بریده‌هایی از کتاب همه دختران دریا

چیزی که هر شخص به آن مبتلا می‌شود و برای آینده در آن مسیر قدم می‌گذارد تنها و تنها به انتخاب خود او وابسته است.

«بهم گفت باهام بیا. نرفتم. شاید اگه می‌رفتم خیلی چیزا عوض می‌شد.»

حقیقتش انگار عشق آمده بود و من دولت پاینده شده بودم.

اینی که کسی رو که دوستت داره و دوستش داری ول کنی اونم به بهونه‌های الکی تفاوت نیست؟ کدوم کله‌خری این کارو با خودش می‌کنه؟»

فریبا گفت: «جنگِ کثافت بچگی همه ماها رو به گند کشید.» مانی گفت: «جنگِ کثافت. حزبِ کثافت. مریضی کثافت. همیشه یه بهانه هست.»

«مهم اونی نیست که منتظرشی. مهم خود انتظاره. خود گشتن و پیدا نکردن. استخون آدم خورد می‌شه زیر بارش.»

زندگی هرکس فقط شکل زندگی خودشه. هرکی خیال می‌کنه سختی‌ای که کشیده هیشکی نکشیده. هرکی خیال می‌کنه می‌شد که بهتر بشه و نشده. همه ما پر از افسوسیم. حتی اونی که می‌گه خوشبخته. همه‌ش تظاهر. همه‌ش حاشا. زندگی همینه ها. نه این‌که بخوام بنالم. ذات حیات همینه

«یه وقتایی رفتن آدم به اختیارش نیست. به‌اجباره. عین گل قاصدک. بادی می‌آد و می‌بره و هر جا بخواد زمین می‌ذاره.»

«همه می‌رن. خوبه که اونی که باید، به آدم بچسبه.»

«این هم عمر بود ما کردیم؟»

نگرانی‌های بی‌وقفه مادران مضطرب و چشم‌به‌راه.

«حاجی، کارت درسته به‌خدا. همه‌جا همینه. آشنا داشته باشی کارت راه می‌افته و الّا قانون قانونه.»

کاش هیچ‌وقت جنگ نمی‌شد.

«خدا شانس بده والّا. زن‌های دیگه گل ابریشمن زن خودت کلاف دور کرم.»

«آدم تو کار تو می‌مونه. از چیزی که باید بترسی نمی‌ترسی. اما یه ترس‌های دلقکی‌ای داری که آدم خیال می‌کنه دیوونه‌ای.»

آدمی موجود غریبی است. حتی قدر سگ هم نمی‌شود ازش خیال‌جمع شد. آدمی را با نان و جای خواب و تیمار نمی‌شود خام و خر کرد. آدم است دیگر. از اسمش پیداست. آآآآآدم. یعنی هر دم می‌شود یکی دیگر.

صبر داشته باش زیرا که انَّ اللّه مع الصّابرین

بیزاری خلق تاوان سنگین دارد. من و تو که خوب می‌دانیم

مردم هیچ‌جای دنیا اندازه‌ای که جماعت خاورمیانه در طول روز از ترس پشتشون می‌لرزه، ترس تو زندگی‌شون ندارن

ماها هنوز همان بچه‌هایی هستیم که بودیم. بچه‌هایی که هیکل زنانه دارند و سر و رویشان بزک‌مالی شده و با سر افتاده‌اند توی منجلاب یک خاله‌بازی جدی.