بریده‌هایی از کتاب راه دور...

کمی پیش از این دوره، مجموعه‌شعرم را پاک‌نویس کرده و با دلهره و خجالت سراغ چند ناشر رفته بودم. از آقای باقرزاده (توس) تا انتشارات پیش‌گام فتحی، همه یا می‌گفتند شعر در کارنامهٔ ما نیست، یا نگاهی به قیافه‌ام می‌کردند و چند روز بعد می‌گفتند: «نه!» خب بگو نه!!! من به زانو درنمی‌آیم، ناامید نمی‌شوم. من باید از یک جایی شروع کنم!

بگذریم! اگر هم نگذریم، گذرانده می‌شویم، دست خود ما نیست!

خوب به یاد دارم که قوری چینی با آن نقش‌ونگار زیبا را با بندی به گردن آویخته بود که در بار نشکند. قند و چای هنوز هم برای بختیاری‌ها حکم «غذا» را دارد.

زندگی هرگز به ما فرصت نداد که از مرگ بترسیم!

عجب روزگاری بود به ولای واژه قسم!

گاهی یکی پنج دقیقه حرف می‌زند، عمرت تلف می‌شود (بسیارند بدبختانه) و دیده‌ام کسانی که ساعات متمادی برایت حرف می‌زنند و تو فقط یاد می‌گیری؛

در فصول باران، یکی از سرگرمی‌هایم این بود که دُوری (سینی کنگره‌دار) مسی را دَبَر و باژگون در حیاط زیر باران می‌گذاشتم و خودم به درگاه اتاق به موسیقی عجیب برخورد قطرات تند باران بر سینی مسی گوش می‌دادم. تا مرز غش کردن لذت می‌بردم، همان لذتی که وقتی پدر قرآن را به صوتِ بلند می‌خواند.

کسی که می‌ترسد، حق ورود به گرداب‌ها را ندارد…!

از پیشانی داغ شعر خود به سوی تاریخ ابد شلیک کن، نه از دهان زیروبالای تملق.

«نوشتنِ ناب» شامِ آخر ندارد، علی‌الخصوص در خنیاگری کلمه و کیمیانویسی شعر.

دورتادور مَرغاب رشته‌کوه‌های متفاوت و قله‌هایی مثل برادرانِ هم ادامه داشت تا آخر دنیا، و عطر عجیبی که باد می‌آورد، و مزهٔ شیرین و سنگین و لذیذ آب چشمه‌ها با بوی خوش مَشک، و رقص نقره‌فام آب در پیالهٔ مسی. آینه‌واریِ دلنشین عالم، و آن‌همه درختِ کُنار، گُله‌گُله و با فاصله

راست‌ودروغ آمارها چیزی را درمان نمی‌کند.

با عینک آن‌قدر خوب می‌دیدم که فکر کردم هر آن ممکن است خدا را ببینم!

وحشتناک‌تر از این نیست که هم بخواهی با ظلم بجنگی و هم از ظالم در هراس باشی!

الآن هر کجای جهان عطسه کنی، همان جا کرونا می‌گوید: «خیر باشد!»

وقتی ترس به نهایت می‌رسد، شجاعت از خواب برمی‌خیزد.

بدون هدف و برنامه، حتی نوابغ هم، بی‌نام و بی‌نشان نابود می‌شدند.

ماهی‌سیاهِ کوچولو اگر به جوباریکه بسنده می‌کرد، سرانجام تبدیل به کرم می‌شد. من پی رسیدن به اقیانوس بودم؛ نهنگِ کلمات!

در زندگی نه زخم، بلکه رازهایی هست که می‌تواند پدر همه را درآورد، از جمله صادق هدایت را…!

«نان را می‌شود با کلمه نوشت، اما کلمه هرگز نان نمی‌شود!

رفتن جلوِ دوربین سینما، شبیه شاعری بعضی بازیگران نام‌دار سینما بود که آدم وقتی می‌شنید، از خوردنِ شام پشیمان می‌شد! آخر مگر مجبوری مزخرف بگویی، برو بازی درخشانت را ادامه بده!

یکی از عواملی که به خشونت، حسادت، نابهنجاری، رشد روحیهٔ ضداجتماع، نفرت، و هزار خصلت اهریمنی دیگر منجر می‌شود، فقر است. لعنت بر فقر که از میان هزار نفر شاید یک نفر فرشته شود، بقیه بی‌هیچ تقصیری دیکتاتور می‌شوند، ریزودرشت فرقی نمی‌کند. ظلم فقر می‌آورد و فقر ظلم می‌آورد!

زخم‌ها هم عمری دارند، اگر بهبود نیابند به کتاب تبدیل می‌شوند. مرورشان آدم را دانا می‌کند.

پدر گفت: «به‌زودی باید بروی دبستان. همان دبستانی که فریدون می‌رود. راهش دور است اما برادرت هست. دبستان سعدی، سه‌راه پشتِ برج، از همان جایی که می‌رویم مَرغاب.» ای وای… هر وقت اسم مَرغاب می‌آمد، چیزی در دلم می‌ریخت. ناگهان همهٔ غم‌های دنیا روی سرم خراب می‌شد؛ مَرغا…! فریدون به من یاد داد که این‌طوری انگشت دستِ راستت را بلند می‌کنی، می‌گویی: «آقا اجازه! ما برویم آب بخوریم؟ نگو دست‌شویی، بگو آب…!» پرسیدم: «همه با هم اجازه می‌گیرند؟» گفت: «نه، برای احترام بگو ما! یعنی من! معلم می‌فهمد مؤدب و باتربیت هستی!»