بریده‌هایی از کتاب هوش محیط زیستی

با دریافت این اطلاعات حیاتی وارد دوره‌ای می‌شویم که من آن را « شفاف‌سازی بنیادین » نامگذاری می‌کنم. شفاف‌سازی بنیادین، ارتباط میان هر محصول را با اثرات متعدد آن، از جمله مقدار معادل دی اکسید کربن مواد شیمیایی نگران‌کننده، چگونگی رفتار با کارگران و مشابه این‌ها نشان می‌دهد و بر فروش تأثیر می‌گذارد.

یک راه برای تقویت هوش زیست‌محیطی گروهی ما این است که با گسترهٔ بزرگ‌تری از روش‌های دسته‌بندی و تفکر دربارهٔ اثرات محصولات آشنا شویم. به طور ایده‌ال، ما می‌خواهیم عواقب منفی یک شیء را در سه حیطهٔ به هم پیوستهٔ زیر بفهمیم: ـ جئوسفر (شامل خاک، هوا، آب و البته شرایط اقلیمی) ـ بیوسفر (بدن‌های ما، بدن سایر گونه‌ها و زندگی گیاهان) ـ سوسیوسفر (نگرانی‌های انسان نظیر شرایط کارگران) جئوسفر

باد کیسه‌های رهاشده در طبیعت را از سائوپولو تا دهلی نو، از این سو به آن سو می‌راند و این کیسه‌ها در بوته‌زارها گیر می‌کنند، آب روها را مسدود می‌کنند و حیواناتی را که در آن‌ها گیر کرده‌اند یا از آن‌ها خورده‌اند می‌کشند. اما فاجعهٔ عمیق‌تر در این است که تجزیهٔ این کیسه‌ها بین پانصد تا هزار سال طول می‌کشد.

امروزه جواب هوشمندانه به سؤالِ « کاغذ یا پلاستیک؟ » این است: « هیچ کدام، من کیسهٔ خود را آورده‌ام. »

اصول اساسی ساخت شیشه از زمان روم باستان تاکنون تغییر چندانی نداشته است. امروزه کوره‌های گازسوز ۲۴ ساعته در دمای ۲ هزار درجهٔ فارنهایت (حدود ۱ هزار و ۱۰۰ درجهٔ سانتیگراد) کار می‌کنند تا ماسه را برای استفاده در بطری‌ها، شیشهٔ پنجره‌ها و یا نمایشگر روی موبایل شما تبدیل به شیشه کنند.

آن کیسه‌های پلاستیکی که ما هرروزه خریدمان را با آن‌ها به خانه می‌بریم یک فاجعهٔ محیط زیستی هستند. فقط در ایالات متحده هر ساله ۸۸ میلیارد کیسهٔ پلاستیک مصرف می‌شود.

محصولاتی که ادعای « سبز » بودن خالص را دارند فقط ممکن است یکی‌ـ دو ویژگی منفی کمتر از بقیهٔ محصولات داشته باشند.

محصولاتی که ادعای « سبز » بودن خالص را دارند فقط ممکن است یکی‌ـ دو ویژگی منفی کمتر از بقیهٔ محصولات داشته باشند.

محصولاتی که ادعای « سبز » بودن خالص را دارند فقط ممکن است یکی‌ـ دو ویژگی منفی کمتر از بقیهٔ محصولات داشته باشند.

برآورد چرخهٔ حیات در مورد هر چیز نشان می‌دهد که شیء یا کالای تولیدشده به نحوی مواد سمّی (ولو در حد کم) را وارد طبیعت می‌کند؛ یعنی هرچه ساخته می‌شود عواقب بی‌شماری دارد و تمرکز بر یکی از جنبه‌های آسیب‌رسان آن باعث می‌شود بقیهٔ مشکلات بدون هیچ تغییری باقی بمانند.

در واقع هر چیزی که به طور صنعتی ساخته شده است نمی‌تواند مطلقاً « سبز » باشد، ولی می‌تواند به طور نسبی این‌گونه باشد.

آن‌گونه که یک اکولوژیست صنعتی محرمانه می‌گوید واژهٔ « سازگار با محیط زیست » معنا ندارد، زیرا هر چیزی که تولید می‌شود فقط به طور نسبی می‌تواند با محیط زیست سازگار باشد.