بریده‌هایی از کتاب زنانگی از دست رفته و چگونگی احیای آن

ما غربی‌ها، به طور غریزی می‌دانیم در فرهنگ شرق، عنصری اساسی وجود دارد که ما برای درمان فرهنگ غربی تُهی خود به آن نیاز داریم.

وقتی متوجه می‌شویم که هیئت نمایندگان کلیسای قرن ششم در مکون (بخشی در کشور فرانسه که در شمال لیون واقع شده) مدت‌ها بر سر این موضوع که آیا زنان روح دارند یا نه، بحث می‌کردند شوکه می‌شویم

عشق یعنی خودت به تنهایی، دنیا شوی، دنیای فردی دیگر شوی؛

«به خودم نگریستم، با خودم آمیختم، خودم را آبستن کردم، خودم را به دنیا آوردم، اکنون من خودم هستم

اودیپ می‌گوید: «سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند».

بُعد ناخودآگاه روانِ ما همان چهره‌ای را از خود به ما نشان می‌دهد که ما به آن نشان داده‌ایم.

روان همه ما هم از ویژگی‌های مردانه و هم از خصایص زنانه برخوردار است؛ این ویژگی روان انسان همچون تیغی دو لبه است که هم می‌تواند در خدمت ما باشد و هم می‌تواند ما را برده و اسیر خودش سازد.

اگر نگرش خود را نسبت به زنانگی عوض کنیم، ارزش‌های زنانه قادر به حل اختلافات در جنگ قدرت می‌شوند. اما تا وقتی که با زنانگی وجود خود آشتی نکنیم و از ارزش‌های زنانه محافظت نکنیم، تاوان سنگینی خواهیم پرداخت.

«سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند».

دائماً سعی می‌کنیم رویدادهایی را که برایمان اتفاق می‌افتند به رویدادهایی تبدیل کنیم که دوست داریم برایمان رخ دهند. این تلاش دائمی، به انسان انرژی می‌دهد و ریشهٔ همهٔ رفتارهای انسانی ما است. شاید نامش را «نمایش زندگی» بگذاریم. اما در بطن این نمایش، نمایشی دیگر در کار است:

تا زمانی که صرفاً ارزش‌های مردانه بر سر قدرت هستند، هیچ عشقی وجود نخواهد داشت. غالباً قدرت، به بهای نابودی عشق به دست می‌آید و بنابراین عشق از بین می‌رود.

زنانگی ماهیتی است که هستهٔ هویت زنانهٔ یک زن و همچنین احساسات و ارزش‌های یک مرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

خودآگاهی تنها با دست تقدیر بر سر راه ما قرار می‌گیرد و تنها زمانی می‌توانیم از خودآگاهی بهره‌مند شویم که در فرایند دستیابی به آن مشارکت کنیم و بهای آن را تمام و کمال بپردازیم.

اگر یک زن زنانگی خود را کاملاً حفظ کند، آن‌گاه می‌تواند از ویژگی‌های مردانه نیز به بهترین شکل استفاده کند؛ اما اگر ویژگی‌های مردانه بر شخصیت او غالب شوند آن‌گاه - در بهترین حالت - زنی است که ادای مردها را در می‌آورد. یک مرد نیز برای تکامل شخصیت بنیادین خود می‌تواند - به بهترین - شکل از زنانگی بهره ببرد؛ اما اگر این ویژگی‌های زنانه بر شخصیت او چیره گردند آن‌گاه او دچار رفتارهایی غیر منطقی خواهد شد. روان همهٔ ما هم از ویژگی‌های مردانه و هم از خصایص زنانه برخوردار است؛ این ویژگی روان انسان همچون تیغی دو لبه است که هم می‌تواند در خدمت ما باشد و هم می‌تواند ما را برده و اسیر خودش سازد.

معنا، قلمروی زنانگی است. بدون برخورداری از زنانگی امن در دنیای درون‌روانی، امکان ندارد از زندگی خود رضایت داشته باشیم یا برای آن معنایی بیابیم.

مردان و زنانی که به دستاوردهای مردانه خود انرژی درونی زنانه می‌افزایند، کاری بسیار هوشمندانه انجام می‌دهند. ما به شکل‌های گوناگونی می‌توانیم موفقیت‌های مردانه و انرژی زنانه را با هم در آمیزیم: مثلاً نیم ساعت و در سکوت به مراقبه بپردازیم، هدیه‌ای بخریم و جشنی برپا کنیم.

در پی هر نوآوری، ناگزیر به پذیرش یک ویرانی هستیم.

هر بار بخواهیم از تقدیر اجتناب کنیم، اتفاقاً باعث می‌شویم یکی از رشته‌های ریسمانِ تقدیر در جای مناسب خود قرار گیرد.

اودیپ می‌گوید: «سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند». اودیپ متوجه می‌شود که دو پسرش درگیر جنگ قدرت شده‌اند، اول با کرئون و سپس با یکدیگر. پسرهای اودیپ برای به دست آوردن فرمانروایی سرزمین مادریشان تا سر حد مرگ می‌جنگند و صراحتاً بیان می‌کنند که فرمانروایی تبس را به بازگشت پدر ترجیح می‌دهند. اودیپ در پاسخ می‌گوید: فقط این دو دخترم همهٔ آنچه را که از عهدهٔ زنان بر می‌آید برای من انجام داده‌اند آن‌ها هر آنچه را که من نیاز داشتم، به من ارزانی کردند آن‌ها به من غذا دادند، از من محافظت و مراقبت کردند. اما برادران آن‌ها، پدرشان را به تاج و تخت فروختند، و سلطنت و قدرت پادشاهی را به پدرشان ترجیح دادند.

در سفر درونی، مسئولیت‌پذیری یعنی بهای خودآگاهی جدیدمان را خودمان پرداخت کنیم و مراقب باشیم که زنانگی را مجبور به پرداخت بهای این رشد نکنیم.