بریده‌هایی از کتاب چرا او؟ چرا من نه؟!

... هیهات که ایمان ما ناقص است و مطالب عقلی برهانی، از حد عقل و ادراک به حد قلب وارده نشده. ایمان به گفتن و شنیدن و خواندن و بحث و قیل وقال نیست. خلوص نیت می‌خواهد. (چهل حدیث، ص ۱۱۲ و ۱۱۳)

در کار گلاب و گل، حکم ازلی این بود کان شاهد بازاری وین پرده‌نشین باشد

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: حواستان باشد و با نعمت‌های خدا دشمنی نکنید! ألا لا تُعادُّوا نِعَمَ اللّه! تعجب کردیم و گفتیم: چه کسی با نعمت‌های خدا دشمنی می‌کند؟! فرمود: آنان که به مردم حسادت می‌ورزند. الّذینَ یَحْسُدونَ النّاسَ.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: حسود از بدی‌ها (و مشکلات دیگران) شاد می‌شود و از شادی‌های مردم، غمگین.

ایمان به گفتن و شنیدن و خواندن و بحث و قیل وقال نیست. خلوص نیت می‌خواهد.

انسان تا وقتی در این دنیا و این دار تغییر و تبدل است، ممکن است در تمام اوصاف و اخلاق تغییر پیدا کند.

در بین بستگان فقط ما هستیم که به دانشگاه راه یافته‌ایم. لبخند رضایتی بر لب داریم. باخبر می‌شویم یکی دیگر از بستگان هم در دانشگاه قبول شده! لبخند رضایت محو می‌شود. حواسمان نیست که آن لبخند را آتش حسد خشکانده است

پسر دایی ما مشکلات زبان انگلیسی خود را تا ماه پیش به ما می‌گفت که قدری زبانمان خوب است. باخبر می‌شویم پسردایی پول‌های خود را جمع کرده و از این ماه می‌رود کلاس زبان.‌ ته دلمان یک چیزی هست و اصلاً فکر نمی‌کنیم که آن چیز حسادت باشد.

به ما می‌گویند: فلانی دومین کارخانهٔ خود را هم راه‌اندازی کرد. ما می‌گوییم: راستی، همسر او مریض بود، چه شد؟ خوب شد؟ هیچ کس نمی‌فهمد انگیزهٔ ما از این‌که موضوع بحث را عوض کردیم، حسادت است، حتی خود ما هم به صورت ناخودآگاه این کار را انجام می‌دهیم. اما خدا می‌داند!

نقطهٔ مقابل، می‌توان گفت بدترین نوع رابطه با خدا برای کسی که در ظاهر ادعای ایمان می‌کند، انکار حکمت و عدالت او از طریق حسادت به نعمت‌های او به دیگر بندگان و بدترین نوع رابطه با خلق خدا، تجاوزگری نسبت به آن‌هاست

آتش حسد را جدی بگیریم. حسد مقدمهٔ انواع گناهان دیگر است: عیب‌جویی، غیبت، تهمت و تحقیر دیگران، انواع نزاع‌ها و بلکه قتل‌ها. سوءظن به خدا و بلکه اعتراض به خدا و اعتراض به نعمت‌هایش به دیگران. أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (نساء ۵۴)

مؤمن نسبت به خدا خوش‌بین است و حسود بدبین. مؤمن نسبت به قسمت نعمت‌ها میان مردم راضی است، حسود ناراحت. مؤمن مردم را دوست دارد و بدی آن‌ها را نمی‌خواهد و حسود بدخواه مردم است. مؤمن گرفتار حب دنیا نیست و حسود گرفتار حب دنیاست.

حسد همیشه در مورد نعمت پیدا می‌شود، وقتی که نعمتی به کسی عطا می‌شود، فردی که ناظر و مطلع از این نعمت است، اگر از وجود آن نعمت ناراحت باشد و آرزو کند آن نعمت از بین برود، این حالت حسد نامیده می‌شود

با خود بگوییم حتماً خیری در آن است. و یا حتماً خیری در این نیست!

بدترین نوع رابطه با خدا برای کسی که در ظاهر ادعای ایمان می‌کند، انکار حکمت و عدالت او از طریق حسادت به نعمت‌های او به دیگر بندگان و بدترین نوع رابطه با خلق خدا، تجاوزگری نسبت به آن‌هاست.

امام صادق علیه السلام فرمود: ابلیس به لشکر خود می‌گوید: میان آنان حسادت و تجاوزگری افکنید، که این دو خوی نزد خدا، برابر با شرک است.

از حسادت کردن به یکدیگر بپرهیزید؛ زیرا کفر، ریشه‌اش حسادت است.

آتش حسد را جدی بگیریم. حسد مقدمهٔ انواع گناهان دیگر است: عیب‌جویی، غیبت، تهمت و تحقیر دیگران، انواع نزاع‌ها و بلکه قتل‌ها. سوءظن به خدا و بلکه اعتراض به خدا و اعتراض به نعمت‌هایش به دیگران.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام صفات زیادی برای منافقان برمی‌شمرد که از جملهٔ آن‌ها این است که به رفاه و خوشی مردم حسد می‌برند و به آتش بلا و گرفتاری مردم دامن می‌زنند.

آن کس که حسد می‌ورزد و زائل شدن نعمت دیگران را آرزو می‌کند و کینهٔ صاحب نعمت را در دل دارد، بداند که ایمان ندارد که حق تعالی از روی صلاح تام این نعمت را به آن شخص داده است و (اگرچه) دست فهم ما از آن کوتاه است.

تو اگر خدا را عادل می‌دانی، تقسیم او را هم عادلانه بدان.

امام صادق علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله و آن حضرت از خداوند نقل می‌کنند که فرمود: شخص حسود نسبت به نعمت‌های من خشمگین و از قسمت‌هایی که بین بندگان خود پخش کردم ناراحت و رویگردان است. و هر کس چنین باشد من از او نیستم و او از من نیست.