بریده‌هایی از کتاب چرا او؟ چرا من نه؟!

... هیهات که ایمان ما ناقص است و مطالب عقلی برهانی، از حد عقل و ادراک به حد قلب وارده نشده. ایمان به گفتن و شنیدن و خواندن و بحث و قیل وقال نیست. خلوص نیت می‌خواهد. (چهل حدیث، ص ۱۱۲ و ۱۱۳)

در کار گلاب و گل، حکم ازلی این بود کان شاهد بازاری وین پرده‌نشین باشد

انسان تا وقتی در این دنیا و این دار تغییر و تبدل است، ممکن است در تمام اوصاف و اخلاق تغییر پیدا کند.

در بین بستگان فقط ما هستیم که به دانشگاه راه یافته‌ایم. لبخند رضایتی بر لب داریم. باخبر می‌شویم یکی دیگر از بستگان هم در دانشگاه قبول شده! لبخند رضایت محو می‌شود. حواسمان نیست که آن لبخند را آتش حسد خشکانده است

پسر دایی ما مشکلات زبان انگلیسی خود را تا ماه پیش به ما می‌گفت که قدری زبانمان خوب است. باخبر می‌شویم پسردایی پول‌های خود را جمع کرده و از این ماه می‌رود کلاس زبان.‌ ته دلمان یک چیزی هست و اصلاً فکر نمی‌کنیم که آن چیز حسادت باشد.

به ما می‌گویند: فلانی دومین کارخانهٔ خود را هم راه‌اندازی کرد. ما می‌گوییم: راستی، همسر او مریض بود، چه شد؟ خوب شد؟ هیچ کس نمی‌فهمد انگیزهٔ ما از این‌که موضوع بحث را عوض کردیم، حسادت است، حتی خود ما هم به صورت ناخودآگاه این کار را انجام می‌دهیم. اما خدا می‌داند!

نقطهٔ مقابل، می‌توان گفت بدترین نوع رابطه با خدا برای کسی که در ظاهر ادعای ایمان می‌کند، انکار حکمت و عدالت او از طریق حسادت به نعمت‌های او به دیگر بندگان و بدترین نوع رابطه با خلق خدا، تجاوزگری نسبت به آن‌هاست

آتش حسد را جدی بگیریم. حسد مقدمهٔ انواع گناهان دیگر است: عیب‌جویی، غیبت، تهمت و تحقیر دیگران، انواع نزاع‌ها و بلکه قتل‌ها. سوءظن به خدا و بلکه اعتراض به خدا و اعتراض به نعمت‌هایش به دیگران. أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَی مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (نساء ۵۴)

مؤمن نسبت به خدا خوش‌بین است و حسود بدبین. مؤمن نسبت به قسمت نعمت‌ها میان مردم راضی است، حسود ناراحت. مؤمن مردم را دوست دارد و بدی آن‌ها را نمی‌خواهد و حسود بدخواه مردم است. مؤمن گرفتار حب دنیا نیست و حسود گرفتار حب دنیاست.