بریده‌هایی از کتاب الی الحبیب

چون سلام زینب کبری را به حبیب رسانیدند، حبیب کفی از خاک برگرفت و بر فرق خود پاشید و گفت: من کیستم که دختر کبرای امیر عرب به من سلام رساند؟ ۱۹

جوانان باید خستگی‌ناپذیری را از حبیب بیاموزند. حسین در سپاهش فرد خسته نمی‌خواهد. جوان عاشورایی! خستگی‌ناپذیر باش!

یادی از جمله رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه در نجوا با امام زمان: «اندک آبرویی دارم که آن را هم شما به من داده‌اید. »

«شبی به گرد ضریحت طواف خواهم کرد به فقر ذاتی خود اعتراف خواهم کرد»

حبیب ۸۵ سال با خدا بود، با قرآن بود، با نماز بود و با یک‌شب عاشورا شد حبیب به عبارت دیگر: ۸۵ سال+یک‌شب عاشورا= حبیب

یک لحظه با حسین بودن کیمیا می‌کند، چه برسد که ۸۰ سال با حسین باشی. و البته حسین هم در عالم رفاقت غوغاست. حسین برای حبیب شکسته شد. حسین برای پیرغلامانش پیر می‌شود. همان‌طور که پیرغلامانش به پای او پیر می‌شوند و برای او شکسته. وقتی حبیب کشته شد، «بَانَ الاِنْکِسَار فِی وَجهِ الْحُسَین».

یادی از جمله رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه در نجوا با امام زمان: «اندک آبرویی دارم که آن را هم شما به من داده‌اید. » ۹

آقای قاضی فرمودند: علیکم بقرائه القرآن الکریم فی الیل بالصوت الحزین فهو شراب المومنین

امام، حبیب را تاج سر شهدا قرار داد. یعنی یک الگو! یعنی یک شاخص! باید به سمت این قله حرکت کنیم.

حبیب قرآنی با جمله معروف امام به او شناخته می‌شود: «لِلّهِ درک یا حَبیب لَقَدْ کُنْتَ فَاضِلاً تَخْتِمُ الْقُرآنَ فِی لَیلَه وَاحِدَه! » ۲۴

حتی اگر شب‌ها بیداری و شب را به قرآن نمی‌گذرانی، بیداری‌هایت را جهت الهی بده و به اسم حبیب و یاد او باش. با خودت بگو در فضایی بیدارم و بیداری را تجربه می‌کنم که حبیب حسین دارد قرآن می‌خواند. به زمانت و نیتت برکت بده!

حبیب بهانه‌تراش نیست، به خاطر دیر آمدن ناامید نمی‌شود و مسئولیتش را رها نمی‌کند. فرد تشکیلاتی نیز نباید در هیچ شرایطی ناامید شود. اگر دیر کردی یا اشتباه کردی، تلافی کن!

اول رقابت در زندگی است، آن‌گاه رقابت در شهادت. دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»، انشاءالله.

مبلغان باید بدانند که اگر برای تبلیغ به مکانی می‌روند، به عنوان سفیر اسلام هستند. سفیر اسلام باید نمایانگر تمام زوایای اسلام باشد. پس سفیران فرهنگی باید در رفتار خودشان دقت‌های لازم را داشته باشند؛ چون رفتار بد آن‌ها مساوی است با رویگردانی از اسلام

حبیب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه هم کوفی بودند، اما جزء بهترین یاران امام حسین به حساب می‌آمدند. پس مهم نیست «کوفی» باشی یا نه. مهم این است «کوفی‌منش» نباشی. مهم این نیست کجا هستی. مهم این است جایی که هستی کارت را درست انجام دهی. گذشتن از همه چیز برای حسین. «انا ترکت الخلق طرا فی هواکا»: در هوای تو همه را رها کردم. فقط به خاطر تو.

حبیب با یک‌شب عاشورا، حبیب نشد حبیب ۸۵ سال با خدا بود، با قرآن بود، با نماز بود و با یک‌شب عاشورا شد حبیب به عبارت دیگر: ۸۵ سال+یک‌شب عاشورا= حبیب حتی برخی دیگر که مورد عنایت قرار گرفتند به این‌گونه بوده که یک عمر حیات طیبه داشتند که یک‌شبه مورد عنایت قرار گرفتند مانند کربلایی کاظم که بی‌سواد بود و یک‌شبه حافظ قرآن شد. ۶۵سال+ ۵دقیقه= کربلایی کاظم حافظ قرآن سلوک حبیب یک‌شبه نبود، حبیب دو سلوک داشت: سلوک قرآنی (هر شب) سلوک حسینی (تا پای جان در کنار حسین ماند)

تنها حسین است که دوستی‌اش فزاینده است. فزاینده از جنس خیر کثیر، او فرزند کوثر است. هر عشقی، هر دوستی غیور است، تاب رقیب ندارد جز عشق حسین! که دائم به دنبال دوستان بیش‌تر برای جمع دوستانش می‌گردد.

دید امام تنهاست، تنها رفیق همیشگی‌اش. امام یک جمله برایش نوشته بود: بیا! مولا نوشته بود بیا ‌ای حبیب ما! تنها همین، چه‌قدر پیامش غریب بود. آمد تا رفیقش تنها نباشد.

شب‌ها که از همه کارها فارغ می‌شوی و آماده خواب راحت می‌شوی، با خودت بگو: الآن درست وقتی است که حبیب حسین با اشتیاق قرآن می‌خواند. من هم باید شبیه او بشوم تا در آخر هم‌جوار حسین بشوم.

حبیب ۸۰ ساله از امام ۵۷ ساله حرف‌شنوی می‌کند. هنوز هم پژواک صحبت‌های حرف آقای بهجت است: یک بار گفتند علی جوان است و ضربه‌اش را خوردیم. خیلی‌ها به واسطه همین قضیه سن برای خود اجتهاد کردند.

دعا کن شهید «باشیم»! نه این‌که فقط شهید «بشیم». اصلا تا شهید نباشیم شهید نمی‌شیم. تا حال فکر کردی پشت بعضی دعا‌‌‌های شهادت، یک جور فرار از کار وتکلیف است؟! سریع شهید شویم تا راحت شویم! اما دعا کن قبل از این که شهید بشیم، یک عمر شهید باشیم، ۸۰ سال! شهید که «باشیم» خودش مقدمه می‌شود تا شهید هم «بشویم»

امام به کربلا که رسید اول او را صدا زد و برای او نامه نوشت. وقتی هم امام تنها شد، اول حبیب را صدا زد (یا حبیب‌بن‌مظاهر! ) ۶۱ چشم امام به یاری کسانی چون حبیب است. حبیب امید امامش بود. تو هم کاری کن که امید امامت باشی!

حبیب برای سربازی امام آمد نه سرباری امام. «فقط یاعلی مدد گفتن» یک خواهش طمع‌کارانه است. تو برای حضرت چه می‌کنی؟ تو به چه درد حضرت می‌خوری؟

العجل! العجل یا مولای... خیلی‌ها نامه نوشتند برای امام: در یک روز ۶۰۰ نامه آمد و نامه‌ها از پی هم می‌رسید تا آن که ۱۲۰۰۰ نامه نزد امام جمع شد. آخرین پیک‌های کوفیان هانی‌بن‌هانی السبیعی‌ و سعید‌بن‌عبداللَّه الحنفی‌ بودند که نامه زیر را آوردند و این آخرین نامه کوفیان بود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‌ به حسین فرزند علی امیر المؤمنین علیهماالسّلام از سوی شیعیان او و پدرش امیرالمؤمنین علیهماالسّلام امّا بعد، به راستی که همه مردم به انتظار تو هستند و رأی و نظری جز تو ندارند، پس بشتاب، بشتاب ای فرزند رسول خدا، باغات و بوستان‌ها سر سبز و میوه‌ها رسیده، زمین پر از گیاه و درختان برگ بر آورده‌اند، هرگاه اراده‌ات تعلّق گیرد، قدم‌رنجه فرمای، چه بر لشکری وارد می‌شوی که برای تو آراسته و آماده‌اند و سلام و رحمت خدا بر تو و بر پدرت از پیش.

اگر همه فضل حبیب به خاطر قرآنش نباشد، حداقل می‌توان گفت بیش‌تر فضل حبیب به خاطر قرآن است، چون امام بعد از فاضل بودن صفت قرآن خواندن او را آورد. بالاترین فضیلت، معیت با قرآن است. بزرگ‌ترین مشکل مردم گم کردن نشانی است.

سلوک حبیب یک‌شبه نبود. هر چند کوتاه‌ترین راه، راه حسین است، ولی حبیب و شبیه حبیب وقتی عاشورایی و کربلایی می‌شوند که پشتوانه چندساله داشته باشند، چند سال شیدایی و عاشقی!

هر چیزی به حبیب دادند، از دو چیز بود: شب‌زنده‌داری (فی لیله واحده) قرآن (تَخْتِمُ الْقُرْآن‌) «هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ از یمن دعای شب و ورد سحری بود» ۲۵ دعای شب همان نماز شب‌های حبیب است و ورد سحری همان قرآن است که حبیب آن را هر شب ختم می‌کرد. اگر بخواهی بار بزرگ برداری (برای آماده‌سازی روحی) باید: قُمِ الَّیلَ إِلَّا قَلِیلا (شب‌زنده‌داری) وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِیلا (قرآن)

از حبیب‌بن‌مظاهر اسدی بیض اللَّه وجهه روایت شده که او محضر حضرت حسین‌بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب علیهماالسّلام عرضه داشت: پیش از آن که خداوند عزّ و جلّ آدم علیه‌السلام را بیافریند، شما چه بودید و کجا بودید؟ حضرت فرمودند: ما شبح‌های نوری بودیم که اطراف عرش خالق رحمان دور می‌زدیم و به فرشتگان تسبیح (سبحان اللَّه) گفتن و تهلیل (لا اله الّا اللَّه گفتن) و تحمید (الحمد للَّه گفتن) را تعلیم می‌دادیم.

حبیب بهانه‌تراش نیست، به خاطر دیر آمدن ناامید نمی‌شود و مسئولیتش را رها نمی‌کند. فرد تشکیلاتی نیز نباید در هیچ شرایطی ناامید شود. اگر دیر کردی یا اشتباه کردی، تلافی کن!

حبیب هنوز در عالم رفاقت سنگ تمام می‌گذارد. برای کسانی که او را رفیق خود می‌دانند. کافی‌ست دست رفاقت به او بدهی، آن وقت حبیب هم تو را به حبیبش حسین خواهد رساند. حبیب واصل آستان حبیب کربلا-حسین- است و هرکه را حبیبش حبیب شود، می‌رساند، وصل می‌کند به حسین.