بریده‌هایی از کتاب ساعت مادربزرگ

اعتماد کردن به مردم خیلی رنج به همراه داشت.

وقتی آدم غمگینه، دوست شدن با آدم‌های جدید کار راحتی نیست.

گاهی اوقات شاید بهتر باشد که گذشته را فراموش کنیم، یا حداقل آن را بپذیریم و پشت‌سر بگذاریم.

وقتی روث باز هم بیش‌تر از پسرها جواب‌های درست را گفت، پدرش بیش‌تر عصبانی شد. «شما پسرها می‌خواید بذارید یه دختر شکست‌تون بده؟ بهتره یه‌کم روزنامه بخونید.»

مادرش می‌کرد. یک‌بار گفته بود: «غذاهات خوشمزه‌ند، عزیزم. اما دوست ندارم یاد بگیری فقط یه زنِ خونه‌دار باشی. این روزها زن‌ها می‌تونند کارهایی خیلی بیش‌تر از خونه‌داری بکنند.»

تنها فرد خانواده که به پاتریشیا احساس ناامنی نمی‌داد بچه بود. روی پتویی کنار او وول می‌خورد و از خوشی سروصدا می‌کرد. پاتریشیا با احتیاط یکی از انگشتانش را به سمت مشت بچه برد و رزماری با قدرتی شگفت‌انگیز انگشتش را گرفت.

«می‌دونی که هر اتفاقی هم بیفته من همیشه پدرت هستم و درهرحال... درهرحال دوستت دارم.»

«می‌دونی که هر اتفاقی هم بیفته من همیشه پدرت هستم و درهرحال... درهرحال دوستت دارم.»