بریده‌هایی از کتاب نمی تونی به من آسیب بزنی

هر روز باید برای زندگی‌تان برنامه‌ریزی کنید؛ انگار که در یک مأموریت بیست‌وچهار ساعته قرار دارید.

قرار می‌گیرید، قبل از تأثیرگذاشتن بر روان دشمن، باید دشمن درونی خود را شکست دهید. به این معنی که باید پاسخ به یک سؤال ساده را تمرین کنید تا روحیه‌تان بالا بماند: «چرا من اینجا هستم؟» باید از قبل جواب آن را آماده کنید، تا بتوانید در آن لحظهٔ تعیین‌کننده قضاوت نادرست ذهن خود را نادیده بگیرید و ادامه بدهید. علت آمدن خود به این مبارزه را بدانید تا بتوانید در مبارزه باقی بمانید! ‫هرگز فراموش نکنید که تمام دردهای فیزیکی و روانی، ابدی نیستند! بالاخره همه‌چیز تمام می‌شود. به درد بخندید تا بعد از یکی‌دوثانیه محوشدن آن را ببینید. اگر بتوانید این کار را انجام بدهید و ثانیه‌ها را به

وقتی از جایی عبور می‌کنید، جایی که زمانی شما را به چالش کشیده، احساس می‌کنید که در جنگ پیروز شده‌اید. اما گول این سراب را نخورید. گذشته و عمیق‌ترین ترس‌ها، وقتی به خواب می‌روند، دوباره با قدرت بیشتری شکوفا می‌شوند. باید حواس‌تان جمع باشد.

می‌توان از هرچیزی که شما را نکشد گذشت

شب مبارزه، ذهن خود را ارزیابی کرده و از نقاط ضعف خود لیستی تهیه کنید.

هراکلیتوس یکی از فیلسوفانی که در زمان امپراتوری ایران در قرن پنجم پیش از میلاد به دنیا آمده، دربارهٔ مردان صحنهٔ جنگ این چنین می‌نویسد: «از هر صد مرد، ده نفر حتی نباید آنجا باشند، هشتاد نفر تنها هدف هستند و نه نفر به‌خوبی می‌جنگند و ما از داشتن آن‌ها شکرگزاریم؛ اما آن یکی، او یک جنگجوی واقعی‌ست...»

هیچ‌کس دوست ندارد حقیقت تلخ را بداند. هر فرد و یا فرهنگی از آنچه نیاز به شنیدنش دارد فرار می‌کند. دنیا به‌هم‌ریخته است و در جامعهٔ ما مشکلات مهمی وجود دارد

زمانی برای تلف‌کردن باقی نمانده است. ساعت‌ها و روزها خیلی زود می‌گذرند. به‌همین‌خاطر، نباید با خود مهربان باشید. این کار را برای پیشرفت خود می‌کنید. همهٔ ما برای بهتر شدن باید پوست‌کلفت شویم

می‌دانستم که تضمینی برای فردا وجود ندارد.

فقط می‌دانستم که در این سختی هدفی نیز وجود دارد.

اما اگر شما تنهایید، و در یک دنیای غیرواقعی کشنده گیر افتاده‌اید، شما هم بهتر است واقع‌بین شوید.

در هر موردی، وقتی حس بدی دارید، درواقع از درون تمایل به تغییر دارید.

شخص به شما روا می‌دارد یک قدم جلوتر بروید. شما می‌توانید همراه‌شان به خود بخندید، و از آن‌ها قدرت بگیرید، اگر هرآنچه می‌گویند و یا انجام می‌دهند را شخصی نگیرید، دیگر کارتی برای‌شان باقی نمی‌ماند. احساسات فقط احساس هستند. از طرف دیگر، کسانی که با خود احساس ناامنی نمی‌کنند، با دیگران نیز بدرفتاری نمی‌کنند. مراقب دیگران هستند؛ پس، اگر آزارواذیت می‌بینید، بدانید که با شخصی روبه‌رو هستید که در محل‌هایی مشکل دارد و می‌توانید از آن‌ها سوءاستفاده کرده و یا آن‌ها را تسکین بدهید

هراکلیتوس یکی از فیلسوفانی که در زمان امپراتوری ایران در قرن پنجم پیش از میلاد به دنیا آمده، دربارهٔ مردان صحنهٔ جنگ این چنین می‌نویسد: «از هر صد مرد، ده نفر حتی نباید آنجا باشند، هشتاد نفر تنها هدف هستند و نه نفر به‌خوبی می‌جنگند و ما از داشتن آن‌ها شکرگزاریم؛ اما آن یکی، او یک جنگجوی واقعی‌ست...»

هراکلیتوس یکی از فیلسوفانی که در زمان امپراتوری ایران در قرن پنجم پیش از میلاد به دنیا آمده، دربارهٔ مردان صحنهٔ جنگ این چنین می‌نویسد: «از هر صد مرد، ده نفر حتی نباید آنجا باشند، هشتاد نفر تنها هدف هستند و نه نفر به‌خوبی می‌جنگند و ما از داشتن آن‌ها شکرگزاریم؛ اما آن یکی، او یک جنگجوی واقعی‌ست...»

موتور موشک بدون چند جرقهٔ کوچک آتش بیرون نمی‌دهد. ما همگی نیاز به جرقه‌های کوچک داریم، کامیابی‌های کوچک در زندگی‌مان سوختی برای کامیابی‌های بزرگ‌تر هستند. ابتدا به کامیابی‌های کوچک خود فکر کنید. وقتی یک آتش بزرگ می‌خواهید اول یک کندهٔ بزرگ را آتش نمی‌زنید. ابتدا کمی علف و یا برگ خشک را روشن می‌کنید، بعد کم‌کم شاخه‌های کوچک‌تر و بعد بزرگ‌تر را به آن اضافه می‌کنید، تا بالاخره یک کندهٔ درخت آتش بگیرد. جرقه‌های کوچک، آتش‌های کوچک را درست می‌کنند و بعد همان آتش کوچک می‌تواند یک جنگل را به آتش بکشد.

وقتی درد به سراغ‌تان می‌آید و شما را وادار به توقف می‌کند تا به هدف خود نرسید، دست‌تان را درون شیشهٔ بیسکویت‌ها بکنید و یک بیسکویت بیرون بیاورید و اجازه دهید تا همان به شما نیرو دهد!

همگی توانایی‌های زیادی داریم و از آن‌ها بی‌خبریم. ما از روی عادت به کمترین خود رضایت می‌دهیم.

تصمیم سختی‌ست؛ زیرا آستانهٔ تحمل درد برای هرکسی متفاوت است. اما تمایل به تسلیم‌شدن برای همهٔ جهانیان یکسان است. احساس اینکه شما تمام تلاش‌تان را کرده‌اید و به خود حق می‌دهید تا آن را نیمه‌کاره رها کنید.

ما همگی تمایل به فاصله‌گرفتن از تعهدات خود داریم و دست از اهداف و رؤیاهای خود می‌کشیم و در نقطه‌ای شادی خود را به بهای اندکی می‌فروشیم.

من احساس رسیدن به بن‌بست را تجربه کرده‌ام. باید بگویم که تجربه‌های زیادی در این مورد داشته‌ام. من وسوسهٔ خودکم‌بینی را می‌فهمم؛ اما همچنین می‌دانم که منشأ این احساس از ذهن کاهل است و حقیقت ندارد.