بریده‌هایی از کتاب معجزه توجه‌آگاهی

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم. ا گر نتوانیم ظرف‌هایمان را با توجه کامل بشوییم، احتمالاً نمی‌توانیم چایمان را هم با توجه کامل بنوشیم. هنگام نوشیدن چای، فقط به چیزهای دیگر فکر خواهیم کرد. به‌ندرت از فنجانی که در دستمان است آ گاه می‌شویم. بنابراین، به آینده کشیده می‌شویم - و قادر نیستیم دقیقه‌ای‌از زندگی را واقعاً زندگی کنیم.

بهترین تمرینِ خوب مردنْ خوب زیستن است. زیرا به‌قول آن فیلسوف، فقط کسی که به‌هنگام زیسته باشد می‌تواند به‌هنگام بمیرد - و بی‌حسرت از جهان برود

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم: آسمان آبی، ابرهای سفید، برگ‌های سبز، چشمان سیاه و کنجکاو یک کودک، چشمان خود ما. همۀ اینها معجزه‌اند.

نارنگی تکه‌هایی دارد. ا گر بتوانید فقط یک تکه را با توجه بخورید، احتمالاً تمام نارنگی را می‌توانید با توجه بخورید. اما ا گر نتوانید آن تکه را با توجه بخورید، تمام نارنگی را هم نمی‌توانید.

توجه‌آ گاهی (مایندفولنس) را آ گاهی از تجربۀ حاضر همراه با پذیرش آن دانسته‌اند. همچنین آن را نوعی خاص از توجه کردن معرفی کرده‌اند؛ توجه کردنی عمدی، بدون قضاوت و در لحظۀ حال. تعریف دیگری که برداشتی شفاف از توجه‌آ گاهی فراهم می‌کند این است که توجه‌آ گاهی را آ گاهی از تجربه، بدون ترجیح دادن تجربه‌ای دیگر بر تجربۀ حاضر، بدانیم. این‌بار می‌توانیم سؤالمان را این‌گونه بپرسیم

در صومعه، همه یاد می‌گیرند از ذهن به‌عنوان ابزاری استفاده کنند تا پرا کندگی ذهن را متوقف کنند و قدرت تمرکز را افزایش دهند. قدرت تمرکز نیرویی است که از تمرین توجه‌آ گاهی حاصل می‌شود. تمرکز می‌تواند به شخص کمک کند بیداری عظیم را به دست آورد. هنگامی که سالک با نفس‌های خود تماس برقرار می‌کند، بیدار شده است. برای حفظ توجه‌آ گاهی در بلندمدت، باید مشاهدۀ نفس‌هایمان را ادامه دهیم.

شما باید بدانید چطور نفس بکشید تا توجه‌آ گاهی‌تان را حفظ کنید، زیرا تنفس ابزاری طبیعی و بی‌نهایت مؤثر است که می‌تواند از پرا کندگی پیشگیری کند. تنفس پلی است که زندگی را به هشیاری متصل می‌کند، بدنتان را با افکارتان متحد می‌کند. هروقت ذهن پرا کنده شد، از تنفس برای برقرار کردن تماس با ذهنتان استفاده کنید.

«من انسان‌ام. پس هیچ چیز انسانی با من بیگانه نیست».

مرگ و زندگی دو روی سکۀ زندگی هستند و بدون هریک زندگی ممکن نخواهد بود. حالاست که می‌توان به فراسوی مرگ و زندگی رفت، و چگونه زیستن و چگونه مردن را دانست. می‌گویند بودی‌ساتواهایی که واقعیت همبستگی را درک کرده بودند، تمام دیدگاه‌های محدود را شکسته بودند و می‌توانستند آن‌چنان وارد مرگ و زندگی شوند که گویی قایق کوچکی را می‌رانند، بی‌آنکه در امواج مرگ و زندگی فروروند یا غرق شوند.

بدون شتاب برای رسیدن به آینده. لحظۀ حقیقی را زندگی کنید. زندگیْ تنها همین لحظۀ حقیقی است. به آینده دل نبندید. نگران کارهایی که باید انجام دهید نباشید.

به‌خاطر فراموشکاری و تعصب، عموماً واقعیت در حجاب دیدگاه‌ها و نظرات نادرست پنهان می‌شود. این کار همان دیدن واقعیت از طریق تخیل است. تخیل پندار باطلی از واقعیت است

. شیوۀ فلسفه برای غلبه بر مرگ همانا «خوب زیستن» است: بهترین تمرینِ خوب مردنْ خوب زیستن است. زیرا به‌قول آن فیلسوف، فقط کسی که به‌هنگام زیسته باشد می‌تواند به‌هنگام بمیرد - و بی‌حسرت از جهان برود

مراد از خوب زیستن، در یک جمله، نه لزوماً زندگی شاد و همراه با کامیابی، بلکه زیستنی است که ارزشش را داشته باشد؛ چنین زیستنی افزون بر گشایش‌و رهایشی که به همراه دارد، و در کنار ارزشمندی‌اش، به‌معنای پذیرفتن محدودیت‌، ترس‌و شکست‌، و درد و رنج نیز هست.

توجه‌ات را بر کار متمرکز کن، گوش‌به‌زنگ و آماده باش تا هر شرایطی را که ممکن است پیش بیاید، ماهرانه و هوشمندانه مدیریت کنی - توجه‌آ گاهی یعنی همین. توجه‌آ گاهی چیزی جز متمرکز کردن توجه بر کار، گوش‌به‌زنگ بودن و به کار بردن بهترین تصمیم ممکن برای شخص نیست.

تأمل کنید تا ببینید آنها که به بیداری رسیده‌اند، درحالی‌که بردۀ خدمت به جانداران نمی‌شوند، هرگز خدمت کردن به آنها را رها نمی‌کنند.

دشمن واقعی نه افراد، بلکه ایدئولوژی، نفرت و نادانی است.

هنگام شستن ظرف، فقط باید ظرف شست. یعنی حین ظرف شستن، شخص باید کاملاً از این حقیقت آ گاه باشد که او درحال ظرف شستن است.

توجه‌آ گاهی معجزه‌ای است که با آن خود را بازمی‌یابیم و بر خودمان مسلط می‌شویم.

به یاد داشته باش که فقط یک زمان مهم وجود دارد و آن ا کنون است. لحظۀ حال تنها زمانی است که ما بر آن تسلط داریم. مهم‌ترین شخص همیشه کسی است که با او هستی، کسی که درست مقابل توست، کسی نمی‌داند در آینده با چه کسی سروکار خواهی داشت. مهم‌ترین کار این است که کسی را که کنارت است خوشحال کنی، ادامۀ زندگی تنها برای این کار است».

اغلب فراموش می‌کنیم افراد زیادی اطرافمان هستند که باید اول برای آنها زندگی کنیم. ا گر نمی‌توانید به همسر، فرزند یا والدین خود خدمت کنید، چطور می‌خواهید به جامعه خدمت کنید؟

وقتی حمام کردید، ذهنتان باید به سبکی و آرامی بدنتان باشد. تنفس خود را دنبال کنید. خودتان را به پا کی و خوش‌بویی برکۀ گل‌های نیلوفر در تابستان تصور کنید.

این فکر را تولید کنید: «از انگشتم استفاده می‌کنم تا به خودم اشاره کنم»، و سپس به‌جای اشاره به بدنتان، به جهت مخالف اشاره کنید. بر دیدن خودتان خارج از شکل بدنی‌تان تأمل کنید. بر دیدن شکل بدنی‌تان که پیش رویتان قرار دارد تأمل کنید - در درخت‌ها، علف‌ها، برگ‌ها و رودخانه. هشیار باشید که شما در کائنات هستید و کائنات در شماست: ا گر کائنات هست، شما هستید؛ ا گر شما هستید، کائنات هست. نه آمدنی هست و نه رفتنی. تبسم را حفظ کنید. تنفس خود را در اختیار بگیرید. ده تا بیست دقیقه تأمل کنید.

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم.

ما باید نسبت به هر نفس، هر حرکت، هر فکر و احساس، و هر چیزی که به ما مربوط می‌شود هشیار باشیم.

ا گر بدانیم چطور هشیارانه زندگی کنیم، می‌دانیم چطور از قلب و ذهن خود مراقبت و محافظت کنیم.

تکاپو برای خوب زیستن مهم‌تر از آن است که فقط به فیلسوفان یا فقط به روان‌شناسان سپرده شود:

برای خوب زیستن باید از نیروی حکمت و خردمندی مدد بگیریم، حکمتی که نه مرز میان رشته‌ها را می‌شناسد نه مرز میان سرزمین‌ها را، نه مرز میان زبان‌ها و نه مرز میان فرهنگ‌ها را.

هر عملی یک مراسم است، یک جشن است. بردن فنجان چای تا دهانتان یک مراسم است. آیا کلمۀ «مراسم» خیلی تشریفاتی به نظر می‌رسد؟ از این کلمه استفاده می‌کنم تا شما را وادار کنم حیاتی بودن موضوع آ گاهی را درک کنید.

مراقبه بر همبستگی را باید به‌طور مرتب، نه‌تنها وقتی که به مراقبه نشسته‌ایم، بلکه به‌عنوان بخشی تنیده در تمام وظایف زندگی روزمره تمرین کنیم. باید یاد بگیریم ببینیم کسی که در برابرمان نشسته خود ماست، و ما خود اوییم. باید بتوانیم فرایند هم‌ریشگی و همبستگی را در تمام وقایع، هم آنهایی که رخ می‌دهند و هم آنهایی که رخ خواهند داد، ببینیم.