بریده‌هایی از کتاب شهری بر لبه آسمان

تنهایی ناشی از متفاوت بودن.

هیچ کس به ما نگفت عشق پیشه‌ای است که رسیدن به درجۀ استادی در آن، از تمام پیشه‌ها دشوارتر است.

روزهای خوشی بود ـ هر چند معمولاً روزهای خوش را زمانی قدر می‌دانیم که به سر آمده باشند.

موفقیت استادش نه در سرسختی‌اش ـ چون اصولاً سرسخت نبود ـ نه در شکست‌ناپذیری‌اش ـ چون شکست‌ناپذیر نبود ـ بلکه در توانایی‌اش در وفق دادن خود با تغییرات و مصائب، و بارها و بارها از نو ساختن خودش بعد از تخریب شدن توسط بدخواهان بود.

این دنیا هم صحنۀ نمایش است. هر کس به‌طریقی، مشغول رژه رفتن و نمایش دادن بود. هر یک شیرین‌کاری خودشان را اجرا می‌کردند، برخی بیشتر روی صحنه می‌ماندند و برخی کمتر، اما در نهایت، همه از در پشتی صحنه را ترک می‌کردند ـ همه ارضانشده و همه محتاج تشویق حضار.

هیچ کس به ما نگفت عشق پیشه‌ای است که رسیدن به درجۀ استادی در آن، از تمام پیشه‌ها دشوارتر است.

هیچ کس به ما نگفت عشق پیشه‌ای است که رسیدن به درجۀ استادی در آن، از تمام پیشه‌ها دشوارتر است.