بریده‌هایی از کتاب وحی و نبوت

اعتقاد به وحی و نبوت، از نوعی بینش درباره جهان و انسان ناشی می‌شود، یعنی اصل هدایت عامه در سراسر هستی. اصل هدایت عامه لازمه جهان‌بینی توحیدی اسلامی است؛ از این رو اصل نبوت لازمه این جهان‌بینی است. خداوند متعال به حکم اینکه واجب‌الوجود بالذات است

ابراهیم نه یهودی و نه نصرانی بلکه حق‌جو و مسلم بود.

خداوند متعال به حکم اینکه واجب‌الوجود بالذات است و واجب‌الوجود بالذات واجب من جمیع‌الجهات است، فیاض علی‌الاطلاق است و به هر نوعی از انواع موجودات در حدی که برای آن موجود ممکن و شایسته است تفضّل و عنایت دارد و موجودات را در مسیر کمالشان هدایت می‌کند

درجات وحی و هدایت برحسب تکامل موجودات متفاوت است.

وحی الهی تأثیر شگرف و عظیمی بر روی شخصیت حامل وحی یعنی شخص پیامبر می‌نماید

عصمت یعنی مصونیت از گناه و از اشتباه

پیامبران نه تحت تأثیر هواهای نفسانی قرار می‌گیرند و مرتکب گناه می‌شوند و نه در کار خود دچار خطا و اشتباه می‌شوند

اگر انسانی قدرت بر گناه نداشته باشد و یا یک قوّه‌ای جبری همواره جلوگیر او از گناه باشد، گناه نکردن او برایش کمالی شمرده نمی‌شود

«پیامبری» با آنکه از مسیر معنوی به سوی خدا و تقرب به ذات او و بریدن از خلق (سیر من الخلق الی الحق) آغاز می‌شود که مستلزم انصراف از برون و توجه به درون است، ولی سرانجام با بازگشت به خلق و برون، به منظور اصلاح و سامان بخشیدن به زندگی انسان و هدایت آن در یک مسیر صحیح (سیر بالحق فی الخلق) پایان می‌یابد.

برای مرد باطنی آرامشْ مرحله نهایی است

رهبری خلق و سامان بخشیدن و به حرکت آوردن نیروهای انسانی در جهت رضای خدا و صلاح بشریت، لازم لاینفک پیامبری است

محال است که یک نفر پیامبر واقعی از جانب خدا برگزیده شود و در پیامش چیزی باشد که بوی شرک بدهد

توحید، عقل، عدل از اصول دعوت همه پیامبران است

پیامبران با همه جنبه‌های خارق‌العاده‌ای که دارند از قبیل معجزه، عصمت از گناه، عصمت از اشتباه، رهبری بی‌نظیر، سازندگی بی‌نظیر، درگیری بی‌نظیر با شرکها، خرافه‌ها و ستمگریها، از جنس بشرند؛ یعنی همه لوازم بشریت را دارند

با پیدایش مالکیت، جامعه به دو طبقه متخاصم تقسیم شد: طبقه حاکم و بهره‌کش، و دیگر طبقه محروم و بهره‌ده

طبقه حاکم در سه چهره مختلف نقش خود را ایفا کرده است: دین، دولت، ثروت

جنبه معنوی تمدن مرهون تعلیمات پیامبران است

از نظر قرآن دین خدا از آدم تا خاتم یکی است. همه پیامبران اعم از پیامبران صاحب شریعت و پیامبران غیرصاحب شریعت به یک مکتب دعوت می‌کرده‌اند