کتاب در کوی ایل خان رمانی نوشته اکرم مرادی است. این داستان که از سری داستان‌‎های آنوکسی انتخاب شده است، درباره زندگی نازگل است. اتفاقی عجیب باعث می‌شود تا او با دختر رئیس ایل آشنا شود و تصمیم بگیرد برای مدتی آنجا و پیش آن‌ها بماند.

درباره کتاب در کوی ایل خان

اکرم مرادی در داستان در کوی ایل خان به سراغ نازگل، شخصیت رمان تیله نقره‌ای رفته است و داستانش را بر پایه زندگی او شرح داده است. رخداد ناخوشایند سبب می‌شود تا نازگل تصمیم به ترک شهر و دیارش بگیرد. او روزهای خستگی و آوارگی را پشت سر می‌گذارد تا در نهایت با عصمت دختر رئیس ایل روبرو می‌شود.

ضعف و تشنگی‌اش باعث شد تا همراه او به سیاه چادر برود...

هرچند شیوه زندگی و آداب رسوم مردم ایل بسیار بسیار متفاوت از زندگی نازگل است، اما او تصمیم می‌گیرد تا مدتی را نزد خانواده تیمور خان بماند. شاید بتواند اتفاقاتی را که برایش رخ داده است، فراموش کند.

کتاب در کوی ایل خان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

طرف‌داران رمان‌های ایرانی را به خواندن کتاب در کوی ایل خان دعوت می‌کنیم.

بخشی از کتاب در کوی ایل خان

پدر عصمت پک محکمی به چپق زد و زیرچشمی نگاهی به او انداخت. دختر از نگاهش ترسید و به سرعت ازآنجا خارج شد. تیمور خان از آنجا رد میشد، متوجه دختر جوانی شد که با ترس و شتاب از چادر کریمخان بیرون آمد. از لباسهایش پیدا بود که از دخترهای ایل نیست.

کریم چپق به دست دنبال او با قدمهای بلند راه میرفت. تیمور در آن لحظه کریم را همچون پسر جوانی میدید که پیری و پادرد را فراموش کرده. پی به هدفش برد. او و دامادش همیشه باعث آبروریزی ایل بودند.

با صدای بلند گفت: سلام کریمخان، چیزی شده برادرزاده‌ام کاری کرده؟

کریم با تعجب گفت: تیمور خان تا جایی که یاد دارم تو برادرزاده شهری نداشتی!

تیمور نگاهی به دختر انداخت. با نگاه معصومش به یاد خاطرهای درگذشته افتاد. بعد از چند ثانیه گفت: برادر ناتنی‌ام یک دختر دارد که در شهر زندگی میکند؛ چند روزی مهمان ماست.

کریم با خجالت معذرت خواهی کرد و به طرف چادرش به راه افتاد.

تیمور دوباره به دختر نگاه کرد.

ـ به نظر خسته میای. میتوانی همراهم بیای؛ فکر میکنم ناهار گلین هم آماده شده باشد.

نگاهش طوری بود که دختر به او اعتماد کرد. وقتی در کنارش راه میرفت نه تنها احساس ترس نمیکرد، بلکه حس امنیت داشت.

ـ نگفتی اینجا چه میکردی؟ گم شدی؟

پاسخی نشنید.

دختر به لباسهای تیمور نگاه کرد. لباس عشایر قشقایی با کلاه لبه دار را فقط در فیلمها و کتابها دیده بود. از اینکه چیزهایی که فقط خوانده بود را از نزدیک میدید شادمان شد.

چند متری راه رفتند. نزدیک یک سیاه چادر بودند که دختربچه‌ای حدوداً شش هفت ساله به طرف تیمور دوید. نزدیک که شد ایستاد و خیره ماند.

تیمور گفت: این هم شهرزاد دختر ته تغاری منه. به خاطر علاقه خاصی که به قصه‌های شهرزاد در رادیو دارم؛ اسم شهرزاد را انتخاب کردم. یک پسر هم دارم، چند روزی ست که به شکار رفته. اسمش سهرابِ. یه وقت فکر نکنی طرفدار فرزند کم هستم؛ نه، خدا بیشتر از دوتا بچه برام نخواست.

دختر لبخند کمرنگی زد و در دل گفت: حتماً تیمور خان به شاهنامه هم علاقه منده که اسم پسرش را سهراب گذاشته.

با تعارف تیمور به داخل رفت. با نگاهش همه جا را برانداز کرد. برایش جالب بود که در چادر یکی از اهالی ایل است.

صدای تیمور که ماجرا را برای کسی تعریف میکرد به گوشش رسید. از روی کنجکاوی پرده را کمی کنار زد؛ تا چهره آن شخص را ببیند.زنی دست به کمر، پشت به او ایستاده بود، با غرولند حرف میزد؛به زبانی که برای دختر قابل فهم نبود.

ـ چرا اونو به اینجا آوردی؟ ما یک پسر عزب داریم نمیخواهی که برایمان حرف در بیاورن؟ شاید دزد باشد؟