بریده‌هایی از کتاب فرانکنشتاین

ویکتور چه کسی می‌تواند به خوشبختی واقعی خودش اطمینان داشته باشد وقتی که کذب این‌قدر به حقیقت شبیه است؟

چقدر احساسات ما ناپایدارند و چه غریب است این عشق جدایی‌ناپذیری که حتی در سیاه‌ترین شرایط به زندگی داریم.

تنها دلیل پزدادن انسان به برتری حس‌هایش نسبت به حیوانات این است که این حس‌ها برای بقا ضروری‌اند. اگر هوس‌های ما به گرسنگی و تشنگی و میل خلاصه می‌شد، تقریباً آزاد بودیم. اما الان هر بادی که می‌وزد و کلمه‌ای الله‌بختکی یا صحنه‌ای که آن کلمه برایمان تداعی می‌کند، ما را به وجد می‌آورد. می‌خوابیم؛ یک رؤیا قادر است خوابمان را زهرآگین کند. بلند می‌شویم؛ یک فکر آواره روزمان را آلوده می‌کند.

تنها دلیل پزدادن انسان به برتری حس‌هایش نسبت به حیوانات این است که این حس‌ها برای بقا ضروری‌اند. اگر هوس‌های ما به گرسنگی و تشنگی و میل خلاصه می‌شد، تقریباً آزاد بودیم. اما الان هر بادی که می‌وزد و کلمه‌ای الله‌بختکی یا صحنه‌ای که آن کلمه برایمان تداعی می‌کند، ما را به وجد می‌آورد. می‌خوابیم؛ یک رؤیا قادر است خوابمان را زهرآگین کند. بلند می‌شویم؛ یک فکر آواره روزمان را آلوده می‌کند. احساس می‌کنیم، خیال‌پردازی می‌کنیم یا دلیل می‌آوریم، می‌خندیم یا گریهمی‌کنیم، اندوه‌های واهی را در آغوش می‌کشیم یا غصه‌ها را دور می‌ریزیم؛ هرچه باشد همان است؛ چون چه غم باشد چه شادی راه رهایی از آن همچنان آزاد است. انسان دیروز شاید شبیه فردایش نباشد و جز تغییرپذیری هیچ‌چیز را تحمل نمی‌کند.

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ مقصود مشخص به ذهن آدم تسکین نمی‌دهد؛ نقطه‌ای که روح، چشم عقلانیش را روی آن متمرکز می‌کند.

ویکتور چه کسی می‌تواند به خوشبختی واقعی خودش اطمینان داشته باشد وقتی که کذب این‌قدر به حقیقت شبیه است؟

من دیگر از لندن خیلی دور هستم و وقتی در خیابان‌های پترزبورگ قدم می‌زنم، باد سرد ملایمی روی صورتم بازی می‌کند که اعصابم را قلقلک می‌کند و بهم نشاط می‌دهد. آیا این احساس را درک می‌کنی؟ این باد از آنجایی می‌آید که می‌خواهم سفرم را به‌سوی آن شروع کنم و طعم آن آب‌وهوای یخ‌بندان را بهم می‌فهماند.