بریده‌هایی از کتاب آقای سالاری و دخترانش

حل‌کردن مشکلات زندگی فقط به یک نسخهٔ شفابخش احتیاج ندارد، به صبر و حوصله هم نیاز دارد؛ اما چرا ما این‌قدر بی‌صبر شده‌ایم؟ شاید به‌خاطر غرق‌شدن در میان ابزارها و ماشین‌هایی که تا چیزی را ازشان می‌خواهیم اجابت می‌کنند! کافی است پنج ثانیه پایت را روی پدال گاز فشار بدهی تا از صفر به صد برسی و چند بار که این کار را کردی، خودت هم به شکل ماشینت درمی‌آیی.

رفت کنار پنجره و پرده را کنار زد. ماهِ گِرد و قلنبه بالای سر شهر بود و سالاری فکر کرد در تمام این سال‌ها ماه هر شب در آسمان منتظر نگاه او بوده، اما او عین خیالش نبوده... حواسش به زیبایی‌های زندگی نبوده... باز دلش بیشتر سوخت و اشکش جاری شد روی گونه‌اش. به چراغ‌های روشن شهر نگاه کرد و فکر کرد یعنی چند نفر الان بیدار هستند و دارند با خدا رازونیاز می‌کنند؟ قبل‌ها وقتی تهران را نگاه می‌کرد از خودش می‌پرسید یعنی در چندتا از این خانه‌ها خشکبار «سالار» مصرف می‌شود؟

می‌شود گفت همهٔ دخترهای جهان خودشان را مالک پدرشان می‌دانند، اما هریک به شکل خاص خودش؛ یکی قربان‌صدقه می‌رود و یکی می‌خواهد بازخواست کند، هریک از این‌ها باشد فرقی نمی‌کند، یک پدر خوب حتماً می‌فهمد که دخترش با روش خودش به او محبّت می‌کند. هیچ‌کس این درس‌ها را به پدرها نمی‌آموزد. آموزگار این درس‌ها، خود زندگی است.

استقلال خیلی مهم است، مخصوصاً وقتی آدم جوان است. آدم فکر می‌کند با گرسنگی و بی‌پولی می‌تواند بسازد، ولی با بندگی و وابستگی هرگز. وقتی سن آدم‌ها بیشتر می‌شود، استقلال کم‌کم اهمیتش را از دست می‌دهد و موجودی حساب بانکی در روزهای آخر برج اهمیت خیلی بیشتری پیدا می‌کند.

اگر قرار است چیزی تغییر کند، خدا باید آن را تغییر بدهد و خدا هم روش‌های خودش را دارد که کسی چندان از آن سر درنمی‌آورد.

آدم‌ها دو دسته هستند: به‌دردبخورها و به‌دردنخورها. به‌دردنخورها همیشه بار خودشان را می‌اندازند روی دوش به‌دردبخورها و به‌دردبخورها باید بیشتر و سریع‌تر کار کنند تا تنبلی و کُندی به‌دردنخورها جبران شود؛ البته گمان نکنید که به‌دردبخورها از این بابت ناراحت می‌شوند؛ نه! آن‌ها فقط یک خواهش از به‌دردنخورها دارند: از سر راه آن‌ها بروند کنار!

همهٔ دخترهای جهان خودشان را مالک پدرشان می‌دانند، اما هریک به شکل خاص خودش؛