بریده‌هایی از کتاب شنای شبانه

توی این شهر کُلی آدم هست که خیلی از من خطرناک‌ترن. کت‌وشلوار تنشونه و محترم به نظر می‌رسن، اما واسه رسیدن به خواسته‌شون کارهایی می‌کنن که اصلاً محترمانه نیست.»

سرم تو کار خودمه. بد نیست اگه تو هم گاهی سعی کنی این‌جوری باشی

آیا باید پیاده به خانه برمی‌گشت یا با تاکسی؟ آیا باید از مسیر طولانی‌تر می‌رفت یا میانبر می‌زد؟ آیا وقتی حس کرد کسی تعقیبش می‌کند باید به ۹۱۱ زنگ می‌زد؟ آیا باید... و تا بی‌نهایت... ما زن‌ها و دخترها همواره در حال انتخاب یک گزینه از میان دو گزینهٔ راحتی یا امنیت هستیم.

در بیشتر ادوار تاریخ کشور ما، تعدی به زنان همواره موضوعی عادی تلقی شده. هنوز هم خیلی از آن دورانی که مردهای چند ایالت اجازه داشتند به زنی تعدی کنند، بدون اینکه قانون را نقض کرده باشند، فاصله نگرفته‌ایم. در بعضی از کشورها هنوز هم چنین اتفاق‌هایی رخ می‌دهد.

پس چرا وقتی زن‌ها مورد حمله قرار می‌گیرند، انگشت اتهام به‌سمت خودشان است؟ «اگه تنهایی نرفته بود خونه.» «اگه از وسط پارک میانبر نزده بود.» «اگه سوار تاکسی شده بود.» به نظرم، نوبت تجاوز که می‌رسد این «اگرها» همیشه گفته می‌شوند. درباره مردها که هرگز. هیچ‌کس نمی‌گوید «اگه» به دختر تجاوز نکرده بود. همیشه برای زن‌هاست. اگر...

اگر بخواهم راستش را بگویم، نمی‌فهمم که چطور همگی تقریباً به‌اتفاق آرا قبول داریم که قتل اشتباه است، اما نوبت به تجاوزِ به عنف که می‌رسد، برخی هنوز هم درست و غلط بودنش را تشخیص نمی‌دهند.

در مقایسه با تجاوز، پرداختن به موضوع قتل، مثل آبِ خوردن است. همهٔ مردم اتفاق نظر دارند که قتل شنیع است. نه بحثی بر سرش وجود دارد و نه مردم عقاید متفاوتی درباره‌اش دارند. انجیل هم به‌روشنی می‌گوید: «قتل مکن.» نوبت به تجاوز که می‌رسد، کمی از صراحت مسئله کم می‌شود. هزاران سال است که وضعیت همین‌طور است.

زن‌های ما تمام عمرشان را با ترس زندگی می‌کنند.

زن‌ها و دخترها همواره در حال انتخاب یک گزینه از میان دو گزینهٔ راحتی یا امنیت هستیم. بیشتر اوقات همه‌چیز خوب پیش می‌رود. هر از چند گاهی هم اتفاق وحشتناکی می‌افتد.

این عقیده که گناه باید فراتر از یک تردید منطقی ثابت شود، به حقوقدان انگلیسی قرن هجدهم، سر ویلیام بلک استون، برمی‌گردد؛ او در آثار مهم خود، که زیربنای سیستم حقوقی ماست، نوشت: «اگر ده نفر مجرم فرار کنند، بهتر از این است که یک بی‌گناه رنج ببرد.» مطالعات نشان می‌دهد که متجاوزان بیش از سایر جنایتکاران متمایل به تکرار جرم هستند. آنها به این کار ادامه می‌دهند و برآورد شده که حدود پنج بار در طول زندگی تجاوز را تکرار می‌کنند. به این معنی که احتمالاً ده متجاوزی که طبق گفتهٔ بلک استون، قِسِر در می‌روند به چهل زن بی‌گناه دیگر تعدی می‌کنند. دوست دارم بدانم آقای ویلیام بلک استون دراین‌باره چه نظری دارد.

آدم باید بتونه پیاده بره خونه‌ش و سالم هم بره، حتی اگه تو تاریکی و حتی اگه از تو یه مزرعهٔ برهوت.»

اگر بچه‌مدرسه‌ای‌ها به‌طور اتفاقی مورد اصابت گلوله قرار بگیرند، هیچ‌کس جدی‌گرفتن هشدارها را از این قربانی‌ها مطالبه نمی‌کند. هیچ‌کس نمی‌گوید که قربانی‌ها باید آن روز بی‌خیال مدرسه رفتن می‌شدند. اصلاً کسی قربانی را سرزنش نمی‌کند. پس چرا وقتی زن‌ها مورد حمله قرار می‌گیرند، انگشت اتهام به‌سمت خودشان است؟ «اگه تنهایی نرفته بود خونه.» «اگه از وسط پارک میانبر نزده بود.» «اگه سوار تاکسی شده بود.» به نظرم، نوبت تجاوز که می‌رسد این «اگرها» همیشه گفته می‌شوند. درباره مردها که هرگز. هیچ‌کس نمی‌گوید «اگه» به دختر تجاوز نکرده بود. همیشه برای زن‌هاست. اگر...

مطالعات نشان می‌دهد که متجاوزان بیش از سایر جنایتکاران متمایل به تکرار جرم هستند. آنها به این کار ادامه می‌دهند و برآورد شده که حدود پنج بار در طول زندگی تجاوز را تکرار می‌کنند.

فقط از آن به بعد همیشه حواسم به حفظ کردن فاصله‌ام با دیگران هست، و همیشه از بودن در جمع هراس دارم.

«اون همیشه پرانرژی بود. می‌خواست همهٔ دنیا رو تغییر بده.» دَن این جمله را گفت و افزود: «ولی این روزها، حتی از تو تختش هم به‌زور بلند می‌شه.»

دلیل اینکه بسیاری از قربانیان تجاوز جنسی هیچ‌گاه تمایلی به بیان اظهاراتشان ندارند همین رنج شهادت دادن در جلسهٔ علنی دادگاه است و به همین دلیل هم هست که بسیاری از تجاوزهای صورت‌گرفته بدون دادخواهی می‌مانند.

«به نظرت چرا هیچ‌کس پیگیری نکرد؟» «چون اگه مرگ دختره رو یه حادثه جلوه می‌دادن دردسرش کمتر بود.»

«من که بزرگ می‌شدم، اینجا یه شهر بسته و منزوی بود. مردم به هم اَنگ می‌چسبوندن. به نظرم واسه‌شون سخت بود تغیر رَویه بدن.»

ما آدم‌ها همه‌مون یه پشیمونی‌هایی داریم.

کار خیر کردن واسه دیگران وقتی بهتره که اونها خودشون نفهمن از کجا اومده