بریده‌هایی از کتاب اشکال ندارد که حالت خوب نیست

بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

می‌دانیم به کمک نیاز داریم اما واقعاً نمی‌دانیم چه می‌خواهیم. د

به‌طرزی باورنکردنی، دیدن رنج کسی که عاشقش هستی دشوار است

اندوه با آدمی سازگار می‌شود، نه پیروز بر او. هرچقدر طول بکشد، دل و ذهنت به‌طور مرموزی در میان گستره‌ای ویران‌شده، زندگی جدیدی را به‌زحمت برای خود دست‌وپا می‌کنند.

همهٔ ما می‌خواهیم دربارهٔ دردهایمان حرف بزنیم. همهٔ ما داستان‌هایی در دل داریم که نیازمند شنیده‌شدن و پذیرش هستند؛ اما درست همین‌حالا؟ حالا که اندوهگینی؟ و اندوهت تازه و سنگین است؟ الان زمان مناسبی برای بحث‌های دوطرفه و بده‌بستان دربارهٔ اندوه‌هایی نیست که تحمل می‌کنیم.

مهم نیست چند رنگین‌کمان و پروانه به داستان بچسبانی، بعضی داستان‌ها ختم به خیر نخواهند شد.

مقایسهٔ یک درد با درد کس دیگر، معمولاً نتیجهٔ معکوس می‌دهد.

واکنش‌های دیگران نسبت به اندوهت چقدر می‌تواند احمقانه باشد. فکر اینکه دیگران دیوانه‌اند یا تو فقط زیادی حساس هستی، مرحلهٔ جدیدی از استرس را به اندوهت می‌افزاید. تأیید و پذیرش اهمیت دارد، اما روش‌هایی که مردم می‌کوشند با استفاده از آنها تو را تسلی دهند به‌هیچ‌عنوان تسلی‌بخش نیستند.

ما به ابزارهای جدید برای خارج‌شدن از درد احتیاج نداریم. چیزی که نیاز داریم مهارت تحمل اندوه است، دربارهٔ خودمان و دیگران. روی‌هم‌رفته، ما انبار بزرگی از اندوه‌های هرگز شنیده‌نشده داریم که با خود حملشان می‌کنیم، چون داستانی نداریم که کمکمان کند آنها را بشنویم.

اشکال ندارد که حالت خوب نیست

تجربهٔ یک شکست درست مانند تجربهٔ کس دیگری تعبیر نمی‌شود. اندوه هم به‌اندازهٔ عشق منحصربه‌فرد است. کسی که چنین تجربه‌ای دارد - حتی چیزی شبیه به ماجرای تو - به این معنا نیست که قادر به درک توست.

نیمهٔ دوم جمله به تک‌تک این جملات آشنای تسلی‌بخش این عبارت را اضافه کن: «پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش.» دست‌کم برای مدتی کنارش بودی (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛ او برای کاری که دوست داشت جانش را از دست داد (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛ تو همیشه می‌توانی بچهٔ دیگری داشته باشی (پس این‌قدر احساس بدی نداشته باش)؛

تجربهٔ یک شکست درست مانند تجربهٔ کس دیگری تعبیر نمی‌شود. اندوه هم به‌اندازهٔ عشق منحصربه‌فرد است. کسی که چنین تجربه‌ای دارد - حتی چیزی شبیه به ماجرای تو - به این معنا نیست که قادر به درک توست. زمانی‌که مردم داستان‌های حزن‌انگیز خودشان را تعریف می‌کنند امیدوارند که ذره‌ای از دردهایت را برطرف کنند. این حقیقت دارد، اما نه کاملاً.

همهٔ ما لایق آنیم آنگاه که درگیر اندوهی بزرگیم کسی صدایمان را بشنود.

متأسفم که به این کتاب احتیاج پیدا کرده‌ای و خیلی خوشحالم که اینجایی.

چیزی که از دست رفت دیگر برگشتنی نیست.

اتفاق‌هایی که زندگی را دگرگون می‌کنند در پی نشان‌دادن چه چیزی به ما هستند

چه در زندگی واقعی و چه در داستان‌های افسانه‌ای. به‌عنوان یک فرهنگ، ما نمی‌خواهیم بشنویم چیزهایی وجود دارند که هرگز درست نمی‌شوند. به‌عنوان یک فرهنگ، ما نمی‌خواهیم بشنویم دردهایی هستند که هرگز التیام نمی‌یابند.

تو نیاز داری که حقیقت اندوهت برایت نمایان شود - نه اینکه کاهش بیابد، نه اینکه دگرگون یا ضعیف شود.

باید در میان آنان کسانی باشند که بتوانیم در کنارشان بنشینیم، گریه کنیم و باز هم جنگجو به‌شمار آییم.

شجاعت - قهرمانی - پیروزی بر رنج‌ها و بیرون‌کشیدنِ نعمت از دل آن نیست؛ شجاعت بیدارشدن و رویارویی با هر روزی است که ترجیح می‌دادی دیگر بیدار نشوی؛ شجاعت یعنی همراهی و همدلی با قلبی که میلیون‌ها تکه شده است و هرگز هم التیام نخواهد یافت؛ شجاعت، ایستادن بر لبهٔ پرتگاهی است که به‌تازگی در زندگی‌ات سر برآورده است و نه می‌شود از آن روی برگرداند و نه می‌توان با احساس عمیق «مثبت فکرکردن»، آن شکاف را پر کرد؛ شجاعت یعنی به درد اجازه دهی گسترش یابد، ریشه بگیرد و ببالد.

بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

واقعیت درد و اندوه بسیار با آنچه دیگران از بیرون مشاهده می‌کنند متفاوت است. در این دنیا درهایی هست که تو توان رهاشدن از آنها را نداری.

هرکسی لایق شنیدن اندوه تو نیست. هرکسی قادر نیست آن را بشنود. فقط چون کسی آن‌قدر باملاحظه است که دربارهٔ دردی که به‌دوش می‌کشی جویا شود، به این معنا نیست که تو ملزم به پاسخ‌دادن هستی.

ما را نصیحت کرده بودند که همه‌چیز را فراموش کنیم و زندگی‌مان را ادامه دهیم. به ما گفته بودند به این مرگ‌ها نیاز داشته‌ایم تا بیاموزیم چه چیزهایی در زندگی اهمیت دارند. حتی کسانی بودند که می‌کوشیدند کمک کنند تا این درد و رنج‌ها پایان یابند. حرف‌ها و نصیحت‌های تکراری حتی زمانی‌که با قصد نیک و نیت خیر بیان می‌شوند تحقیرآمیز و خردُدیدن چنین درد عظیمی به‌نظر می‌رسند.

نیازمند هیچ راه‌حلی نیستی. لازم نیست از اندوهی که به‌دوش می‌کشی رها شوی. تو به کسی نیاز داری که دردت را ببیند و آن را بپذیرد. تو به کسی احتیاج داری که وقتی ایستادی و با وحشت به حفره‌ای که در دل زندگی‌ات ایجاد شده زل زدی، آنجا باشد و دستانت را در دست بگیرد. بعضی‌چیزها هیچ‌گاه درست نمی‌شوند، فقط می‌توان برای همیشه با آنها سازگار شد.

اگر خودت را اینجا یافتی - در میان زندگی‌ای که خواهان آن نبودی و هرگز چشم‌انتظارش نبودی - واقعاً متأسفم. نمی‌توانم به تو اطمینان دهم که درنهایت همه‌چیز روبه‌راه خواهد شد. نمی‌توانم بگویم همه‌چیز درست می‌شود. حالت خوب نیست و احتمالاً هرگز هم خوب نخواهد شد. بسیار مهم است که بپذیری هر اندوهی که به‌دوش می‌کشی بی‌نهایت بد، دشوار، هراس‌انگیز و تحمل‌ناپذیر است.