بریده‌هایی از کتاب سپاسگزاری

گفت: «می‌دانیم که مغز قادر به انجام دادن خیلی کارهاست. وقتی با سپاسگزاری و قدرشناسی آن را تقویت کنیم، حس و حالی مثبت به‌وجود می‌آوریم که در واقع مسیرهای مغزی را تقویت می‌کند تا این احساسات مثبت را در همهٔ زمینه‌ها گسترش دهد. در واقع، قدرشناسی نوعی تمرین ذهنی است که ذهن را برای مثبت‌گرایی تحریک می‌کند.»

فیلسوف رمی، سیسرو گفته است: سپاسگزاری؛ نه تنها پرهیزکاری است؛ بلکه والد بقیه نعمت‌هاست.

در یک بررسی مشخص شده است که اغلب مردم اگر صدهزار دلار درآمد داشته باشند، در حالی که بدانند همسایه‌شان ۷۵ هزار دلار درآمد دارد، بسیار خوشحال‌تر خواهند بود. اگر سقف درآمد آنان به ۱۱۰ هزار دلار افزایش پیدا کند، اما بفهمند اطرافیان ۲۰۰ هزار دلار درآمد دارند، خشنود و راضی نخواهند بود.

سپاسگزارم که کمتر غر می‌زنم، شادترم و بیشتر قدرشناس.

سپاسگزار بودن، استرس را کم می‌کند، خواب راحت می‌آورد و شادترم می‌سازد.

نمی‌شود به‌طور قطع گفت که همهٔ بیماری‌ها ناشی از ذهن است. خیلی از افراد مثبت‌اندیش و جوان هستند که بیماری جدی دارند. ما قادر به کنترل همه‌چیز نیستیم. اما می‌توانیم از وضعیت ممکن به بهترین شکل بهره ببریم.

پیچیدگی‌های زندگی قابل فهم نیست. هر روز باید سپاسگزار بود، چون حتی حوادث به ظاهر بد نیز ممکن است نتایجی خوب داشته باشد.

مانند خیلی از زوج‌هایی که مدت طولانی در کنار هم زندگی می‌کنند، برحسب عادت، رفته‌رفته دیگر همدیگر را نمی‌بینند و به هم توجه نمی‌کنند، ما هم دچار همین عادت بودیم. اکنون به او توجه می‌کنم و او نیز حسی خوب به من می‌دهد. هنوز هم گاهی با هم بگومگو داریم، اما خیلی زود محترمانه به نتیجه می‌رسیم و مشکل را حل می‌کنیم. در گذشته، دو تا سه روز طول می‌کشید تا اختلاف نظرمان حل بشود. اکنون سه دقیقه به درازا می‌کشد.

بیایید سپاسگزار همهٔ کسانی باشیم که ما را خوشحال می‌کنند؛ آنان باغبان‌هایی هستند که از شکوفایی روح‌مان مراقبت می‌کنند. مارسل پروست

آموختم: از هر لحظه لذت ببر و قدردان آن باش. چون نمی‌دانی لحظه‌ای دیگر چه اتفاقی برای تو می‌افتد.

قدرشناسی نوعی تمرین ذهنی است که ذهن را برای مثبت‌گرایی تحریک می‌کند.»

از هر لحظه لذت ببر و قدردان آن باش. چون نمی‌دانی لحظه‌ای دیگر چه اتفاقی برای تو می‌افتد.

«وقتی می‌بخشم، کمک می‌کنم و در مقابل انتظاری ندارم، احساس رضایت و خشنودی وصف‌ناپذیری در وجودم هست. وقتی به دیگران یاری می‌دهی، چیزی مانند معجزه حس می‌کنی.»

فیلسوف رمی، سیسرو گفته است: سپاسگزاری؛ نه تنها پرهیزکاری است؛ بلکه والد بقیه نعمت‌هاست.

«شادی عامل سپاسگزاری نیست، بلکه سپاسگزاری سبب شادی است.»

داستان‌نویس فرانسوی، مارسل پروست مشهور، گفته است که سفر واقعی کشف «شامل کشف سرزمین‌های جدید نیست، بلکه داشتن نگاهی جدید است.»

دنیل کانمن، روان‌شناس برندهٔ جایزهٔ نوبل، می‌گوید اندیشیدن به رخدادهای بد، منطق تکامل را توجیه می‌کند. اجداد ما، یک دانهٔ سمی را به‌خاطر نگه داشته و دربارهٔ آن به دوستان‌شان گفتند و با این روش نجات پیدا کردند. بیان ده مورد دیگر که طعم خوبی دارد، اصلاً جای ابراز نداشته و بیان نشده است. امروزه، ما نیز همان روش را به شیوه‌ای جدیدتر انجام می‌دهیم. برای مثال، چهار نمرهٔ بالای فرزندان‌مان را نمی‌بینیم و تنها به یک نمرهٔ کم او گیر می‌دهیم.

که بسیاری از ما از یک خلاء بزرگ سپاس رنج می‌بریم. می‌دانیم باید قدردان باشیم؛ اما چیزی جلو ما را می‌گیرد.

سپاسگزار بودن، همچون فکری بزرگ، جایگزین عالی برای خشونت، عصبانیت و انزجار بود.

سپاسگزار بودن، همچون فکری بزرگ، جایگزین عالی برای خشونت، عصبانیت و انزجار بود.

هالیوودی‌ام به من گفت که هروقت همسرش برای خرید به مغازه می‌رود، از او صمیمانه تشکر می‌کند. «مهم نیست اگر کرهٔ بادام‌زمینی خوب نمی‌خرد و من نوع دیگری دوست دارم. آن‌ها را پشت کابینت قایم می‌کنم. اما از همسرم گله نمی‌کنم. چون این خودش نوعی معجزه است!»

لذت بردن از آنچه داری هرگز کار ساده‌ای نیست. اینکه به زندگی دیگران نگاه کنی و غصه بخوری که چقدر موفق‌اند و چه زندگی خوبی دارند، راحت‌تر است. اما کمتر کسی از درون همان حسی را دارد که از بیرون کسب می‌کند.

سپاسگزاری؛ نه تنها پرهیزکاری است؛ بلکه والد بقیه نعمت‌هاست.

خواستن‌های بیشتر، فقط دردسر بیشتر به دنبال دارد. او گفته بود که برای بشری که کافی همیشه برای او اندک است، هیچ‌چیز کافی نیست.

وقتی با دیدی مثبت به زندگی نگاه کردی، دنیا نیز اجازه می‌دهد شریک او باشی.

یافتن شادی و لذت از هر شغلی که داریم، از درون می‌آید نه بیرون.

تام گیلوویچ استاد روان‌شناسی در دانشگاه کُرنل، گفت: «در زندگی‌مان، سال‌ها در انتظار و اشتیاق چیزهای بزرگ هستیم، اما زمانی که به آن‌ها می‌رسیم، دیگر آن لذت و جذابیت را ندارند. این همان جنبهٔ منفی عادت کردن است.»

با خود اندیشیدم، وقتی در دل طبیعت هستی، شاید آندورفین یا اکسی توکسین یا هر مادهٔ شیمیایی دیگر ترشح بشود، مهم این است که این احساس قوی را داری که به جهانی وسیع‌تر وصل شدی. و همین لذت، ما را غرق در شکرگزاری می‌کند و با دل و روح زیبایی جهان را حس می‌کنیم

چون قدرشناسی وابسته به اوضاع و احوالی خاص نیست، مدت عمرش بیشتر و تغییر آن امکان‌پذیر نیست. نیاز به درگیری‌ای حسی دارد، نمی‌توانی ناخواسته و یا ندانسته سپاسگزار باشی، باید تأمل کنی و آن حس را تجربه کنی. بنابراین، غنایی درونی ایجاد می‌کند که در وضعیت دشوار نیز مانند وضعیت خوب، دوام دارد.

شما با قدرشناسی و سپاس، عشق، محبت هورمونی ترشح می‌کنید که این ترشح هورمون با ترشح هورمون به هنگام خشم، عصبانیت، اضطراب یا ترس بسیار متفاوت است. در واقع سپاسگزاری همانند پادزهری برای بسیاری از پاسخ‌های منفی عمل می‌کند.»