بریده‌هایی از کتاب بعضی زخم ها

درخت گفت: دلتنگم کاش آزادم آفریده بود چون تو انسان گفت: این‌گونه ناشیانه اگر می‌دوم ریشه‌هایم را بریده‌اند.

زمان ایستاده است تو هنوز راه می‌روی؟

درخت گفت: دلتنگم کاش آزادم آفریده بود چون تو انسان گفت: این‌گونه ناشیانه اگر می‌دوم ریشه‌هایم را بریده‌اند.

بعدها وقتی موریانه‌ها سینه‌ام را شکافتند گورهای دسته‌جمعی را کشف خواهند کرد آن‌ها کسانی‌اند که دوست‌شان داشتم.

منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

رگ‌های مؤمنم را نیز وسوسه می‌کند سیگاری که تو تعارف کنی.

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.

دستانت را گرفتند و دهانت را خورد کردند به همین ساده‌گی تمام شدی.

مرگ چه مزه‌یی دارد؟ تو آن را چشیدی وقتی گلوله پیشانی‌ات را دریده بود می‌گویند پیش از مرگ، تمام زنده‌گی را می‌توان مرور کرد تو خودت را مرور کردی؟ چند ثانیه طول کشید؟ چند لحظه؟

مرگ می‌تواند چشمانت را خاموش کند نگاه تو را نه.

و تو هم‌چنان‌که یارت را تنگ می‌بوسی مرا نیز به یاد بیاوری.

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.

خاک‌ها مین می‌زایند شراب‌ها مزّهٔ ادرار می‌دهند گرگ‌ها به پاسبانی گله نشسته‌اند و آن‌که آن بالا خوابش برده نیز قاعده‌ها را از یاد برده است.

در حسرت گردنت چه می‌کشد شال‌گردن تا زمستانِ سال بعد؟

«هیچ تنها مرا داشته باش با خودت بگذار با تو باشم، با خودت بگذار...»

«جهان ترانهٔ کوتاهی است»

«جهان ترانهٔ تاریکی است»

منم همهٔ سربازان رفته برّه‌های دریده برده‌های بریده منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

پیر شده‌ام چون پرچم آوارهٔ کشورم بی‌اعتبار چون پاسپورتی که در کمدم پنهان شده  تمام عمر گریخته‌ام   از دست سایه‌یی که مرا به  تاریکی می‌کشاند    و با انگشتانش رگ‌هایم را می‌خراشید    تنها بهانه‌ام جست‌وخیز  ماهی کوچکی بود که آوازهای کودکی‌ام را زمزمه می‌کرد امشب اما دانستم سایه‌یی که از او می‌گریختم و تمام عمر به دنبالش بودم همین ماهی کوچکی است که در سینه‌ام خانه دارد.

من در فرارودم در تهرانم بلخم کاشغرم تو کجایی؟ کجایی تو؟

منم همهٔ سربازان رفته برّه‌های دریده برده‌های بریده منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

در حسرت گردنت چه می‌کشد شال‌گردن تا زمستانِ سال بعد؟

نفسی را که سال‌هاست در گلویت حبس است و با نفس‌های دیگر فرق دارد همان قناری غمگین را رها کن تا به آشیانهٔ گلویم برگردد رها کن خودت را

من قرن‌هاست پرنده‌گی را از یاد برده‌ام امّا   تنها زمانی می‌توانم چنین بلند پرواز کنم   که تو با من باشی.

کودکی که مرده به دنیا آمده بود راز بزرگی می‌دانست

کودکی که مرده به دنیا آمده بود راز بزرگی بود.

«جهان ترانهٔ تلخی است»

می‌گویند پیش از مرگ، تمام زنده‌گی را می‌توان مرور کرد تو خودت را مرور کردی؟ چند ثانیه طول کشید؟ چند لحظه؟