بریده‌هایی از کتاب چرا او؟ چرا من نه؟!

... هیهات که ایمان ما ناقص است و مطالب عقلی برهانی، از حد عقل و ادراک به حد قلب وارده نشده. ایمان به گفتن و شنیدن و خواندن و بحث و قیل وقال نیست. خلوص نیت می‌خواهد. (چهل حدیث، ص ۱۱۲ و ۱۱۳)

در کار گلاب و گل، حکم ازلی این بود کان شاهد بازاری وین پرده‌نشین باشد

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: حسود از بدی‌ها (و مشکلات دیگران) شاد می‌شود و از شادی‌های مردم، غمگین.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: حواستان باشد و با نعمت‌های خدا دشمنی نکنید! ألا لا تُعادُّوا نِعَمَ اللّه! تعجب کردیم و گفتیم: چه کسی با نعمت‌های خدا دشمنی می‌کند؟! فرمود: آنان که به مردم حسادت می‌ورزند. الّذینَ یَحْسُدونَ النّاسَ.

نقطهٔ مقابل، می‌توان گفت بدترین نوع رابطه با خدا برای کسی که در ظاهر ادعای ایمان می‌کند، انکار حکمت و عدالت او از طریق حسادت به نعمت‌های او به دیگر بندگان و بدترین نوع رابطه با خلق خدا، تجاوزگری نسبت به آن‌هاست

تو هر چه دیرتر در فکر قلع ریشه‌های مفاسد روحی افتی، ناچار زحمت و ریاضتت بیشتر گردد.

فراوان تجربه کرده‌ایم که تصمیم مهمی داریم که مثلاً به فلان سفر برویم یا در فلان دوره شرکت کنیم یا فلان چیز را بخریم و ... برنامهٔ ما هنوز قطعی نشده، ولی تصمیم خود را به دیگران می‌گوییم و معمولاً نتیجه این می‌شود که آن برنامه یا تصمیم به هم می‌خورد و انجام نمی‌شود. همهٔ ما این پدیده را تجربه کرده‌ایم. امام جواد علیه السلام فرمود: ابراز و اظهار مطلبی که هنوز قطعی نشده، موجب تباهی و خرابی آن می‌شود. إظهارُ الشَّیءِ قبلَ أن یَستَحکِمَ مَفسَدَةٌ لَهُ

انسان تا وقتی در این دنیا و این دار تغییر و تبدل است، ممکن است در تمام اوصاف و اخلاق تغییر پیدا کند.

در بین بستگان فقط ما هستیم که به دانشگاه راه یافته‌ایم. لبخند رضایتی بر لب داریم. باخبر می‌شویم یکی دیگر از بستگان هم در دانشگاه قبول شده! لبخند رضایت محو می‌شود. حواسمان نیست که آن لبخند را آتش حسد خشکانده است

پسر دایی ما مشکلات زبان انگلیسی خود را تا ماه پیش به ما می‌گفت که قدری زبانمان خوب است. باخبر می‌شویم پسردایی پول‌های خود را جمع کرده و از این ماه می‌رود کلاس زبان.‌ ته دلمان یک چیزی هست و اصلاً فکر نمی‌کنیم که آن چیز حسادت باشد.

به ما می‌گویند: فلانی دومین کارخانهٔ خود را هم راه‌اندازی کرد. ما می‌گوییم: راستی، همسر او مریض بود، چه شد؟ خوب شد؟ هیچ کس نمی‌فهمد انگیزهٔ ما از این‌که موضوع بحث را عوض کردیم، حسادت است، حتی خود ما هم به صورت ناخودآگاه این کار را انجام می‌دهیم. اما خدا می‌داند!

آتش حسد را جدی بگیریم. حسد مقدمهٔ انواع گناهان دیگر است: عیب‌جویی، غیبت، تهمت و تحقیر دیگران، انواع نزاع‌ها و بلکه قتل‌ها. سوءظن به خدا و بلکه اعتراض به خدا و اعتراض به نعمت‌هایش به دیگران. أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (نساء ۵۴)

مؤمن نسبت به خدا خوش‌بین است و حسود بدبین. مؤمن نسبت به قسمت نعمت‌ها میان مردم راضی است، حسود ناراحت. مؤمن مردم را دوست دارد و بدی آن‌ها را نمی‌خواهد و حسود بدخواه مردم است. مؤمن گرفتار حب دنیا نیست و حسود گرفتار حب دنیاست.

حسد همیشه در مورد نعمت پیدا می‌شود، وقتی که نعمتی به کسی عطا می‌شود، فردی که ناظر و مطلع از این نعمت است، اگر از وجود آن نعمت ناراحت باشد و آرزو کند آن نعمت از بین برود، این حالت حسد نامیده می‌شود

امام صادق علیه السلام فرمود: ابلیس به لشکر خود می‌گوید: میان آنان حسادت و تجاوزگری افکنید، که این دو خوی نزد خدا، برابر با شرک است.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفات زیادی برای منافقان برمی‌شمرد که از جملهٔ آن‌ها این است که به رفاه و خوشی مردم حسد می‌برند و به آتش بلا و گرفتاری مردم دامن می‌زنند.

آن کس که حسد می‌ورزد و زائل شدن نعمت دیگران را آرزو می‌کند و کینهٔ صاحب نعمت را در دل دارد، بداند که ایمان ندارد که حق تعالی از روی صلاح تام این نعمت را به آن شخص داده است و (اگرچه) دست فهم ما از آن کوتاه است.

تو اگر خدا را عادل می‌دانی، تقسیم او را هم عادلانه بدان.

ایمان به گفتن و شنیدن و خواندن و بحث و قیل وقال نیست. خلوص نیت می‌خواهد.

امام صادق علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله و آن حضرت از خداوند نقل می‌کنند که فرمود: شخص حسود نسبت به نعمت‌های من خشمگین و از قسمت‌هایی که بین بندگان خود پخش کردم ناراحت و رویگردان است. و هر کس چنین باشد من از او نیستم و او از من نیست.

آدم حسود و تلاش او برای ضربه زدن به فرد مورد حسادت مثل این است که کسی دست خود را داخل آتش کند تا دست آتشین را بر کسی بگذارد و او را بسوزاند! معلوم است که در این اتفاق خود حسود چقدر صدمه می‌بیند و فرد مورد حسادت چقدر.

تمام غصه‌هایی که اهل دنیا را می‌گیرد به خاطر بزرگ دانستن دنیاست. اگر درِ آخرت باز شود، آن وقت دنیا در نظر انسان کوچک می‌شود، مثل یک ارزن. وقتی آخرت را بزرگ دیدیم، اعتنایی به دنیا نداریم.

شعله را با شعله خاموش کنیم. آری شعلهٔ جهنمی را با شعلهٔ بهشتی خاموش کنیم. اگر آتش شهوتی، حسدی و ... غیرقابل کنترل شد، با آتش روضهٔ حسینی خاموشش کنیم، وقتی داغ عزای حسینی دلمان را سوزاند و نالهٔ ما بلند و اشکمان جاری شد، آن آتش‌های جهنمی خاموش می‌شود. به مبارکی قدم سید الشهدا علیه السلام که با عزاداری و گریه به دلمان وارد می‌شوند،‌ آتش‌ها خاموش می‌شود.

وَلَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا مَا آتَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ إِنَّا إِلَی اللَّهِ رَاغِبُونَ (توبه ۵۹) اگر به آن‌چه خدا و پیامبرش به آنان داده راضی باشند، و بگویند: «خداوند برای ما کافی است! و به‌زودی خدا و رسولش، از فضل خود به ما می‌بخشند؛ ما تنها رضای او را می‌طلبیم.» (برای آن‌ها بهتر است.)

مهم‌ترین ریشه‌ها و عواملی که برای حسادت بیان شده را قبلاً خواندیم: خباثت نفس و بخل نسبت به خیر بندگان خدا؛ دشمنی و کینه‌توزی؛ حبّ ریاست و حبّ مال و جاه؛ رقابت؛ تعزّز؛ تکبّر؛ تعجب.

امام صادق علیه السلام به نقل کتاب مصباح‌الشریعه فرمود: مورد حسادت باش ولی حسود نباش. فکُن مَحسوداً و لاتکُن حاسداً.

امیرمؤمنان علی علیه السلام فرمود: هر که حسادت را رها کند، محبوب مردمان شود. مَن تَرکَ الحَسدَ کانَتْ لَهُ المَحَبّةُ عِندَ النّاسِ.

خاصیت اصلی ایمان به خدا، خیرخواهی است. خیرخواهی نسبت به همه‌چیز.

ما هم به هم‌کیشان خود از شیعیان علی علیه السلام حسادت نکنیم. آن‌ها هر نعمتی داشته باشند، سرمایهٔ مبارزه با دشمنان و موجب عزت و شوکت جامعهٔ اسلامی است. این طور فکر کنیم که دوستان ما سربازان امام زمان علیه السلام هستند و اگر نعمت‌های مادی و معنوی ایشان هرچه بیشتر و بیشتر شود، به امتیاز شیعه افزوده می‌شود و مقدمه‌ای برای ظهور ان‌شاءالله.

با خود بگوییم حتماً خیری در آن است. و یا حتماً خیری در این نیست!