بریده‌هایی از کتاب شنای شبانه

توی این شهر کُلی آدم هست که خیلی از من خطرناک‌ترن. کت‌وشلوار تنشونه و محترم به نظر می‌رسن، اما واسه رسیدن به خواسته‌شون کارهایی می‌کنن که اصلاً محترمانه نیست.»

آیا باید پیاده به خانه برمی‌گشت یا با تاکسی؟ آیا باید از مسیر طولانی‌تر می‌رفت یا میانبر می‌زد؟ آیا وقتی حس کرد کسی تعقیبش می‌کند باید به ۹۱۱ زنگ می‌زد؟ آیا باید... و تا بی‌نهایت... ما زن‌ها و دخترها همواره در حال انتخاب یک گزینه از میان دو گزینهٔ راحتی یا امنیت هستیم.

در مقایسه با تجاوز، پرداختن به موضوع قتل، مثل آبِ خوردن است. همهٔ مردم اتفاق نظر دارند که قتل شنیع است. نه بحثی بر سرش وجود دارد و نه مردم عقاید متفاوتی درباره‌اش دارند. انجیل هم به‌روشنی می‌گوید: «قتل مکن.» نوبت به تجاوز که می‌رسد، کمی از صراحت مسئله کم می‌شود. هزاران سال است که وضعیت همین‌طور است.

اگر بخواهم راستش را بگویم، نمی‌فهمم که چطور همگی تقریباً به‌اتفاق آرا قبول داریم که قتل اشتباه است، اما نوبت به تجاوزِ به عنف که می‌رسد، برخی هنوز هم درست و غلط بودنش را تشخیص نمی‌دهند.

پس چرا وقتی زن‌ها مورد حمله قرار می‌گیرند، انگشت اتهام به‌سمت خودشان است؟ «اگه تنهایی نرفته بود خونه.» «اگه از وسط پارک میانبر نزده بود.» «اگه سوار تاکسی شده بود.» به نظرم، نوبت تجاوز که می‌رسد این «اگرها» همیشه گفته می‌شوند. درباره مردها که هرگز. هیچ‌کس نمی‌گوید «اگه» به دختر تجاوز نکرده بود. همیشه برای زن‌هاست. اگر...

در بیشتر ادوار تاریخ کشور ما، تعدی به زنان همواره موضوعی عادی تلقی شده. هنوز هم خیلی از آن دورانی که مردهای چند ایالت اجازه داشتند به زنی تعدی کنند، بدون اینکه قانون را نقض کرده باشند، فاصله نگرفته‌ایم. در بعضی از کشورها هنوز هم چنین اتفاق‌هایی رخ می‌دهد.

اگر بچه‌مدرسه‌ای‌ها به‌طور اتفاقی مورد اصابت گلوله قرار بگیرند، هیچ‌کس جدی‌گرفتن هشدارها را از این قربانی‌ها مطالبه نمی‌کند. هیچ‌کس نمی‌گوید که قربانی‌ها باید آن روز بی‌خیال مدرسه رفتن می‌شدند. اصلاً کسی قربانی را سرزنش نمی‌کند. پس چرا وقتی زن‌ها مورد حمله قرار می‌گیرند، انگشت اتهام به‌سمت خودشان است؟ «اگه تنهایی نرفته بود خونه.» «اگه از وسط پارک میانبر نزده بود.» «اگه سوار تاکسی شده بود.» به نظرم، نوبت تجاوز که می‌رسد این «اگرها» همیشه گفته می‌شوند. درباره مردها که هرگز. هیچ‌کس نمی‌گوید «اگه» به دختر تجاوز نکرده بود. همیشه برای زن‌هاست. اگر...

آدم باید بتونه پیاده بره خونه‌ش و سالم هم بره، حتی اگه تو تاریکی و حتی اگه از تو یه مزرعهٔ برهوت.»

این عقیده که گناه باید فراتر از یک تردید منطقی ثابت شود، به حقوقدان انگلیسی قرن هجدهم، سر ویلیام بلک استون، برمی‌گردد؛ او در آثار مهم خود، که زیربنای سیستم حقوقی ماست، نوشت: «اگر ده نفر مجرم فرار کنند، بهتر از این است که یک بی‌گناه رنج ببرد.» مطالعات نشان می‌دهد که متجاوزان بیش از سایر جنایتکاران متمایل به تکرار جرم هستند. آنها به این کار ادامه می‌دهند و برآورد شده که حدود پنج بار در طول زندگی تجاوز را تکرار می‌کنند. به این معنی که احتمالاً ده متجاوزی که طبق گفتهٔ بلک استون، قِسِر در می‌روند به چهل زن بی‌گناه دیگر تعدی می‌کنند. دوست دارم بدانم آقای ویلیام بلک استون دراین‌باره چه نظری دارد.

زن‌ها و دخترها همواره در حال انتخاب یک گزینه از میان دو گزینهٔ راحتی یا امنیت هستیم. بیشتر اوقات همه‌چیز خوب پیش می‌رود. هر از چند گاهی هم اتفاق وحشتناکی می‌افتد.

زن‌های ما تمام عمرشان را با ترس زندگی می‌کنند.

ما آدم‌ها همه‌مون یه پشیمونی‌هایی داریم.

«من که بزرگ می‌شدم، اینجا یه شهر بسته و منزوی بود. مردم به هم اَنگ می‌چسبوندن. به نظرم واسه‌شون سخت بود تغیر رَویه بدن.»

«به نظرت چرا هیچ‌کس پیگیری نکرد؟» «چون اگه مرگ دختره رو یه حادثه جلوه می‌دادن دردسرش کمتر بود.»

«اون همیشه پرانرژی بود. می‌خواست همهٔ دنیا رو تغییر بده.» دَن این جمله را گفت و افزود: «ولی این روزها، حتی از تو تختش هم به‌زور بلند می‌شه.»

فقط از آن به بعد همیشه حواسم به حفظ کردن فاصله‌ام با دیگران هست، و همیشه از بودن در جمع هراس دارم.

مطالعات نشان می‌دهد که متجاوزان بیش از سایر جنایتکاران متمایل به تکرار جرم هستند. آنها به این کار ادامه می‌دهند و برآورد شده که حدود پنج بار در طول زندگی تجاوز را تکرار می‌کنند.

به من هرگز تجاوز نشده است. تا همین اواخر اگر در این مورد از من می‌پرسیدید، می‌گفتم که هیچ‌گاه قربانی تعرض جنسی نشده‌ام. طبق ذهنیت من، تعرض جنسی به این معنا بود که غریبه‌ای کسی را کِشان‌کِشان به کوچه‌پس‌کوچه‌ای ببرد و به او تجاوز کند. اوضاع در حال تغییر است. ما کم‌کم داریم می‌پذیریم که تعرض و تجاوز به شیوه‌های متعددی اتفاق می‌افتد. ما زنان کم‌کم داریم اعتراف می‌کنیم که این مسئله زندگی ما را فرا گرفته. به گمان من می‌شود این‌طور گفت که خب! واقعاً جامعه همیشه این موضوع را انکار کرده است.

زن‌های ما تمام عمرشان را با ترس زندگی می‌کنند

سازوکار دادرسی همین است. قرون‌وسطایی است. به اینکه حقیقت چیست ربطی ندارد. به این مربوط است که چه کسی نمایش بهتری اجرا می‌کند.

من تمایل دارم که از موفقیت فرار کنم. بنا به تشخیص خودم، به نظرم موفقیت گناه است. من زندگی‌ام را در حالی زندگی می‌کنم که طاعون گناه به جانش افتاده.

وقتی به مکانی آشنا برمی‌گردم، یا به‌طور اتفاقی به رایحه‌ای برمی‌خورم که مرا به دوران کودکی می‌برد و یا حتی وقتی غذایی می‌خورم که از کودکی به بعد نخورده‌ام، خاطرات فراموش‌شده را یک‌جا و به‌سرعت می‌بینم.

حتی نمی‌توانستم تصورش را هم بکنم که زندگی برایم چه خوابی دیده بود.

و تمام اون کارهای وحشتناکی که هم با جسمش و هم با روحش شد براتون می‌گه. هرگز با هیچ انسانی نباید یه همچین رفتاری بشه. یه دختر کم سن و سال که دیگه به جای خود. ممکنه سال‌ها طول بکشه تا جراحات عاطفیِ کِلی التیام پیدا کنن، البته اگه التیام‌پذیر باشن. حالا تأثیری که حملهٔ جنسی روی روند معمول زندگی قربانی می‌گذاره که دیگه هیچ

به من هرگز تجاوز نشده است. تا همین اواخر اگر در این مورد از من می‌پرسیدید، می‌گفتم که هیچ‌گاه قربانی تعرض جنسی نشده‌ام. طبق ذهنیت من، تعرض جنسی به این معنا بود که غریبه‌ای کسی را کِشان‌کِشان به کوچه‌پس‌کوچه‌ای ببرد و به او تجاوز کند. اوضاع در حال تغییر است. ما کم‌کم داریم می‌پذیریم که تعرض و تجاوز به شیوه‌های متعددی اتفاق می‌افتد. ما زنان کم‌کم داریم اعتراف می‌کنیم که این مسئله زندگی ما را فرا گرفته. به گمان من می‌شود این‌طور گفت که خب! واقعاً جامعه همیشه این موضوع را انکار کرده است.

چرا دختری باید مجبور باشد به این خاطر که شادی کرده معذرت‌خواهی کند؟

اگه توی زندگیم فقط یه چیز یاد گرفته باشم اینه که معمولاً وجدان اون رو هدایت می‌کنه که کار درست رو انجام بده.

تا قبل از ماه اکتبر سال گذشته او دوستانی داشت و در مدرسه خوب درس می‌خواند و صدالبته مهمانی هم می‌رفت. چرا دختری باید مجبور باشد به این خاطر که شادی کرده معذرت‌خواهی کند؟

دلیل اینکه بسیاری از قربانیان تجاوز جنسی هیچ‌گاه تمایلی به بیان اظهاراتشان ندارند همین رنج شهادت دادن در جلسهٔ علنی دادگاه است و به همین دلیل هم هست که بسیاری از تجاوزهای صورت‌گرفته بدون دادخواهی می‌مانند.

کار خیر کردن واسه دیگران وقتی بهتره که اونها خودشون نفهمن از کجا اومده