بریده‌هایی از کتاب دوئل

کسی که با تغییر محل زندگی، مثل پرنده مهاجر، به دنبال راه نجاته به جایی نمی‌رسه؛ چون هر جا بره آسمون همین رنگه.

تو زندگی زناشویی چیزی که مهمه صبره. می‌شنوی، وانیا؟ عشق نه بلکه صبر.

ازدواج بدون عشق درست حال عبادتِ بدون ایمانو داره.»

«چه صحبتی داریم با هم بکنیم؟ وقتی یکی از دو طرف حرفی نزنه فایده صحبت کردن چیه؟»

ازدواج بدون عشق درست حال عبادتِ بدون ایمانو داره.

من معتقدم که هرچی‌رو عقل می‌سازه، قلب‌های ضعیف و به‌دردنخور ویران می‌کنه.

من جانورشناسم یا جامعه شناس، که فرقی با هم نمی‌کنه

من معتقدم که هرچی‌رو عقل می‌سازه، قلب‌های ضعیف و به‌دردنخور ویران می‌کنه.

«خوب می‌دونم که کاری از دست تو ساخته نیست، اما علت این که دارم برات تعریف می‌کنم اینه که تنها راه نجات برای آدم‌های شکست‌خورده و صاف و ساده‌ای مثل من درددل کردنه.

انسان‌ها همون طور که در پی حقیقت‌اَن، دو متر جلو می‌رن و یه متر عقب. رنج‌ها، اشتباه‌ها و ملال زندگی، اون‌ها رو عقب می‌بره اما عطش حقیقت و مداومت اون‌ها رو به جلو می‌کشونه. کسی چه می‌دونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن....»

همه احساس می‌کردند که چیزی را که یک وقتی شروع شده باید شروع کنند و به پایان برسانند، اما نه شروع می‌کردند و نه به پایان می‌رساندند

زندگی به اون آسونی‌ها که آدم خیال می‌کنه نیست

اما از عشق برات بگم، صاف و پوست‌کنده برات بگم، زندگی با زنی که توی رؤیاها باشه و پا شه تا اون سر دنیا بیاد اصلا چنگی به دل نمی‌زنه.

کسی که با تغییر محل زندگی، مثل پرنده مهاجر، به دنبال راه نجاته به جایی نمی‌رسه؛ چون هر جا بره آسمون همین رنگه

«کار غلطی است که کسی رو به خاطر عاشق شدن یا ترک معشوق سرزنش کنیم. عشق و نفرت که دست خود آدم نیست.»

عصر ما عصر اضطرابه، کاریش هم نمی‌شه کرد.

انسان‌ها همون طور که در پی حقیقت‌اَن، دو متر جلو می‌رن و یه متر عقب. رنج‌ها، اشتباه‌ها و ملال زندگی، اون‌ها رو عقب می‌بره اما عطش حقیقت و مداومت اون‌ها رو به جلو می‌کشونه. کسی چه می‌دونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن....»

توی این قرن که قرن اعصاب باید نامیده بشه ما برده اعصاب خودمون هستیم. در واقع اعصاب ما ارباب ما هستن و هر کاری می‌خوان با ما می‌کنن. به این ترتیب می‌تونیم بگیم که تمدن دمار از روزگار ما در آورده....»

باید بدونین که منشأ محبت به اشخاص نه در قلبه، نه در شکم و نه در کلیه، بلکه در این‌جاست.» و به شقیقه‌اش دست گذاشت.

لائِفسکی با نجوا گفت: «طوفان.» احساس کرد دلش می‌خواهد به کسی یا چیزی، حتی شده به رعد و برق، التجا پیدا کند: «طوفان عزیز.»

تو زندگی زناشویی چیزی که مهمه صبره. می‌شنوی، وانیا؟ عشق نه بلکه صبر.

توده مردم، تو موضوعات دینی و اخلاقی بیش‌تر به بزرگانی دلبستگی نشون می‌دن که همون نقطه‌ضعف‌های انسان‌ها رو داشته باشن

این سرنوشت انسانه که حتی توی جاده صاف هم سکندری بخوره، این سرنوشت انسانه؛ یعنی اگه انسان در مسائل کلی اشتباه نکنه احتمالا در جزئیات اشتباه می‌کنه. کسی حقیقتو نمی‌دونه.»

کار غلطی است که کسی رو به خاطر عاشق شدن یا ترک معشوق سرزنش کنیم. عشق و نفرت که دست خود آدم نیست.

علت این که دارم برات تعریف می‌کنم اینه که تنها راه نجات برای آدم‌های شکست‌خورده و صاف و ساده‌ای مثل من درددل کردنه.

کسی که با تغییر محل زندگی، مثل پرنده مهاجر، به دنبال راه نجاته به جایی نمی‌رسه؛ چون هر جا بره آسمون همین رنگه

خودتون خبر دارین که توده مردم، مخصوصآ طبقه متوسط؛ چقدر به افراد تحصیل‌کرده و دانشگاه‌رفته اعتقاد دارن؛ چقدر به رفتار اشرافی و زبون ادبی اهمیت می‌دن، مردم توجه ندارن که کارهای اون تا چه اندازه منحطه. همین قدر که می‌بینن یه آدم تحصیل‌کرده، یه فرد دانشگاه‌رفته اون‌ها رو انجام می‌ده، ازش پیروی می‌کنن.

.انسان‌ها همون طور که در پی حقیقت‌اَن، دو متر جلو می‌رن و یه متر عقب. رنج‌ها، اشتباه‌ها و ملال زندگی، اون‌ها رو عقب می‌بره اما عطش حقیقت و مداومت اون‌ها رو به جلو می‌کشونه. کسی چه می‌دونه؟ ممکنه حقیقت واقعی را پیدا کنن...

آدم‌های مستبد همیشه دچار توهّم‌اَن.

و در ذهنم، که از اندوه گرانبار است، افکار دردناک بر هم تلنبار می‌شوند. و حافظه‌ام، در سکوت، طومار طویلش را در برابرم می‌گشاید. و من، وحشت‌زده، دفتر زندگیم را می‌خوانم سراپا بر خود می‌لرزم و نفرین می‌فرستم به‌تلخی تأسف می‌خورم و اشک تلخ می‌ریزم و آن سطور دردناک را، دریغا، نمی‌توانم فرو شست. پوشکین