بریده‌هایی از کتاب زنانگی از دست رفته و چگونگی احیای آن

ما غربی‌ها، به طور غریزی می‌دانیم در فرهنگ شرق، عنصری اساسی وجود دارد که ما برای درمان فرهنگ غربی تُهی خود به آن نیاز داریم.

وقتی متوجه می‌شویم که هیئت نمایندگان کلیسای قرن ششم در مکون (بخشی در کشور فرانسه که در شمال لیون واقع شده) مدت‌ها بر سر این موضوع که آیا زنان روح دارند یا نه، بحث می‌کردند شوکه می‌شویم

عشق یعنی خودت به تنهایی، دنیا شوی، دنیای فردی دیگر شوی؛

بُعد ناخودآگاه روانِ ما همان چهره‌ای را از خود به ما نشان می‌دهد که ما به آن نشان داده‌ایم.

روان همه ما هم از ویژگی‌های مردانه و هم از خصایص زنانه برخوردار است؛ این ویژگی روان انسان همچون تیغی دو لبه است که هم می‌تواند در خدمت ما باشد و هم می‌تواند ما را برده و اسیر خودش سازد.

«سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند».

خودآگاهی تنها با دست تقدیر بر سر راه ما قرار می‌گیرد و تنها زمانی می‌توانیم از خودآگاهی بهره‌مند شویم که در فرایند دستیابی به آن مشارکت کنیم و بهای آن را تمام و کمال بپردازیم.

زنانگی ماهیتی است که هستهٔ هویت زنانهٔ یک زن و همچنین احساسات و ارزش‌های یک مرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

تا زمانی که صرفاً ارزش‌های مردانه بر سر قدرت هستند، هیچ عشقی وجود نخواهد داشت. غالباً قدرت، به بهای نابودی عشق به دست می‌آید و بنابراین عشق از بین می‌رود.

هر بار بخواهیم از تقدیر اجتناب کنیم، اتفاقاً باعث می‌شویم یکی از رشته‌های ریسمانِ تقدیر در جای مناسب خود قرار گیرد.

در پی هر نوآوری، ناگزیر به پذیرش یک ویرانی هستیم.

معنا، قلمروی زنانگی است. بدون برخورداری از زنانگی امن در دنیای درون‌روانی، امکان ندارد از زندگی خود رضایت داشته باشیم یا برای آن معنایی بیابیم.

اودیپ می‌گوید: «سه استاد - درد، زمان و وفاداری - به من صبر را آموخته‌اند». اودیپ متوجه می‌شود که دو پسرش درگیر جنگ قدرت شده‌اند، اول با کرئون و سپس با یکدیگر. پسرهای اودیپ برای به دست آوردن فرمانروایی سرزمین مادریشان تا سر حد مرگ می‌جنگند و صراحتاً بیان می‌کنند که فرمانروایی تبس را به بازگشت پدر ترجیح می‌دهند. اودیپ در پاسخ می‌گوید: فقط این دو دخترم همهٔ آنچه را که از عهدهٔ زنان بر می‌آید برای من انجام داده‌اند آن‌ها هر آنچه را که من نیاز داشتم، به من ارزانی کردند آن‌ها به من غذا دادند، از من محافظت و مراقبت کردند. اما برادران آن‌ها، پدرشان را به تاج و تخت فروختند، و سلطنت و قدرت پادشاهی را به پدرشان ترجیح دادند.

خودآگاهی، هستهٔ اصلی شخصیت فرد را بارور و غنی می‌سازد.

نگاهی که فرد به بیرون و دنیای روزمره می‌اندازد، به بینشی درونی مبدل می‌گردد و در نهایت منجر به رونق فرهنگ می‌شود

وقتی بهای رشد درونی را نپردازیم، ناچار به تحمل احساس تنهایی، اضطراب و از خود بیگانگی می‌شویم.

اگر زنانگی چهرهٔ ترسناکش را به نمایش بگذارد، بهترین کاری که یک مرد می‌تواند انجام دهد این است که احترام و ادب را حفظ کند. این جادوی تغییر است که بیش از هر وسیلهٔ دیگری موجب می‌شود زنانگی کج‌خلق و به تاریکی رانده شده، به سرعت و باری دیگر زیبایی واقعی خود را بازیابد. این داستان، دربارهٔ ساز و کار انرژی زنانهٔ درون‌روانی است و چه برای مردانی که سعی دارند با بخش زنانهٔ روان خود ارتباط برقرار کنند و چه برای زنانی که در تلاشند تا هویت اصلی خود را بیابند، اهمیت دارد و البته این اصل را نباید در روابط بیرونی زن و مرد نیز نادیده گرفت.

«یک زن واقعاً چه می‌خواهد؟ او می‌خواهد فرمانروای زندگی خودش باشد!»

اگر برای کسی مقدر شده باشد که به درجاتی از خودآگاهی دست یابد، او بهایش را هم پرداخت خواهد کرد و در نتیجهٔ آن، رونق و شکوفایی فرهنگی عظیمی رخ خواهد داد. آنچه موجب این شکوفایی می‌شود دستیابی ایگو به سطوح بالای خلاقیت نیست، بلکه دستیابی ایگو به خودآگاهی است. اودیپ تا حدودی به خودآگاهی دست پیدا می‌کند و رنج بسیاری را متحمل می‌شود؛ اما در عوض آتن شکوفا می‌شود.

اگر ویژگی‌های زنانه در وضعیت خوبی باشند، فرد احساس امنیت و اعتماد خواهد داشت.

روان همه ما هم از ویژگی‌های مردانه و هم از خصایص زنانه برخوردار است؛ این ویژگی روان انسان همچون تیغی دو لبه است که هم می‌تواند در خدمت ما باشد و هم می‌تواند ما را برده و اسیر خودش سازد.

سمت چپ، سمت قلب، بخش محافظ، همیشه دارای حالتی نمادین بوده و به طور سنتی در همه جا وجود داشته است. فضیلت‌ها و مخاطرات زنانگی: مادری کردن و اغواگری، قدرت جذر و مدی ماه و آنچه درون بدن است، توالی زنانهٔ فصل‌ها: آبستنی، تولد، تغذیه و پرورش. با این وجود به همان اندازه‌ای که زنانگی می‌تواند نمادی از کینه‌توزی، انتقام‌جویی، غیر منطقی بودن، خشم شدید، جادوی سیاه، زهر، جادوگری، کژانگاری باشد، می‌تواند سمبل فریبندگی، زیبایی، جذبه و شادکامی نیز باشد

ریشهٔ مشکل ما اینجا است که در دستور زبانمان هیچ واژه یا هیچ مفهومی برای این نیمهٔ تاریک نداریم که نشان دهد به همان اندازه‌ای که برای نیمهٔ روشن امور ارزش قائلیم، نیمهٔ تاریک آن‌ها را نیز ارج می‌نهیم. من هم در حالی که مقابل صفحه کلید کامپیوترم نشسته‌ام، قادر نیستم زیبایی و شکوه این تاریکی را - که در واقع نیمهٔ دیگر خلقت است - توصیف کنم.

در فقدان هویت زنانه، دستاوردها هر چند قهرمانانه باشند، اما به بهای محرومیت از صمیمیت، احساس، شادی و آرامش بدست می‌آیند.

«یک زن واقعاً چه می‌خواهد؟ او می‌خواهد فرمانروای زندگی خودش باشد!»

مردان و زنانی که به دستاوردهای مردانه خود انرژی درونی زنانه می‌افزایند، کاری بسیار هوشمندانه انجام می‌دهند. ما به شکل‌های گوناگونی می‌توانیم موفقیت‌های مردانه و انرژی زنانه را با هم در آمیزیم: مثلاً نیم ساعت و در سکوت به مراقبه بپردازیم، هدیه‌ای بخریم و جشنی برپا کنیم.

زنانگی ارزش‌هایی همچون احساسات، آرامش، خرسندی و چشم‌اندازی زنانه است و تنها در سایه زنانگی می‌توانیم از درد و رنجی که متحمل شده‌ایم، رهایی یابیم.

من اگر از قوانین خداوند سرپیچی کنم گناهکارم، اما نافرمانی از دستورات هیچ انسانی بر روی زمین موجب نمی‌شود که من گناهکار باشم. البته که من می‌دانستم سرانجام – با دستور تو یا بدون آن - خواهم مُرد. پس چه بهتر که زودتر بمیرم

فقدان یا آسیب به ویژگی‌های زنانهٔ درونی، مستقیماً بر بهزیستی عاطفی، شادمانی و رضایت ما از زندگی تأثیر می‌گذارد. اگر ویژگی‌های زنانه در وضعیت خوبی باشند، فرد احساس امنیت و اعتماد خواهد داشت.

با وجودی که فقدان انرژی زنانه در یک مرد وضوح کم‌تری دارد، اما از ژرفای شخصیت او می‌کاهد و منبع عمدهٔ نارضایتی، احساس تنهایی، حس پوچی و بدخلقی در مرد است. هنگامی که مردی در می‌یابد ماهیت خلق و خو و بسیاری از احساسات او زنانه است، شوکه می‌شود! وقتی یک مرد ناگهان دچار حالت خلقی خاصی می‌شود، به این معنا است که وجه زنانهٔ شخصیتش بر او مستولی شده و تنها با شناخت و پذیرش این وجه از شخصیتش است که می‌تواند ماهیت مردانه‌اش را نیز به وضوح بشناسد. فقدان یا آسیب به ویژگی‌های زنانهٔ درونی، مستقیماً بر بهزیستی عاطفی، شادمانی و رضایت ما از زندگی تأثیر می‌گذارد.