بریده‌هایی از کتاب تمرین نیروی حال

هنگامی که تسلیم آن‌چه هست می‌شوید و کاملاً حضور دارید، گذشته تمام نیروی خود را از دست می‌دهد. شما دیگر به آن نیازی ندارید. کلید اصلی «حضور» است. کلید اصلی «حال» است.

از طبیعت یاد بگیرید: ببینید که همهٔ کارها جه طور انجام می‌شوند و چه طور معجزهٔ زندگی بدون ناخشنودی یا ناشادمانی پدیدار می‌شود. به همین دلیل است که مسیح گفت: «به سوسن‌ها نگاه کنید که چگونه رشد می‌کنند. آن‌ها نه تقلا می‌کنند، نه به خود می‌پیچند.»

آیا دچار فشار و استرس هستید؟ آیا آن قدر گرفتار رسیدن به آینده هستید که حال را تا حد ابزاری برای دست‌یابی به آن پایین آورده‌اید؟ این فشار به این علت است که شما «این‌جا» هستید؛ اما می‌خواهید «آن‌جا» باشید، یا آن که در حال هستید و می‌خواهید در آینده باشید. این شکاف شما را از درون پاره‌پاره می‌کند.

یکی از نیرومندترین تمرین‌های معنوی این است که به طور عمیق روی میرایی شکل‌های مادی، از جمله شکل خودتان مراقبه کنید. به این می‌گویند: بمیرید، پیش از آن که بمیرید.

دست کم، به همان اندازه که به رویدادهای بیرونی علاقه‌مند هستید، به چیزی که درون‌تان جریان دارد هم علاقه نشان دهید. اگر درون شما درست باشد، بیرون هم سر جای خودش قرار خواهد گرفت. واقعیت اصلی، درون و واقعیت فرعی، بیرون است.

زمانی که آگاهی به بیرون معطوف می‌شود، ذهن و جهان پدیدار می‌شوند. وقتی که این آگاهی به درون معطوف می‌شود، مبدا خود را درک می‌کند و به خانه، به جهان نامتجلی باز می‌گردد.

آیا گذشته بخش زیادی از توجه شما را به خود جلب کرده است؟ آیا خیلی از اوقات – چه به صورت مثبت و چه منفی - از گذشته حرف می‌زنید یا دربارهٔ آن فکر می‌کنید؟ دربارهٔ موفقیت‌های بزرگ‌تان، ماجراها و تجربه‌هایی که داشتید یا داستان قربانی شدن‌تان و اتفاق‌های وحشتناکی که برای شما رخ داده است، یا احتمالاً دربارهٔ رفتاری که نسبت به کس دیگری روا داشته‌اید؟ آیا افکار شما را دچار احساس گناه، غرور، رنجش، خشم، پشیمانی یا احساس دل‌سوزی نسبت به خود می‌کند؟ اگر این طور است نه تنها احساسی دروغین را نسبت به خودتان تقویت می‌کنید؛ بلکه با انباشتن گذشته در روان خود، به فرآیند پیری بدن‌تان هم شتاب می‌دهید.

نیروی حال چیزی جز نیروی حضور شما نیست؛ چیزی جز آگاهی رهایی یافته از شکل‌های مختلف فکر. بنابراین، از سطح حال با گذشته مقابله کنید. هر چه بیشتر به گذشته توجه کنید، بیشتر به آن انرژی می‌دهید

عمیقا درک کنید که لحظهٔ حال تمام آن چیزی است که تا به حال داشته‌اید. حال را به کانون اصلی زندگی خود تبدیل کنید. تا پیش از این، در زمان زندگی می‌کردید و دیدارهای کوتاهی با حال می‌داشتید؛ اکنون مکان زندگی خود را در حال بسازید و در صورت نیاز، برای برآورده کردن جنبه‌های عملی زندگی، ملاقات‌های کوتاهی با گذشته و آینده ترتیب دهید. همواره به لحظهٔ اکنون «بله» بگویید.

روشن‌بینی، پیدا کردن ذات راستین خود، فارغ از هرگونه نام و شکل است.

سرآغاز رهایی آن هنگام است که درک کنید شما آن موجود تسخیرکننده، و به عبارتی آن فکرکننده نیستید. دانستن این موضوع به شما کمک می‌کند آن موجود را مشاهده کنید. همین که به مشاهدهٔ فکرکننده می‌نشینید، سطح بالاتری از آگاهی فعال می‌گردد.

ورای فکر، گسترهٔ وسیعی از شعور وجود دارد و فکر تنها بخش کوچکی از آن شعور است.

به صدای درون سر خود گوش کنید و به عنوان شاهدِ حاضر، آن جا باشید.

هنگامی که به آن صدا گوش می‌کنید، بی‌طرف باشید. به عبارتی داوری نکنید. آن‌چه را که می‌شنوید نه داوری کنید، نه محکوم. چرا که این کار بدان معنا است که همان صدا دوباره از در پشتی وارد شده است. طولی نمی‌کشد که متوجه می‌شوید: صدایی وجود دارد و من این‌جا به آن گوش می‌کنم. من آن را تماشا می‌کنم. این درکِ من هستم، همین حس حضور خود شما، یک فکر نیست. چیزی است که از جایی ورای ذهن برمی‌خیزد. بنابراین، هنگامی که به یک فکر گوش می‌دهید، نه فقط از آن فکر آگاه هستید؛ بلکه از خودتان به عنوان شاهد آن فکر هم آگاه هستید. بُعد جدیدی از آگاهی روی داده است.

هر بار که وقفه‌ای در جریان ذهنی خود ایجاد می‌کنید، نور آگاهی شما قوی‌تر می‌شود.

ذهن همواره در پی آن است که حال را انکار کند و از آن بگریزد. به عبارت دیگر، هر چه بیشتر با ذهن خود یکی‌انگاری کنید، بیشتر در رنج خواهید بود. یا شاید بخواهید این طور بگویید که هر چه بیشتر بتوانید به حال احترام بگذارید و آن را بپذیرید، بیشتر از درد، رنج و ذهن خودمحور رها می‌شوید.

هر چه بیشتر بر زمان متمرکز شوید، بر گذشته و آینده، حال را که باارزش‌ترین دارایی است، بیشتر از دست می‌دهید.

حال تنها نقطه‌ای است که می‌تواند شما را به جایی ورای حد و مرزهای ذهن ببرد و تنها جایی است که در آن به گسترهٔ بی‌شکل و بی‌زمان «بودن» دسترسی خواهید داشت.