ارنست کاسیرر

ارنست کاسیرر در سال ۱۸۷۴ به دنیا آمد و در ۱۹۴۵ درگذشت. او یک فیلسوف نوکانتی آلمانی و تاریخ‌نگار فلسفهٔ غرب و از شاگردان «گئورگ زیمل» و «هرمان کوهن» و استاد فیلسوفانی چون «لئو اشتراوس» و «هانری کربن» بود. اِرْنْسْت کاسیرِر در بریسلاو آلمان متولد شد. هنگامی که ۱۸ سال داشت، وارد دانشگاه برلین شد. آنجا به درخواست پدرش به تحصیل حقوق پرداخت، اما پس از چندی آن را رها کرد و فلسفه و ادبیات آلمانی خواند. او سال ۱۹۸۴ در کلاس درس کانت زیمل حاضر شد؛ جایی که با نوشتارهای کوهن دربارهٔ کانت آشنا شد. ازآن‌پس به دانشگاه لایپزیگ و سپس هایدلبرگ رفت، اما دوباره به دانشگاه برلین بازگشت. کاسیرر ازآن‌پس به دانشگاه ماربورگ رفت؛ جایی که بلندآوازه‌ترین نوکانتی یهودی قرن نوزدهم در آن تدریس می‌کرد و از ۱۸۹۶ تا ۱۸۹۹ زیر نظر کوهن به تکمیل رسالهٔ دکترای خود دربارهٔ تحلیل دکارت از دانش علمی ریاضی و طبیعی پرداخت. این کار به‌عنوان مقدمهٔ اولین اثر کاسیرر تحت‌عنوان «نظام فلسفی لایبنیتس» در سال ۱۹۰۲ به چاپ رسید.

او پیش از نقل‌مکان به ایالات متحده و تدریس در دانشگاه‌های ییل و کلمبیا، در چندین دانشگاه اروپایی تدریس کرد. کاسیرر، مورخ پرکار فلسفه، تحت‌تأثیر «امانوئل کانت» و «گئورگ هگل» هم قرار گرفت، اما تز متمایز خود را ابداع کرد. محور اندیشهٔ کاسیرر نظریهٔ اشکال نمادین اوست. او بازنمایی را اساساً نمادین تفسیر کرد و مواد ادراکی را با معانی مفهومی درآمیخت. او تعلیم داد که نوع انسان اساساً یک حیوان نمادین است. او معتقد بود که اشکال نمادین در شیوه‌های مختلف زبان، اسطوره، هنر، علم و دین آشکار می‌شوند. کاسیرر از نظریهٔ اشکال نمادین خود در بسط یک فلسفهٔ فرهنگ انعطاف‌پذیر استفاده کرد. کتاب «اسطوره دولت» («افسانهٔ دولت») یکی از آثار اوست.