بریده‌هایی از کتاب من آن توام!

ـ نه آن‌قدَر نزدیکی، که دلم به تو بیارامَد و نه آن‌قدَرها دور که ریسمانِ امیدم را بگسَلم! بگذار اول اشک‌هایم را پاک کنم، بعد تو را ... ای نمی‌دانم کِه!

شاید از مکرهای خداوند یکی هم این است که به ابر و باد و مه و خورشید و فلک امر می‌کند و آن‌قدر معشوقه‌ها و الهه‌هایت را پیشِ چشمت پرپر می‌کنند تا دل بِکَنی! تا ناگزیرت کنند از نظّارهٔ معشوقِ یگانه!

می‌گویند چگونه اغلب اوقات در نشاط و انبساط هستی؟ تاجِ لا اله الّا الله بر سر دارم!

روزهایِ اولِ چلّه‌نشینی، گاهی سیمِ تنبور گسسته می‌شود، گاهی نخِ تسبیح. فقط ای کاش بندِ دلْ پاره نشود! دشوار است جمع کردنش!

بیا تا در گوشت چیزی بگویم که رغبتِ تو به مرگ بسیارتر گردد. می‌دانی چرا در حین خاک‌سپاری زمزمه می‌کنیم: سبحان الحی الذی لایموت؟ فقیهان خیال می‌کنند این عبارتِ جلیل را خطاب به خداوند می‌گوییم! حاشا به غیرتشان! خدای تعالی عظیم‌تر از آن است که نامِ او را در مرگ یاد کنند! حَیِّ لایموت خطاب ما به همین مُردهٔ روبه‌روست؛ یعنی چنان زنده شدی که دیگر هرگز نخواهی مُرد.

به پیشگاه او، که همگی ناز است، جز نیاز چه می‌توان بُرد؟

وقتی عاشقِ کسی می‌شوی شیفتهٔ پاره‌هایی نامکشوف و پنهان از وجود خود شده‌ای که تا هنوز بروز و ظهور نیافته‌اند. باید اعتراف کنم که من عشق را در حضور مولانا تجربه کردم؛ اما نه عاشقِ مولانا، بلکه عاشق خود شدم. با دیدار مولانا به فعلیّت رسیدم؛ چشم در چشم او، آینه‌ای برابرِ خویش نهادم و امرِ نامتناهی، در فاصلهٔ بین دو عاشق، در بازیِ دو آینهٔ موازی پدیدار شد.

حجِ خانهٔ خلیل آسان است و حجِ حَرمِ جلیلْ دشوار ...

دلتنگیْ شأنِ ناگزیرِ عاشقان است؛ اما هر که با تمامیتِ خویش در وحدت باشد دیگر دنبالِ کسی نمی‌گردد.

برف پیری بر سر و رویم نشسته بود. باید در مصافِ این بادِ تند از چراغِ عمرم، که روی در خاموشی دارد، چراغ دیگری بگیرانم!

گفتنْ جان کندن است و شنیدنْ جان پروردن!

از تناقض‌هایِ دل پُشتم شکست! ... امشب حتی نرمایِ بالشِ زیر سرم مرا یادِ پرنده‌های کُشته‌شده می‌اندازد. آن اشارهٔ مرموز، آن دلتنگیِ بی‌دلیل، دوباره از راه رسیده تا جراحتی سطحی را در من عمق ببخشد؛

من به فراق باور ندارم! فراق کدام است؟ محبوبِ من در نیم‌دایرهٔ دیدارْ ایستادهٔ ابدی است!

یگانه داشته‌ای که باید هدیه کنیم و حضرتِ خداوند آن را ندارد «نیاز» است

کافران را دوست دارم، زیرا دعویِ دوستی نمی‌کنند. ای مسلمان‌بُرونانِ کافراندرون!

ما فقط آن چیزی را می‌شنویم که بخواهیم! شنواتریم از سمت و سویی که به سودمان باشد!

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن ترکِ من خرابِ شبگردِ مبتلا کن

بر فرازِ کوه که بنشینی، همهٔ کوه با توست. آنکه با توحید درآمیخت تنهایی را به گونه‌ای دیگر شناخت. در قاموس او، تنهایی لبریز شدن است از همهٔ آنچه هست، و سرایِ او می‌شود تنهایی!

وعظ پُرطنین و فاخِرت را شنیدم، سرشار از احادیث و اقوال دیگران؛ اما حرف‌های خودت کو؟ این همه گفتی؛ اما نگفتی که خودت کیستی؟

در عبور از شمسِ مولانا شمسِ خودت را می‌بینی و همین سِرّ درونِ تو خواهد شد!