بریده‌هایی از کتاب همین معجزه های معمولی

در روایتی موثق و کهن بازمانده از کتابِ اعترافِ مرگ خوانده‌ام که: عشق؛ رقص ِ‌ابلهانه‌ای‌ست در مصافِ مرگ...

همین آغوش ِ‌خالی و جاده‌های ِ‌گم در خویش دلتنگِ آن کلماتم هنوز که بی‌هجا که بی‌حجابِ حروف...

گریه‌هاشان ـ فی‌البداهه هم که باشد ـ نخواهد زدود مرزهای نقشه‌های جهان را... کلماتی تاریک‌اند آدمیان به زبانی مرده در لغت‌نامه‌ای گم‌شده...