بریده‌هایی از کتاب خانوم ماه

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند...

روحانی که روحانی باشه زندگیش تو هیچ جامعه ای آسون نیست خانوم! لباس اهل بیت پوشیدن و برای اهل دنیا حرف زدن به ذات کار سختیه!

با تعجب جعبه ی کاغذی را باز کردم. دلم لرزید، چشم هایم داغ شد و قطره ی اشکم غلتید و افتاد روی گردنبند زرافشانی که چند وقت پیش روزی که با حاجی رفتیم زیارت شاهچراغ توجه من و حاجی را جلب کرد. حاجی هدیه اش را این بار هم رساند.

آقا صاحب الزمان گفتن در سختی ها به ما متوسل بشید!

من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

«خدمت به اسلام لباس خاصی نداره»!

من نگرانی تو رو می فهمم تو مادری، همسری ولی قبل از همه چی بنده ی خدا باش ببین خدا چی از تو خواسته!

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

کیست مهدی؟ بزم ایمان را سراج کیست مهدی؟ سوق ایمان را رواج کیست مهدی؟ درد دل ها را طبیب کیست مهدی؟

راهی که راه خدا باشه هیچ وقت پشیمونی نداره. پشیمونی مال کسیه که اسیر نفسش باشه! پشیمونی مال کسیه که ابلیس درونش دست از خواهش های دیوی برنداشته...

مادرم می گوید اگر کسی عاشق کسی باشه روی او غیرت داره...

خوشا به حال کسانی که در هر لباسی می تونن خدمت کنن! خدمت به اسلام لباس خاصی نداره...

گفت: دشمن به زمین سفت خورده که این کارای پست رو می کنه. ترور کور می کنه... تو ناراحت نباش تا وقتی خدا هست...

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست که آشنا سخن آشنا نگه دارد

همه ی مراسم عروسی من یک نماز جماعت مغرب و عشا باشد و یک دعای کمیل!

سه تا شهید داده بودم، اما اصلا غمشان شبیه به هم نبود. برای صفدر خواهرانه اشک می ریختم برای صادق مادرانه و برای حاجی عاشقانه!

رضیه دختر جوانی بود که تازه داشت دنیا را از دید خودش می دید. لابد فکر می کرد الان که دانشگاه رفته و باسواد شده چیزی از عشق و دنیا می داند که ما چون درس نخوانده ایم، نمی دانیم. نمی دانست نسل ما این چیزها را خیلی بهتر بلد است. هرچه را که بلد نبودیم این را بلد بودیم که چطور می شود از نگاه یک نفر این را بفهمیم که چقدر در عشق و دوستی رو راست است. فکر می کردم زمان، زبان را عوض کرده. هر چه از عشق می شنیدم با چیزی که تجربه کرده بودم و می شناختم فرق داشت.

مادر حقیقتا اسوه ی صبر و مقاومت بود!

مطمئن شدم که ما راهی جز جنگ در زندگی نداریم و انگار همه ی زندگی ما برای جنگیدن است و وظیفه ی مادران و زنانی که دم از امام حسین می زنند پروراندن انسان هایی است که حق را یاری کنند.

جورایی تعارف در بیان نظرم را هم کنار گذاشتم. ابایی نداشتم که کسانی را که راهپیمایی و انتخابات و نمازجمعه و تفکر بسیجی را رد می کنند، آدم هایی غیرآگاه به ماهیت اسلام و تشیع بدانم. احساس می کردم کسی که امروز به هر دلیلی به رهبر انقلاب پشت کرده قطعا و حتما فرداروزی هم به حضرت صاحب الزمان پشت می کند و اگر در روز عاشورا بود هم به امام حسین و اهل بیتش پشت می کرد. این باور من بود که جنگ همان جنگ است کربلا همه ی زمین و عاشورا همه ی تاریخ!

مادر تا دارالرحمه ی شیراز تشییع شد. مردم انگار در جایی نانوشته، خوانده بودند که همه ی عظمت اسلام و انقلاب مرهون زنانی مثل سیده خانوم است. زنانی که با وضو شیر در دهان طفلشان گذاشتند و با قطره قطره ی این شیر درس عاشقی اباعبدالله را به سلول های بدن این نوزاد وارد کردند. مادر حقیقتا اسوه ی صبر و مقاومت بود!

من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

اگر حضرت حجت امروز غیبت فرموده اند از بی کفایتی سربازانی مثل حقیر است. ما چه کرده ایم برای ظهور.... ما که کشور مسلمانیم چه رسد به کشور غیرمسلمان! اگر عزیز فاطمه فردای قیامت من و شما را بپرسد که ای آقای روحانی، ای آقای سینه زن، ای آقای نمازخوان چرا امر به معروف نکردید؟ چرا دین خدا را یاری نکردید؟