امیل بریه

«امیل بریه» (Emile‬ Brehier) در سال ۱۸۷۶ به دنیا آمد و در ۱۹۵۲ میلادی از دنیا رفت. او فیلسوفی فرانسوی و یکی از تاریخ‌دانان برجستهٔ فلسفهٔ غرب است. همواره در تلاش بود تا یکی از جامع‌ترین و مستندترین مجموعه‌های تاریخ فلسفهٔ غرب را گرد آورد و با استناد به پیشینهٔ اندیشهٔ کهن غرب، تحقیقات خود را بر فلسفهٔ یونانی (به‌ویژه فلسفهٔ رواقی و نوافلاطونی) متمرکز کند؛ تا بدین وسیله موضوعات تاریخ‌مدار و سنت فلسفهٔ غرب را بر خاستگاهی تاریخی - انتقادی تبیین کند. مهم‌ترین اثر او را «تاریخ فلسفه» (۱۹۲۱) دانسته‌اند که در هفت جلد نوشته شده است. این اثر در دو بخش مجزا تألیف شده است. بخش اول آن در سه مجلد دورهٔ یونانی، دورهٔ انتشار فرهنگ یونانی و دورهٔ رومی، قرون وسطی و دورهٔ تجدد چاپ شده است. بخش دوم آن با تمرکز بر تاریخ فلسفهٔ جدید، مشتمل بر چهار مجلد تاریخ فلسفهٔ قرن هفدهم، قرن هجدهم، قرن نوزدهم (نظام‌های فکری ۱۸۰۰ تا ۱۸۵۰) و قرن نوزدهم (دورهٔ نظام‌های پس از ۱۸۵۰) و قرن بیستم است. بخش‌های هفت‌گانهٔ مذکور با دو ضمیمهٔ «فلسفهٔ شرق» و «فلسفهٔ بیزانس» که دوستانش تألیف کردند، تکمیل و بدین ترتیب یکی از مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفهٔ عمومی به زبان فرانسوی منتشر شد. برگردان فارسی چهار جلد نخست از مجموعهٔ یادشده را «علی‌مراد داوودی»، «یحیی مهدوی» و «اسماعیل سعادت» انجام داده‌اند. ترجمهٔ جلد پنجم (قرن هجدهم) که اسماعیل سعادت آن را ترجمه کرده با موضوعات طرح‌شده در جلد ششمِ «تاریخ فلسفهٔ کاپلستون» ارتباط نزدیکی دارد؛ با این تفاوت که کاپلستون تمرکز خود را بیشتر بر کانت متمرکز کرده بود و امیل بریه در پی تبیین شرح مبسوط‌تری از فلسفهٔ قرن هجدهم میلادی بود.