بریده‌هایی از کتاب من محمد حسینی بهشتی هستم

همسر من و دخترم با روسری و مانتو و جوراب بیرون می‌روند و به نظر من این حجاب اسلامی است. نه فقط همسر من، همچنین همسر مرحوم آقای محققی و دختر ایشان چنین حجابی داشتند. اگر این حجاب غیراسلامی بود، در طول این سالهای متمادی، از زمان مرحوم آقای بروجردی تا امروز باید لااقل آقایان مراجع برای ما نوشته باشند که آقا این چه مسلمانی‌یی است، به ایران برگردید. بنابراین پاسخ این سؤال این است که هم حجاب با چادر حجاب اسلامی است و هم حجاب با روسری. ما ضد چادر نیستیم، اما پوشاندن مو و گردن و پوشیدن مانتویی که خیلی تنگ و چسبان نباشد هم حجاب اسلامی است. البته لازم نیست خیلی هم گشاد و اُمل‌مآب باشد، مانتویی معمولی و عادی، و جوراب‌هایی که پا از زیر آن نمایان نباشد، به اضافه این که سعی شود صورت بدون آرایش باشد.

ما متأسفانه در زندگی اجتماعی‌مان با این صحنه‌ها بسیار رو به رو می‌شویم که کاری از بنده ساخته نیست، من لیاقت کافی برای آن کار ندارم، برمی‌گردم می‌گویم آقا این کار اصلاً محال است، سراغش نرویم؛ یا این‌که نه، در شرایط خاص امسال و سال دیگر این کار عملی نیست. چه بسا ده سال دیگر این کار با شرایط بهتر عملی باشد. هرگز مایل نبودم این داوری‌های مطلق و این مطلق‌گرایی‌ها که از بیماری‌های خاص جامعه‌های ماست، در داوری، دید و تشخیص من دخالت بکند.

ما رسالت اصلی مرکز اسلامی هامبورگ را این می‌دانستیم که بگوییم جوانان مسلمان ما که برای تحصیل به خارج می‌آیند در دامان کفر و الحاد نیفتند. این کار بسیار دشوار می‌نمود، ولی وقتی وارد میدان عمل شدیم، دیدیم عجیب اشتباه می‌شده، کاری است سهل و ممتنع، نه دشوار. اگر از راه وارد شوید، سهل است و اگر از بیراهه وارد شوید، ممتنع است؛ دشوار اصلاً معنی ندارد. چه کسی از جوانان پاک ما برای پذیرش اسلام آماده‌تر؟ شما اسلام را معرفی کنید، آن‌ها جذب می‌شوند.

آیا در روزهایی که دشمنان اسلام با این تفرقه‌اندازی‌ها، هستی ما را به خطر انداخته‌اند باز هم موقع آن است که ما مسئلهٔ تشیع و تسنن را به صورت یک تضاد در داخل جامعهٔ اسلامی مطرح کنیم؟

پیوند میان دانشجو و طلبه و روحانی را پیوندی مبارک یافتیم و معتقد بودیم که این دو قشر آگاه و متعهد باید همیشه دوشادوش یکدیگر بر پایهٔ اسلام اصیل و خالص حرکت کنند.

آیندهٔ انقلاب روشن است. اگر در این زمینه مغرور بشویم و بگوییم خیلی خوب بحمدالله دیگر حالا پیروز شدیم و برویم سراغ همان خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها و دنیا طلبی‌ها و نداشتن خلوص، خدا نعمت را از ما می‌گیرد. بنابراین، آیندهٔ انقلاب در گرو آیندهٔ ماست،

در سال ۱۳۲۹ و ۱۳۳۰ در تهران بودم و برای تأمین مخارجم تدریس می‌کردم و خودکفا بودم. هم کار می‌کردم و هم تحصیل.