پیام نمایشنامه باید تلویحی باشد؛

برای اینکه بتوانیم بازی کنیم، جدا از استعداد و سایر موهبت‌های اساسی و احساس راحتی بر صحنه‌ای با حضور تماشاگران، باید میزانی از تسلط روی عصب‌های خود و میزان بالایی از اعتمادبه‌نفس داشت. این الفبا، این دستورزبان، نسبتاً ساده است، ولی در اغلب موارد رسیدن به آن سال‌ها وقت می‌بَرد. اگر روی این پیش‌نیازهای اساسی مسلط نشوید، نمی‌توانید روی صحنه زندگی کنید، نمی‌توانید خود را از یاد ببرید و نمی‌توانید خود را به نقش بسپارید و زندگی خلق کنید.