بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

یک بار به من گفت که حسادت به یک بازیگر بالاترین تحسین نسبت به او محسوب می‌شود

در صنعت سینما، تعداد کسانی که ترقی آن‌ها ناگهان متوقف می‌شود و از اذهان خارج می‌شوند به اندازه تعداد بازیگرانی است که می‌کوشند کلک بزنند و یا دشمن‌تراشی کنند. این‌گونه رفتار کردن معمولاً موفقیت‌آمیز نیست

اگر بخواهید ستاره سینما شوید، باید خود را خلق کنید.

به شما گوش می‌دهد و هر کاری را که می‌کنید، هرقدر هم که کوچک باشد، ضبط می‌کند. تابه‌حال، چنین دلبستگی‌ای را دیده‌اید؟!

برای لحظه حال بازی کن؛ جاودانگی به خودی خود پیش خواهد آمد.

موقعی وقت تلف می‌شود که بازیگر بی‌هدف آن را بگذراند.

اولین قدم در راه آماده‌سازی، یادگرفتن گفت و گوهای متن است و باید این کار به صورتی انجام پذیرد که بیان کردن آن‌ها مثل یک واکنش طبیعی باشد. برای این‌که گفت‌وگوهای فیلم‌نامه را یاد بگیرید، آن‌ها را زیر لب و در خلوت زمزمه نکنید. گفت وگوها را بلند بخوانید و تا جایی ادامه دهید که آن‌ها را متعلق به خود بدانید. اگر می‌خواهید در صحنه فیلم‌برداری غافلگیر نشوید، به صدا و خواندن خود گوش دهید. بهترین داوری در مورد صدایتان، این است که شما را قانع کند و اگر از نحوه بیان خود راضی نباشید، احتمالاً بازیگر مقابل و کارگردان هم از آن راضی نخواهند بود.

وقت طلا است و ضروری است

دامنه کوه منفجر می‌شود و شما می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! »[ به جای «آمدند» ] «این یارو را کی استخدام کرده؟ » مسئول انتخاب بازیگران می‌آید و می‌پرسد: «چه مشکلی پیش آمده است؟ » «این یارو حتی یک جمله را هم نمی‌تواند بگوید! » (شما آن‌جا ایستاده‌اید و لعن و نفرین نثار خود می‌کنید. ) تمام سربازان مجبورند دوباره سرازیر شدن از تپه را تکرار کنند! » (فقط به‌خاطر جمله «اوفردند» من. ) دو ساعت طول می‌کشد تا مواد منفجره را هم کار بگذارند... سپس ستاره بزرگ فیلم گفتار طولانیش را کامل و به‌خوبی ادا می‌کند، اما شما باز می‌گویید: «سریع! آلمانی‌ها اوفردند! » و سپس کسی می‌پرسد آیا می‌شود جمله را دوبله کرد و کارگردان اصرار می‌کند: «خیر! مجبوریم دوباره از اول شروع کنیم! »

هنر شما این است که بتوانید به اندازه کافی نرم باشید تا شکل بگیرید و شکل بگیرید و شکل بگیرید...

موقعی وقت تلف می‌شود که شما آن را تلف کنید.

خودنمایی، رباینده صحنه و بازدارنده است.

اگر واقعا بر ارائه بازی هنرمندانه تمرکز کنید، می‌توانید آسوده نقش خویش را بازی کنید و مطمئن باشید که دوربین در هرلحظه شما را می‌بیند و هیچ‌وقت از شما غافل نخواهد شد. فراموش نکنید که دوربین عاشق شما است و با علاقه به شما گوش می‌دهد و کوچک‌ترین و جزئی‌ترین کارتان را هم در نظر دارد. اگر بازیگری صحنه تئاتر را به عمل جراحی با چاقو تشبیه کنیم، بازیگری فیلم همانند عمل جراحی با اشعه لیزر است. اگرچه ابعاد بازیگری فیلم محدودتر از بازیگری در صحنه تئاتر است، اما تأثیر آن به همان عظمت و شاید هم بیش‌تر باشد. در روند اجرای نقش در صحنه تئاتر، پیوستگی وقایع نمایشی کمک شایانی به بازیگر می‌کند؛ در حالی‌که در فیلم، صحنه‌ها و لحظه‌ها ناپیوسته و جدا از هم و بدون ترتیب توالی زمانی، اجرا و فیلم‌برداری می‌شوند و شاید هم این توالی زمانی برعکس بشود. در این وضعیت، بازیگر بایستی تداوم حسی صحنه‌ها را در نظر بگیرد و خود را به درجه مطلوب احساسات و تمرکز مناسب صحنه برساند و پیوستگی صحنه‌ها را هم مد نظر داشته باشد.

تماشاگر است که احساس را خلق می‌کند.

هیچ وقت هم تحت هیچ شرایطی سرکسی که زیردست شماست و پایین‌تر از شما روی پله‌های نردبان ترقی قرار دارد، داد نکشید. این کار کاملاً غیرمنصفانه است.

زمانی می‌گویند فردی یک زبان خارجی را خوب یاد گرفته است که آن فرد بتواند به آن زبان خواب ببیند.

زندگی ما انسان‌ها کمدی، تراژدی یا درام نیست و درعین‌حال ترکیبی جادویی از هر سه است.

اگر از روحیات دیگران تقلید کنید یا تحت تأثیر آنان قرار گیرید، در درازمدت، ضرر خواهید کرد.

ساخت یک فیلم بلند روندی طولانی و خسته‌کننده دارد. اگر از نظر جسمی قوی نیستید و تحمل و بردباری ادامه راهی دراز و پرپیچ و خم را ندارید، به خود زحمت شرکت در این رقابت را ندهید. ممکن است مجبور شوید از سپیده‌دم برای تکرار تمام مراحل فیلم‌برداری‌شده صحنه‌هایی که تا نیمه‌های شب قبل طول کشیده است، حاضر شوید و همه کار را از نو شروع کنید. در حالی‌که انتظار کشیدن در محل فیلم‌برداری ممکن است به اندازه انجام و اجرای کار خسته‌کننده باشد، باید آمادگی کامل خود را برای بازی و ارائه شخصیتی مناسب در مقابل دوربین حفظ کنید. باید بتوانید تحت شرایط سخت و کار طاقت‌فرسای فیلم‌برداری، در هوایی آلوده و با چهره‌پردازی و لباس نقش، با وجود ازدحام جمعیتی که در کنار محل فیلم‌برداری حضور دارند، آمادگی خود را حفظ کنید و دقیقا آن‌چه را که کارگردان می‌خواهد؛ انجام دهید و بهترین بازی را در مقابل دوربین ایفا کنید.

در صحنه فیلم‌برداری، زمان زیادی بدون انجام کار برای بازیگر می‌گذرد. بازیگر می‌تواند از این اوقات برای خوابیدن استفاده کند و در فیلم هم خواب‌آلود به نظر آید و یا این‌که به معاشرت بپردازد و انرژی خود را صرف گفت‌وگو با دوستان و عوامل اجرایی کند. من به اندازه‌ای که به کسی بر نخورد با دیگران معاشرت می‌کنم، ولی به‌عمد وقت زیادی را در رختکن صرف تمرین بیش‌تر گفت‌وگوی فیلم‌نامه می‌کنم. زمان بیکاری در صحنه لزوما وقت تلف‌شده نیست. موقعی وقت تلف می‌شود که بازیگر بی‌هدف آن را بگذراند.

ضروری است که بازیگر نقش خود را به بهترین وجه بازی کند و هیچ کم نگذارد.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد.

اگر افکار شما با صحبت‌هایی که می‌کنید ارتباط نداشته باشد، نخواهید توانست جملات را به صورتی بیان کنید که انگار در همان لحظه به ذهن شما رسیده است و درنتیجه بیانی تصنعی خواهید داشت. همچنین باید با تمام گفت‌وگوهای فیلم‌نامه نیز آشنا باشید و تنها به گفت‌وگوی خود اکتفا نکنید. یکی از مهم‌ترین وظایف یک بازیگر این است که بداند وقتی صحبت نمی‌کند، به چه چیزی باید فکر کند.

امروزه بازیگری فیلم بیش‌تر بر مبنای «بودن» استوار است تا «نمایش» دادن.

دوربین وفادارترین دوستی است که همه توجهش را به شما معطوف می‌دارد؛ در حالی که شما در بیش‌تر لحظات کاریتان به چیزی یا جای دیگری جز او توجه دارید

اگر در فیلم متوجه بازی کردن کسی شدید، آن فرد اشتباهی مرتکب شده است. به مجرد این‌که به نظر برسد هنرپیشه برای دوربین نمایش می‌دهد، هویت خود را برملا کرده است. او دیگر یک شخصیت خاص در موقعیتی ویژه نیست، بلکه بازیگری سطحی است که تنها تعدادی جمله را برای دیگران تکرار می‌کند.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد. اگر آن‌چه از بازیگر دیگر انتظار داشتید، انجام نداد، به بازی خود چنان ادامه دهید که انگار کار خودش را درست انجام داده است.

بازیگری رقابت نیست؛ همه چیز باید به نفع هدف نهایی که فیلم است، به کار گرفته شود و گرنه همه ضرر می‌کنند.

«آدم‌های صادق سریع صحبت می‌کنند، چون نیاز زیادی به محاسبه و برنامه‌ریزی ندارد. »

اولین تماشاگر شما، قبل از این‌که کس دیگری ببیندتان و یا صدایتان را بشنود، خودتان هستید. پس تماشاگر سهل‌انگاری نباشید و توقع و انتظار بیش‌تری از خود داشته باشید.