بریده‌هایی از کتاب نیما یوشیج؛ نامه ها

شاعر می‌ترسد. بدون جهت دوست می‌دارد. بدون امید ـ به چه تشبیه‌اش کنم : وصلهٔ ناجور جمعیت و خانواده. توفان وحشتناک. آتش سوزان. موج‌های متلون دریاست. دخترها قیافهٔ دیوانه‌نما و چشم‌های از فکر فرورفته‌اش را نمی‌پسندند. جوان‌ها زلف ژولیده، لباس‌های ناجور و نامرتب و لاابالی بودنش را دوست ندارند. محروم. محروم در زمین. معطل در آسمان.